Cengaver

Yüsra Bakırcı Günlerden… Abim! Bugün çok önemli, küçük abim askerden geliyor. On beş yaşındayım. Abilerim ve tayfası ile büyüdüm, hiç ablam olmadı. Küçük abim grubun en küçüğü. İki abim ve beş diğer arkadaşları ile birlikte, yedi kişilik bir abi grubunun arasında büyüdüm. Annem ve ben son bir haftadır hazırlık yapıyoruz. Abim geliyor askerden, benim büyük an! Evde bekliyoruz, tayfa gitti almaya. Hep birlikte geldiler. Kapıyı tabii ki ben açtım. Abimi en son yemin törenine gittiğimizde görmüştüm. Şimdi karşımda, bir yıl sonra… Çok özlemiştim, atladım boynuna: — Abiiimmmmm! Tayfadan biri: — Kız tamam, tek abin o sanki. Ben: — Susun be! Özledim ben abimi. Annem: — Kızım, içeriye girsin oğlum, biz de sarılalım. Annemin sözleriyle bıraktım. İçeriye girdiler, tek tek annem sarıldı. Evde bir kalabalık… Herkes içeriye girdi, babam da geldi. Sarılma faslı falan… Herkes yerine oturdu. Gözlerim, hepsinin arasındaki o yabancıya takıldı. Sesler gitti, herkes kayboldu. Sadece o ve mavi gözleri kaldı. Diğerleri gibi değildi. Onu görünce kalbim kulaklarımda attı. İçim kıpır kıpır oldu. Abimden daha uzun, belli, geniş omuzlu… Fazlasıyla kasları mevcut. Açık kumral saçları, mavi gözleri içime işledi. Babamlarla tanışıyordu, belli ki diğerleri daha önce tanışmış. Ama kim bu? Algılarım kapandı. Duymuyorum kimseyi, görmüyorum. Adını duydum sadece: Cengaver Kılıç. Yaktın beni Cengaver… Akşama kadar bütün tayfa bizdeydi. Meğer abimle kanka olmuşlar, o askerliğe devam edecekmiş. — Yüsra kızım, hadi sofrayı hazırla. Annemin sesiyle kendime geldim. Sofrayı hazırlarken, her girip çıktığımda yeni bir bilgi öğrendim. En sevindiğim: teknik eğitim için burada duracakmış çoğunlukla, bazen de başka yerlere gidecekmiş ama iki yıl burada… Akşam geçti, gitti. Sonra gelen giden eksik olmadı. Mahalleli “Gözün aydın!”a geliyor, mahallenin kızları da geliyor. Abilerim diye demiyorum, ikisi de çok yakışıklı. Gelen kızlar da bir içim su… Bir onlara baktım, bir kendime. Ben erkek gibi. Tabii yedi abi içinde olunca… Mahalle maçından tut da kavgaya dalmak gibi bütün iş bende. En fazla yaptığım şey, anneme yardım işte. Dışarıda kız arkadaşım bile yok. En yakın arkadaşım bile erkek: kankam Furkan. Ben kısaca Furki diyorum. Tam iki yılım, Cengaver’in bize uğramasını beklemekle geçti. İki yıl içinde ailesi birkaç kere buraya geldi, onlarla da tanıştık. Aysel teyze çok tatlı, enerji dolu bir insandı. Cengaver de tayfadan’dı artık, lakin ben onu sekizinci abim olarak görmüyordum. Son zamanlarda görüşmeleri azaldı. Bu arada kaç düğün yaptık! Tayfadan birkaçı evlendi ama Cengaver göreve gitmiş, gelemedi. Hâlbuki ben kız gibi giyinmiştim… Hep bir araya geldiklerinde ben yanlarına gitmek için binbir bahane üretiyordum. Ama artık eskisi kadar da girmem mümkün değildi. Yengeler vardı ve şansıma onlarla takıldım. Bir gün toplandılar. Cengaver gidecekmiş, eğitimi bitti dediler. Yengeler bizde, tayfa dışarıda. Aklım onlarda. Ne var, gitmeden bir kere daha görsem… Gerçi benimle pek konuşmuş değil. Dualarım kabul oldu. Bir uğrayıp kahve içip sonra dağılacaklar. Beni heyecan bastı. Uzun zamandır uzaktan dahi görmüyorum. Lafı dolaşıyor ama görene aşk olsun. Toplandılar. Evimiz bahçeli, mevsim yaz. Bahçede oturacaklar. Tayfadan dördü evli. Erkekler bir tarafta, kadınlar bir tarafta. Ah yengeler, yaktınız beni! Siz olmasanız ben o grubun içindeydim. Bir ara içeriye gittim, elimi yüzümü yıkamak için. İçimde acıdı… Uzaktan bak, bak… Nereye kadar? Elimi yüzümü yıkadım. Tam çıktım, sert bir şey burnuma… Derin bir toprak kokusu doldu. Kalbim hızlandı, karnımda kelebekler uçuştu. Kafamı kaldırdım ve… O mavi gözler beni yaktı. Cengaver’miş. — Ahh Cengaver, sen miydin? — Evet. Benim de, abi nerede? “Abi” demedim diye bozuluyor. Birkaç kere daha demişti. Ben de “Abi olmayı hak etmiyorsun.” demiştim. — Abisi yok. — Yapma be ufaklık, bir bana abi demiyorsun. Kabul etmedin beni… Salak! Abi olarak görmüyorum da o yüzden. — Demek ki abi olarak görmüyorum. Bu ne cesaret? Gözlerine bakarak posta koydum. O bana “ufaklık” diyor. Tam yanından ayrılacağım, kolumdan tuttu. — Anlamadım zannetme ufaklık. Yaşın kaç, başın kaç? Abin sayılırım! Gözlerim dolmuştu. Anlamış demek ki. Adam özel eğitim alıyor, hayran hayran bakışlarımı anlaması normal. Ama çok sert çıktı. Kafamı büktüm, devam etti: — Boş hayaller kurayım falan deme. Senden bana yâr olmaz. Benden de sana… Abin sayılırım, tamam mı? Gözlerim dolmuştu. — Ta-tamam a-abi… Kekeleyerek diyebildim. Yüzüne baktığımda dudağının kenarı kıvrılmıştı. Beni kardeşi yerine koyuyor. — Dışarıdakiler neyse, ben de oyum. Üzerime gözlerini gezdirdi, sonra da yüzünü buruşturup gitti. Ben de odama çıktım. Üstümde abimlerimin tişörtü (daha rahat), eşofman… Kafamda saçlar dağınık toplanmış, kulağımda küpe bile yok. Erkek Fatma misali… Ne bileyim, gelecekler hani. Haberim olsa daha düzgün giyinirdim. Haber geldikten sonra değişsem göze batar. Zira tayfa bu halimden memnun. Nedeni: hiçbir erkek sarkıntılık yapamaz. Bir daha inmedim. Beni de pek soran olmadı zaten. Ağladım bütün gece. Bu yıl üniversite vardı. Başka bir şehre gidecektim. Abimlerimin içi rahattı. Şimdiye kadar onlar gibi yetişmiştim. Daha bir erkek bana yaklaşmamış, çıkma teklifi etmemiş. Bir tek Furki var işte, o da kankam. Puanlar açıklandı. Eskişehir yolcusuyum bu Eylül. Cengaver gideli 2 ay oldu. Bana “Hayallere kapılma!” diyeli… Kalbim kırık. Topladım valizi, gittim. Çok da eşyam yoktu. Öyle diğer kızlar en az beş valizle gelmiş, ben iki işte. Neyse… İlk sene yerleştik yurda. Biraz çevre yaptım, kız arkadaşlarım vardı artık. Biraz problemli bir yıl oldu, biraz asi davranmış olabilirim. İki oğlanın burnunu kırdım. Nazlı ve Tuğba: — Böyle olmaz aşko! Seni az yontmamız lazım. Diyerek ilk işleri beni kuaföre sokmak oldu. Fena olmadım, minnettarım onlara. Az kılık kıyafet düzeni de yaptılar, daha tam değişmedi. İkinci yıl eve çıktık. Üçümüz. Canım Furkim de Eskişehir’de ve Nazlı’ya fena yanık. Bizden çıkmıyor. Günler böyle devam etti. Geniş eşofmanlar gitti, vücuda tam oturan pantolonlar geldi. Geniş tişörtler gitti, yerine dekolteli bluzlar, gömlekler geldi. Hatta ayakkabılar dahi yerini spordan topuklulara bıraktı. Tabii ki kıyafetime uygun olanlar sadece… Yoksa en rahat spor ayakkabı. Saçlarımı artık bağlamıyorum. Düzenli kesim ve bakım yapıyorum. Uzun, dalgalı, simsiyah saçlarım… — Kız, şu saçlar bende olacak var ya… Kapıma köpek ederim erkekleri! Diyen Tuğba… Sanki kendi saçları çok kötüymüş gibi, benim saçlarımı seviyor. — Canım sen sarışın bombasın, ben esmer… Deyip gülüştük. Bu yıl son senemizdi. Artık büyümüştüm. Çocuk değil, kadın gibi gözüküyordum. Buraya geldiğimdeki o balık etli halimden eser yoktu. Yaptığım sporlarla vücudum çok güzel olmuştu. Diyet kısmında zorlansam da kız kankalarım yakamı bırakmadı. Çok güzel kilo verdim. Dört koca yıl geçmişti ve ben hâlâ Cengaver’i unutamamıştım. Bana “ufaklık” deyişini, “olmaz, hayallere kapılma” deyişini… Unutmadım hiçbir zaman. Artık eve dönme vakti. Tayfanın en küçüğü, abimin düğünü var…