DURU
Kerimsiz geçen kırk ikinci gün… Onsuz nefes aldığım, onsuz uyandığım, onsuz durmaya mahkûm olduğum koca kırk iki gün. Alışmak da unutmak da insanın sandığından çok daha zor oluyormuş. Kalbim, sanki ilk günkü gibi; onu hatırladığım anda içimde keskin bir acı beliriyor. Hâlâ onu özlüyorum… Hem de delicesine. Hâlâ onu seviyorum… Hem de aynı masumiyetle, aynı derinlikle. Gözlerimi nereye çevirsem yüzü beliriyor, nefes alsam kokusu burnumun ucunda tütüyor. Ona o kadar bağlanmışım ki, günlerdir görmemiş olsam bile, hiçbir açıklama yapmadan hayatımdan çekip gitmiş olsa bile, lanet olsun ki içimdeki sevgiden en ufak bir kırıntı bile eksilmedi. Onu aşamıyorum. Sanki bedenim, ruhum, kalbim tamamen ona aitmiş gibi… Kerim'in gittiği günün içinde sıkışıp kalmışım da zaman benim için hiç ilerlemiy
