Ezel, Defne’den uzaklaştığında annesine döndü. ‘’Hepsi senin yüzünden.’’ dedi. ‘’Bu kızı eve gelin diye getiren sendin. Her boşanmak istediğimde engel olan yine sendin. Dokuz yılımı içine düştüğüm umutsuzlukla geçirdim ve bundan Elvan ne kadar suçluysa sen de o kadar suçlusun.’’
Efser Hanım, oğlunun sözleriyle kendisini savunmak için tek kelime edememişti. Geçen yıllarda baba olamadıkça gözlerindeki acıyı görmüştü ve bunu telafi etme imkanı yoktu. Kocası öldükten sonra doğruyu yapmaya çalışırken her şeyi daha da kötüye götürmüştü.
‘’Pembe, Sadık!’’ diye bağırdı Ezel. Çağırdıkları geldiğinde öfkeyle bakıyordu. ‘’Elvan’ın kaldığı odayı tamamen boşaltın. Ne bir kıyafeti ne yattığı yatağı ne de kullandığı dolabı kalacak. Hepsini yakın yok edin ardından tek bir izini bile görmek istemiyorum.’
