Rozerin bana doğru hareket edecekken annem omuzunun üzerinden ona bir şeyler fısıldadı. Rozerin bir an duraksayıp anneme baktı. Şaşkın görünüyordu. Sonra, sanki bir anlık tereddütten sıyrıldı, bana koştu. “Yavaş! Koluna dikkat et” dedim ama beni dinlemedi. Kendini kollarıma attı. Sağ elini yanağıma yerleştirdi. Uysal bir kedi gibi yüzümü avcunun içine sürttüm. Gözlerimi kapatarak bu anın saflığına sığındım. “İyi misin?” dedi.
Bedenim sağlamdı ama ruhum kederle doluydu. İçimde biriken suçluluk, öfke ve çaresizlik, nefesimi daraltıyordu. Yine de Rozerin’in o masum bakışlarına bu karanlığı yansıtamazdım. Zoraki bir gülümsemeyle, sesimi olabildiğince sakin tutmaya çalışarak “Merak etme, iyiyim,” dedim, “Ama sen neden bu saatte ayaktasın? Yarın okulun yok mu?”
Rozerin yanımızdan geçen abime
