10 Mart 2022
Bilinmezliğin ortasında çakılı kalan benliğim, hakikati bulmak için kırık kanatlarıyla çırpındıkça önüme sürekli geçemeyeceğim engeller konuluyordu.
İlkbaharın en güzel günlerinden birinde, ılık rüzgar tenime çarpıp saçlarımı savururken şapkamı alnıma biraz daha çektim. Yürümeye başladığımda insanların beni fark etmemesine özen gösteriyordum. Hastanedeki doktora görünmezsem eğer, diğer hiç kimse de beni fark etmezdi.
Hastanenin kapısından çıkarken geri dönmeyi hiç düşünmemiştim fakat, beni geri dönmeye mecbur eden şeyler vardı. Sıfırlanmış bir beyinle dışarıda evsiz, parasız ve sadece bir isimle dolaşmak hiç kolay değildi. Hemen iki kilometre sonra oturduğum ve yattığım parkı içiciler basmış üzerime yürümüşlerdi. Ensemdeki nefesler hala hemen arkamda duruyor gibi hissediyo
