Meğerse en çok güvendiğin insanın bıçağı, en derinine saplanıyormuş; doğrudan can evine... Bir zamanlar onunla kurduğu her hayalin şimdi birer kesik olduğunu hissediyordu. Meryem, kendi masumiyetine sığınarak "Meryem ihaneti yapmaz" dediği ve kalbinin en ücra köşelerine baş tacı ettiği o adil, o dürüst sandığı adamdan öğrenmişti bu acı gerçeği.
Çok sevmişti be. Öyle bir sevmişti ki, ona duyduğu aşkı, kimsenin cesaret edemeyeceği bir ibadet gibi görmüştü. Harbiden çok sevmişti. Üç senedir hayatına bir deli fırtına gibi, her şeyi alt üst ederek giren adamın, şimdi kalbini kışın en zemheri ayazı gibi üşütmesi, ölümden beterdi.
Aram, Meryem’in o ulaşılmaz kalesi önünde tam bir yıl boyunca onu tavlamak için neler etmemişti. En narin şiirleri fısıldayan bir sevgili, en sağlam sığınak olan bir
