TENİN TENİME TUTSAK [+18]

BÖLÜM 1 17 Kasım 2014, Ankara- Çocuk Kampı “Her şey için teşekkür ederim,” dedi, heyecandan yükselen nabzını umursamadan. Kurumuş dudaklarını ısıtıp bakışlarını kısaca etrafta dolaştırdı. Şu an için bir sorun yok gibi görünüyordu. Gerçi sorun olursa ne yapacağını da bilmiyordu, çünkü korkuyordu. Etrafa bakmaya bir son verip Eymen’e döndü. Kahverengi gözleri şefkatle parlıyordu. “Önemli değil. Senden tek ricam Melih’e ve kendine iyi bakman... Her şeyiniz hazır, sizi idare edebilecek bir ev ve biraz para. Daha fazla yardımda bulunmak isterdim ancak birikimlerim sadece bu kadar. Elimden başka bir şey gelmiyor.” Üzgün görünüyordu lakin farkında değildi, kızın kurtuluş bileti kendisiydi. Hiç düşünmeden Eymen’e sarıldı Mina. 18 yıllık hayatında en büyük destekçisi olmuştu. O olmasa ne kadar mücadele edebilir ne kadar dayanabilirdi hiç bilmiyordu. Yaşadığı hayatın asla izin vermeyeceği hayallerini gerçekleştirebilmesi için buradan gitmesi gerekiyordu. “Gerçekten o kadar minnettarım ki, anlatamam. Gönül isterdi ki birlikte gidelim... Ancak, kalmayı tercih ettin.” Gülümsedi Eymen. “Merak etme, bir gün sizi bulacağım. O güne dek kendine iyi bak.” Kollarını çözerek Mina’dan ayrıldı ve güven veren bir şekilde gülümsedi. Daha fazla uzatmadan arkasını döndü Mina. Arabada oturan Melih’in yanına yerleşti ve ona sıkıca sarıldı. Son kez Eymen’e bakarak sessizce vedalaştı ve bu berbat yerden kurtulmanın verdiği mutlulukla şükretti. Bir gün, buradaki tüm çocukları kurtaracağım, dedi kendi kendine. Yaşamak ne olursa olsun güzeldi. 17 Mart 2018, İzmir Gecenin gökyüzüne armağan ettiği yıldızlara bakarak derin bir nefes aldım. Hava serindi ama üşümüyordum. Etraftaki insanların önünde ki tenekelerden yükselen ateşin dumanı, boğazımı yakıyor, nefes almamı zorlaştırıyordu. Yüzüm buruşurken ceketime sarıldım. Bunca kalabalığın içinde yalnız hissetmek mümkün değilmiş gibi görünse de tam olarak o konumdaydım. Çığlıklar, gülüşmeler ve daha fazlası... Kulak tırmalayan bir gürültü vardı. Daha önce birkaç kez gelerek denetlediğim bu yer yasadışı işletiliyordu. Haftada bir kez yapılan yarışlarda bahisler oynanıyor, insanlar parayı kaldırıyordu. Her hafta farklı kişiler bahis açardı. Bu hafta bahsi ben açmaya çalışacaktım. Burada bulunmamın tek amacı buydu. Sonuçlarını ve bedelleri düşünmek dahi istemiyordum. Çünkü topladığım parayı alıp kaçacaktım. Korkunç bir fikirdi ama yapmam gerekiyordu. Elimizdeki para, geçimimizi sağlamaya yetmiyordu artık. Girdiğim işlerden nedenini bilmediğim bir şekilde kovuluyor, yeni işler için yaptığım görüşmelerde reddediliyordum. Beni buna mecbur bırakmışlardı! Kalbim gürültüyle çarparken kaçıp gitmek ve kalıp savaşmak arasında kararsız kalmıştım ama savaşmayı tercih ettim. “Bugün bahisleri kim topluyor gençler!” diye bağırdı uzun boylu çocuk. Genelde bahisleri o toplardı. “Ben yaparım,” dedim büyük bir cesaretle. Önemli olan rahat ve sıradan bir şeymiş gibi davranmaktı. Herkesin gözü bana döndüğünde omuz silkmekle yetindim. Çocuk sırıtarak bana baktı. “Tamam güzellik, hadi başlat bakalım.” “Timur’a 200 koyuyorum,” dedikten sonra, cebimden çıkardığım parayı ters çevirdiğim tenekenin tabanına koydum. Kazanan taraf, kaybeden tarafın paralarını paylaşacaktı. “Süper bir başlangıç!” diyerek, ilgiyle bana baktı Melis. Ardından tek tek bahisler gelmeye başladı. Bir saat sonra yarışmacılar, yerlerini almıştı. Timur, iki haftadır üst üste kazanan kişiydi. Açılışı onunla yapmam doğru bir karardı. Arabalar harekete geçip tozu dumana katarken ortalık kızıştı, çığlıklar alkışlar havada uçuşurken Timur yine öndeydi. Kalabalık tamamen yarışa odaklanmışken sessizce uzaklaştım. Gittiğimi kimse fark etmemişti. Zannediyordum ki; “Nereye gittiğini sanıyorsun sen? Yarış bitmek üzere,” diye bağırdı sıska bir çocuk. Cevap vermeden korkuyla yüzüne bakıp hızlıca koşmaya başladım. Cebimde tam on iki bin lira vardı. Korkuyordum. “Bahisçi kaçıyor!” diye bağırdığını duydum aynı çocuğun ama ben deli gibi koşmaya devam ediyordum. Hızlı koşabiliyordum, beni kurtarırsa yalnız bu kurtarabilirdi. Harabelerin arasından çıkıp ara sokaklara girecektim ki neye uğradığımı şaşırdım. Kolumdan çekilip karanlık bir sokağa sürükleniyordum. Sırtım duvara yapıştırıldığında karşımdaki mavi gözlere bakakaldım. Uzun boyu, benim küçük bedenime göre heybetli olan vücudu, siyah saçları ve bembeyaz teniyle vampirleri aratmayan adam tam karşımdaydı. Ürkütücü gözleri gözlerimdeyken ne yapacağımı bilemedim. Herhalde ölecektim. Hayır, kesinlikle ölecektim. “Seni küçük hırsız.” Yakalanmış mıydım? Dizimi kaldırıp bacak arasına vurmaya çalıştım ama ani bir atakla kurtuldu ve iyice sıkıştırdı beni duvara. Aslında kendimi savunabilirdim ama bu kadar güçlü bir erkeğe karşı şansım yoktu. “Uslu dur. Sana zarar vermeyeceğim. Aksine...” dedi ve eğilerek nefesini hissetmemi sağladı. Şaşkın şaşkın yüzüne bakıyordum şimdi. “Sana güzel bir teklifle geldim.” Ne yani beni öldürmeyecek miydi? Ya da yarış alanına götürüp teslim etmeyecek miydi? “Ne?” dedim hayretle. “İnan bana çok seveceğin bir teklif.” Söyledikleri yüzünden aptallaşmış saf saf yüzüne bakıyordum. Sessizliğimi kabulleniş olarak algılamış olmalı ki tekrar konuştu. “Bir süredir seni izliyorum. Hafife alınamayacak kadar uzun bir süre Mina...” Dudaklarım korkuyla aralandı, “Ne? Neden izledin? Sapık mısın sen?” “Hayır, sadece hayatını kurtaracak kişiyim. Kardeşinin ameliyat olmasını istiyorsun... Ben de sana yardımcı olmak için buradayım.” Kalbim gürültüyle atarken nefes alamadığımı hissettim. Kardeşimi biliyordu, sakat olduğunu biliyordu, adımı biliyordu. Bu adam her şeyi biliyordu! “N-nasıl?” diye kekeledim. “Bazı pis işlerde bana yardım edeceksin. Böylece ikimiz de istediğimizi elde etmiş olacağız. Ben amacıma ulaştığımda ve kardeşin tamamen iyileştiğinde herkes yoluna bakacak.” Akıl çelen büyük bir teklifti, doğruluğu kesin olmasa da... Mantığım ve kalbim büyük bir kavgaya tutuştu, olan yine bana oldu. Cevap verip vermemekte kararsızken arkamızdan, “Bulun onu!” bağırışları duyuldu. Araftaydım, alacağım kararlar hayatımı etkileyecek, vereceğim cevaplar beni ya aydınlığa çıkaracak ya da karanlık bir hapishaneye tıkacaktı.