Ortamdaki hava bir anda ağırlaşmıştı. Behice’nin sesi sertleşmiş, Baran’ın sözleri derinleşmişti. Melih, her an patlamaya hazır bir sessizlikle sandalyeye yaslanmış, sadece izliyordu.
O an Defne araya girdi. Sesi ne kırılgandı ne de gergin. Tam kararında, içten ve dengeliydi.
“Tamam,” dedi gülümseyerek. “Artık sorgu odasından çıkabiliriz bence. Kahve masasında gerilim olmaz, tatlı olur.”
Gözlerini annesine çevirdi, sonra Baran’a.
“Annem yıllarca beni göremedi. Ben de onu. Şimdi birbirimizi tanımaya çalışıyoruz. Ve Baran… o sadece beni değil, ailemi de önemseyen biri. Fazlasını görmeniz için zaman tanıyın lütfen.”
Sonra Behice’nin elini tuttu.
“Anneciğim, hayat bize ikinci bir şans verdi. Hem seni yeniden buldum hem de Baran’la gerçek bir hayat kurmaya çalışıyorum. Ne olur... bunu bir
