Akşam olmuştu. Gün boyu Ömer’in hem fiziksel durumu hem de ruh hâli gözle görülür şekilde iyileşmişti. Kahvaltıdan sonra biraz kitap okuduk, sonra kısa bir yürüyüş yaptık evin içinde. Her adımda bana tutunuyor, her molada gözlerimin içine bakıyordu. Konuşmasak bile anlaşmanın en sessiz, en derin hâlindeydik. Ve şimdi, gün yavaşça geceye devriliyordu.
Oturma odasındaki lambayı kısıp küçük bir gece lambasını açtım. Evin içinde sessizlik vardı. Sadece Ömer’in nefesi, bazen iç çekişi, bazen hafif öksürüğü… ve bir de kalbimin ritmi.
“Yatmak ister misin artık?” diye sordum.
Ömer yavaşça başını salladı. “Senin sesinle uyumak istiyorum.”
Koluna girdim. Adımlarını destekleyerek yatak odasına götürdüm. O küçük ama sade odaya girerken içimde garip bir ürperti vardı. Hiçbir şeyin aceleye gelmesini
