Okulda o gün, onlarca öğrencinin gözyaşları sel olmuştu. Hepsi askeri bir eğitimden geçiyor ve bu ülke için birer savaşçı olarak yetişiyordu. Ama ilk kez ölümün soğuk yüzünü görüyorlardı.
Cenaze töreni, kasvetli bir sonbahar gününde yapılmıştı. Gökyüzü, gri bulutlarla kaplanmıştı; sanki doğa bile Esin’in ölümüne ağlıyordu. Mezarlık sessizdi, yalnızca rüzgârın kuru yaprakları sürükleyen uğultusu vardı. Toprağın ağır kokusu havada asılı kalmış, herkesin içine işliyordu.
O gün bir şehide yakışırcasına, herkes askeri üniformalarını giymişti. Türk bayrakları ve derin bir hüzünle hazıroldalardı.
Aylin, askeri üniformasının içinde tabutun önünde dimdik duruyordu. Gözleri kıpkırmızıydı ama artık gözyaşı kalmamıştı. O, kardeşi kadar sevdiği insanı toprağa veriyordu. İçinde yanıp tutuşan bir ate
