Geriye yalnızca üç mektup kalmıştı. Bir yandan gözüne çok az görünüyordu, bir yandan da daha ne kadar ağlayabileceğini düşündürüp gözünü korkutuyordu.
İlk mektup kalbini kırmış, onu eski günlere götürmüş ve yine yaralamıştı. Zeynep de bu yüzden kendini tutamayıp uzun uzun ağlamıştı.
İkinci mektup üzerindeki haksızlık hissinden kurtulmasını ve Mahir’i anlamasını sağlamış, bir parça huzurlu hissettirmişti. Ve Zeynep yine ağlamıştı.
Ya şimdi? Şimdi ne yapmalı, ne kadar ağlamalıydı?
Eve dönüp karnını doyurduktan sonra üçüncü mektubu da sakladığı köşeden çıkarıp özenle açtı. Okumadan evvel adamın yazısının o değişmez düzenine ve artık tanıdık gelen harflerine bakıp iç çekti. Kalbi gerçekten çok aptaldı. Mahir hiçbir şey yapmamıştı ama Zeynep’in kalbi sadece yazısına bakarak bile eriyor, eri
