Güneş, ufukta solgun bir çizgi gibi doğarken orman, sessizliğini kaybetmişti. Helikopter sesleri, dalların arasında yankılanıyor; telsizlerden geçen emirler, havadaki gerginliği daha da artırıyordu.
Cem, puslu vadinin yamacında diz çökmüş, dürbünle aşağıyı izliyordu. Elif yanında, bir ağacın köküne yaslanmış haldeydi. Gözleri uykusuzluktan kızarmış, ama içinde korkudan çok kararlılık vardı.
“Artık geri dönüş yok,” dedi Cem sessizce. “Merkez bizi firari ilan etti. Bizi gören herkes... düşman sayacak.”
Elif, yanaklarındaki çamuru eliyle sildi. “Düşman desinler. Ben kimin yanında olduğumu biliyorum.”
Cem’in gözleri ona kaydı, o an yüzündeki tüm sertlik eridi. “Keşke... başka bir dünyada tanışsaydık.”
“Belki o zaman birbirimizi bu kadar sevmezdik,” dedi Elif, sesi bir fısıltı kadar ince.
