Yankılarla örülmüş düzlemde zaman, geri dönülemez bir kırılmanın eşiğindeydi. Averiel, Seraphielle’in yankısıyla mühür arasında kurduğu köprünün etkilerini artık sadece kendi içinde değil, çevresindeki her şeyde hissediyordu. Ayak bastığı zemin, dokunduğu boşluk, konuşmadığı kelimeler… Hepsi başka bir şeye evrilmişti. Bu sadece bir geçit yolculuğu değil, evrenin iliklerine dokunan bir yeniden yazılış süreciydi.
Nael, yankı düzleminin kenarında durmuş, hâlâ mühürleriyle sessiz bir iletişim halindeydi. Onun mühürleri, Averiel’inki kadar güçlü ya da özel değildi belki ama duyarlılığı, gölgelerle arasında narin bir bağ kuruyordu. Elini, boşluğa uzanmış halde tutuyor, oradan yükselen görünmez titreşimleri dinliyordu.
“Bu yankılar...” dedi sessizce, “kırık. Hepsi parçalanmış. Bazıları tamamlan
