2.Bölüm: Evimdeki Düşman
528 Kelimeler
2.Bölüm:
"Evimdeki Düşman"
Korkuyla çığlık attım. Gözlerim yuvalarından fırlamak üzereydi. Birden ona kurşun sıkılan tarafa doğru baktım. Sabahın köründe pastaneme giren askerdi bu... Postallarıyla karların üzerinde hızla ilerleyerek yanıma geliyordu. Ben ise yerde kanlar içinde yatan adama bakıyordum. Başından süzülen kanlar, beyaz karları lekelendiriyordu.
Beni kolumdan tuttuğu gibi sertçe ters yöne çevirdi. Az önce ölen adama doğru bakmaya çalışınca sertçe uyardı.
"Önüne dön! Seni derhal buradan götürmem lazım."
"Alt sokakta neler oldu?" dedim boğuk bir sesle.
"Üç saat önce bu adam yanında arkadaşıula simit almaya geldi. Yanındaki arkadaşı ise onu dışarıda bekledi. Yirmi dakika önceyse dışarıda bekleyen adam simit almaya girdi. Üç saat önce simit almış olan adam dışarıda kaldı..." dediğinde kaşlarım hafifçe çatıldı.
"Sen ne anlatıyorsun? Hiçbir şey anlamıyorum."
"Seni gözlüyorlardı," dediğinde ela gözlerini sert biçimde gözlerime dikti. "Derhal pastaneni kapat ve buradan gidelim!"
"Pastanemi falan kapatmayacağım," dedim dirayetsiz bir inatla. "Müşterilerim var benim."
"Kızım seni öldürecekler diyorum! Manyak mısın? Şu gördüğün adamı öldürmesem kafana sıkacaktı!" dediğin sesi öylesine gür çıktı ki bir an için ondan korktum. "Derhal pastaneni kapat!" diye yenilemesiyle cebimden anahtarı çıkarttım. Önce içeri girerek tüm fişleri çektim. Pastanenin kapısını kapatarak kilidi cebimden çıkarttım.
Yabancı asker etrafı kolaçan ediyordu. Titreyen ellerimden dolayı kapıyı öylesine zor kilitledim ki, üzerine demirleri indirirken de ayrı zorlanmıştım. Beni elimden tuttuğu gibi karlı sokakta çekiştirmeye başladı. Öylesine soğuk bir gündü ki burnumun ucu donuyordu.
"Evin ne tarafta?" dedi net sesiyle.
"Alt sokakta..." dememle başını bana çevirip sertçe baktı.
"Çatışma yaşanan alt sokakta mı?"
Hayır anlamında başımı sağa sola salladım. Yeşil gözlerimdeki korkuyu gizlemeye çalışsamda saklayamıyordum. Adımlarımı evimin bulunduğu sokağa doğru ilerletirken, yabancı asker sürekli etrafı gözetiyordu. Ayak bileğime uzanan karları botlarımla ezerek yürümeye devam ettim.
Sonunda evimin bulunduğu binanın önüne geldik, içeri girmemle arkamda duran asker son kez etrafı gözetleyerek içeri girdi. En yukarı kata kadar merdivenlerle çıktık. Elektirik kesilmiş, asansörler çalışmıyordu. Anahtarı cebimden çıkarttım. Kapıyı titreyen ellerimle açacağım sırada beni durdurdu ve elini ağzına götürerek susmam için işaret yaptı.
"Ne oluyor?" dedim fısıldayarak.
"Yan apartmanda elektirik vardı. Sadece bu binada yok," demesiyle ürperdim. Silahını çıkarttı ve ucuna susturucu taktı. Evimin kapısını çaldı. Saniyeler içinde silahlı bir adamın kapıyı açmasıyla çığlık attım. Adam silahını havaya kaldıramadan, yabancı asker adama yumruk atıp yere serdi. Adam baygınlık geçirmişti. Ardından bir tane daha adam içeriden gelerek bize saldırdığında onunda alnına sıkarak öldürdü. Korkudan tir tir titriyordum.
Beni kolumdan tutarak evin içine çekti. İki adamların ikisini de evin dışarısına attığında kapıyı kapattı.
"Hemen önemli eşyalarını toparla! Gidiyoruz!" dedi emir vererek. Donup kalmıştım, hiçbir şeye tepki veremiyordum.
"Olmaz, nereye gideceğiz?" dememle öylesine öfkeyle gözlerime baktı ki ürperdim.
"Ayrılamam buradan..." dedim başımı iki yana sallayarak.
"Derhal toparlan Almira!" diye emir verdiğinde odamı gösterdi.
"Gebertecekler seni! Pastaneni bulmuşlar! Evine girmişler! Yanında olmasam çoktan kafana sıkarlardı! Belli ki ölüm emrini vermişler!" dediğinde sesi daha da sert çıktı.
Haklıydı, daha fazla direnmenin anlamı yoktu burada kalamazdım. Babama da ulaşamıyordum. Onun bile güvende olup olmadığını bilmiyordum ki...
Titreyerek başımı tamam anlamında salladım ve sözlerine itaat ederek odama doğru yöneldim. Küçük silah valizimi dolaptan çıkarttım. İçine bir kaç parça eşyamı, bilgisayarımı, şarj aletlerimi koydum. Ve yatağımın yanında duran çerçeveli fotoğrafı elime alarak çantamın içerisine attım. Son olarak tablonun arkasında bulunan kilitli kasayı açtım. İçindeki tüm dosyaları valize koyarak fermuarını çektim.
- Yazar
