Sabahın erken sularında konakta bir kargaşa sesine uyanırken gözlerimi yumdum sinirle. Sadece uyumak istemiştim dünden sonra. Olanları unutmak birazda. Gözlerimi devirip derin bir iç geçirirken Çınar abimin sesini duydum.
Kargaşadan daha çok sesi baskın bir şekilde duyulurken yataktan kalkıp penceremi açtım, avluya bakan camdan abimi gördüğümde kaskatı kesilen suratıyla bağırıyordu babama. "Olmaz baba!" Tekrardan söyledi sinirle.
Kaşlarımı çatarken, "Olmaz deme," diye söylendi babam. Sesini çok duyamasamda böyle dediğine emindim neredeyse. "O zaman ne diye oynuyorsun kızla!? İstanbul'da senin yolunu gözlüyor. Ya Buse ile evlen, ya da def ol git benim evimden. Benimde bir kızım var. Biri onunla hoş mu olur?! Kız kardeşini düşün birazda." Sinirli sesine kıyasla dudaklarından dökülen kızı
