Ayaktaydım ve bu kirli odanın içerisinde hızlı adımlarla volta atıyordum. Arada sırada ayağıma, boş bir poşet takıldığında ayağımı sallıyor, poşetten kurtarıyordum. Gerginlikten patlamak üzereydim. Henüz tanıştığım Vefa, diğer odada bir telefon görüşmesi yapıyordu. Nevena’ya baktım, oldukça rahat görünüyordu. Elinde yarım kalmış bir cips paketini tutuyor, cipse bulanmış parmaklarını ağzına almış emiyordu. Ona baktığımı fark edince,
“Ne? Canım çekti,” dedi. Paketi bana uzatıp, “Sen de alır mısın?” dediğinde ona şaşkınlıkla baktım, iç çekip paketi koltuğa bıraktı. “Bu kadar gerilme, şanslıyız ki çok geç olmadan fark ettik.” Gerçekten şanslı mıydık? Emin olamıyordum. Başparmağım ve işaret parmağımı birleştirerek burnumun direğine bastırdım.
“Ya geç kalmışsak…” Ferih! Gözlerim kocaman açı
