Asteğmenim

9.bölüm

Yavuz dağda bayırda olduğu günlerde yeminle kente indiği kadar yorulmuyordu. Hamile bayanın sorunsuz doğum yapması ile artık buradan içi rahat bir şekilde karargaha geçebilirdi. Üzülmüştü. Bilhassa kadın yada çocuğuna bir şey olsaydı kendini de suçlardı. Şükür bunların hiçbiri olmamıştı da içi rahat şekilde ayrılıyordu.

Yol nasıl geçti derseniz tüm yol boyunca Efnan'ı düşündü durdu. Kız sanki onun için buraya gelmiş gibi ayak basar basmaz bela olmuşlardı. Dahası onun açığını bekleyenler onun bile düşündüğünden kısa sürede Efnan'a çok çabuk ulaşmıştı. Açıkçası Yavuz onu buraya çağırmak yerine belki onunla başka bir şehirde Efnan olursa daha rahat görüşe bilirlerdi. Evet Yavuz onunla görüşmeyi düşünüyordu. Bunun kararını da onu ilk gördüğü andan itibaren vermişti de Efnan'la nasıl olurdu bilemiyordu. Kız tek kelime ile kendinden emin ve öğretmen olması onu bambaşka bir kız yapmışken attığı resimlerin içerisinde de Allah bilir ne halde olurdu.

Yavuz güldü. Efnan boyuna ve posuna bakınca fazla küçük duruyordu. Kaldı ki Yavuz onu kendisine çektiğinde onun hiçte küçük bir çocuk olmadığını eli beline vardığında o an anlamıştı. Ona dokunmuş ve dokunduğu eli şuan da bile aklına geldikçe karıncalanıyordu. Karı kız işi onu bozardı. Kaldı ki biraz da bu meslekten sebep Yavuz ciddi düşünmez hatta sevgilisi bile olmazdı. Şimdi Efnan'ı görünce bunları söylemeyi istemiyordu. Olabilir miydi? Yavuz onunla kendilerine bir masal bile çizebilirdi. Mini mini birleri, çalışkan ikileri olan masal cinsinden hem de. Yavuz hiç böyle olacağını düşünmezdi. Bir hoca gelip ortalığı toz duman edeceğini kırk yıl düşünse hiç aklına getirmez, gelmezdi. Düşünceleri allak bullaktı. Normalde ona söylediği gibi bugün burada bırakırdı. Ama kalbi aksini düşünüyordu. İçi içini kemiriyordu.

Onu karargahın kapısında karşılayan Polat ile Yavuz arkadaşına baktı. "O iyi mi?" tek merakı buydu ve uzatmadan endişeli bir şekilde sordu. Yavuz işini bitirip direk karargaha gelmişti. Telefonunu birkaç kez geleceğini söylemek ve nasılsın demek için Efnan'ın arasa da Efnan bir türlü çağrılarını yanıtlamadığı gibi geri de dönüşte yapmamıştı. Aklı ondaydı.

"İyi merak etme. Çok yorgun görünüyordu bende odada dinlensin istedim. Uyuyordur. Kontrole sen, gidersin istedim."

Yavuz göğsünü nefesle doldurdu ve arkadaşına başını ağır ağır salladı. İyi yapmıştı. "Yavuz..." diyen arkadaşı ile Yavuz itiraz kabul etmeyerek ondan önce konuştu. "Efnan'ın burada bulunmasının benimle hiçbir ilgisi yok devrem." yoktu. "Ama ne yalan söyleyim olsun isterdim." onunla ilgisi olsun istiyordu. Resimlerinde ayrı güzel olan kızın kendine ait duruşu onu büyülemişti. Oturmasından kalkmasına kadar hoca hanımın farklı bir enerjisi vardı. Çekimi yüksekti. Kaldı ki Yavuz ondan kabul ediyordu etkileniyordu.

Polat bir şey demeyip oturunca o da yanına oturdu. Onunla ayak üstü konuşmak istememişti. Şimdi ise konuşmanın tam vaktiydi. "Hani sana geçenlerde bir kız yanlışlıkla resmini filan paylaştı demiştim. O Efnan'dı." Polat'a baktı. Kutlamanın olduğu gün telefonda ne yapıyorsun diye sormuştu. Laf arasında öyle konuşulmuştu. "Nasıl oldu bende anlamadım. Konuşmaya ve konuşmanın ardından da onu düşünmeye başladım. Geldiğim noktada bu. Senin anlayacağın kendimi geleceğinin haberini alınca onun yanında buldum. Ötesini berisini düşünmeden." oysa Yavuz bir adım atmadan adımını hesaplardı. Bunun içinde epey düşünürdü.

Poyraz'ın ondan duyduklarıyla tek dudağı kıvrıldı. "Hayırlısı olsun o vakit, kardeşim. Sağlam kıza benziyor. Senin kızı bana ver dedim de vermedi. 'Sahibi gelince ben kendim ona veririm.' dedi. Bizimkiler durumu yalnız çakmasın. Kızın eline öylece nasıl verirsin? Üstelik tabancayı direk bana doğrultması yalan yok biran sıkmasından onun korkmadım desem yalan olur. Pek bir gözü kara! Ya cahil cesareti var ya da gerçekten bu kız görüntüsünün altında fazlasını saklıyor."

Bu sefer gülen kişi Yavuz oldu. Babasının kızıydı demek ki. Haybe hay kızdı.

Poyraz yerinden kalkıp askerlerin yanına kontrol için gidecek olmalı başını salladı. Karargaha girmek yerine odaya geçmek ve arkadaşından Efnan'a bakmak için az müsaade istedi. Efnan'ı görmek istiyordu. İyi mi değil mi ona bir baktıktan sonra ne yapacağına karar verecekti. Ayrıca Albayın yanına uğramalıydı. Karargaha geldiğini söylemek ve burada olduğunu bildirmesi gerekiyordu. Onun dışarı iznini veren ve durumdan da bilgisi olan en üst rütbeli birim Albay'dı. Albay da soracaktı. Neler olduğunu açıklaması gerekiyordu. Onun aklına yatmayan Efnan'a nasıl olurdu da bu kadar kolay ulaşılırdı? Yavuz bu işin peşini kesinlikle bırakmayı düşünmüyordu. Daha ilk günden Efnan ile bir ilişkileri olur mu bilmese de; bildiği, su uyurdu da düşman uyumuyordu. Bildiğin zamanını kolluyordu. Bu yüzden onun da düşmanından hızlı olması gerekiyordu. En azından Efnan için bunu yapması çok çabuk lazımdı. Odasının kapısını bir iki kez tıklattı. İçeriden sesin gelmemesi ile odanın kapısını yavaşça açtı. Polat acaba başka bir odaya götürmüştü? Ama burada demişti.

Yatağına uzanmış ve öylece uyuyan Efnan ile Yavuz görünce nefesini tuttu. Üzerini değiştirmemiş ve Efnan öylece yatağına uzanmıştı. O da içeri girdi. Efnan çantasını gelişi güzel yatağın ucuna atmıştı. Yavuz onun çantasından görünen tabancasını çekip aldı. Çantayı da titiz bir şekilde dolabın üstüne kaldırdı. Küçüklükten bu yana askeri eğitim ile büyüdüğü ve oranın eğitimi ile şekillendiği için Yavuz aşırı titiz ve düzenliydi. Gerçi Efnan'ın çantasını yerden alıp kaldırmasının sebebi düzenli olması ile kaynaklı değildi. Takılıp düşsün bu güzel istememişti.

Üşümüş gibi cenin pozisyon alan kızı izledi. Eteği oldukça kısa ve bedeni açıkta duruyordu. Kaldı ki göğüsleri oldukça dolgun ve taş gibilerdi. Şuan aklından geçenler açıktı. Yavuz başını salladı. Kızı uyurken dikizlemekte neydi! O nerde olursa olsundu fazla sıcağa gelemediği için üzerine örtü almazdı. Dolapta duran ince battaniyeyi çıkardı. Efnan'ın üzerine örtse iyi olacaktı. Örttü de.

Efnan'ın battaniyeye daha üzerine örtülür örtülmez sıkı sıkıya sarılması ile Yavuz güldü. Onun bu hali gerçekten çok komikti. Çocuktu işte bu kadın. Çocuk doğuracak kadar kadın, ruhunu çocuk bırakacak kadar da her yanı çocuksuydu. Kendi de çocuk gibiydi. İstediğinde ise dişiliğini konuşturacak kadar kurnaz bir kadın olduğunu biliyordu. Yavuz görmüştü.

Yavuz buraya gelene kadar anlamamıştı da, uyuyan kadına bakınca, anladı o da yorgunluğunu. 1 haftaya yakındır adam akıllı sırtı yere gelip uyumamıştı. Sırtı yere değdiğinde ise toplamda ne kadar uyudu derseniz yirmi dört saatin iki saati filan ederdi. Onun da çok fazla uykusu vardı. Hele Efnan'ın huzurla uyuması yok muydu insan yanına kıvrılıp uyumak istiyordu. Ne vardı yanında uyusa. Yavuz yolda adam akıllı dinlenirim demişti de, Albay'ın onu çağırması ve yeni aldıkları bilgiler ister istemez onun uykusunu kaçırmıştı. Şimdi Efnan böyle güzel bir şekilde uyurken onun da uyku bildiğiniz esir almak istiyordu.

Yavuz bu hisse mani olmadı ve onu rahatsız etmemeye dikkat ederek yatağın bir kenarına da o kıvrıldı. Odasında bir yatak daha vardı ama o uyuması için Efnan'ın yanını bizzat tercih etmek istiyordu. Efnan uyanınca ne derdi bilmiyordu ama onun amacı az kestirip öyle uyanmaktı. Ayrıca bu kızın kapladığı yer ne kadardı ki bence yatak her ikisine de yeter artardı. Hatta Yavuz bu kızı kucaklasa yatakta daha fazlada yer de açılırdı. Ama bunu tabi ki de yapmayacaktı.

Gözlerini kapattı ve yanı başında mışıl mışıl uyuyan kızın hasleti ona da bulaşmış gibi uykuya onun da dalması ilk kez kısa sürdü. Hatta sadece dinlenmek için uzandığı yatağında ne zaman uykuya daldı farkında bile olmadı. Uyku oysa onun için huzursuzluktu. Yavuz eski anılarına dahası bugün karşılaştıkları kadına ve elinden kaçırdığı ana hatta daha da eski anıların huzursuz kollarına döndü.

Asker olmanın en büyük zorluğu zaman geçse de, siz asla geçmeyen o zamanda ve o zamanın içinde hapsolup kalıyordunuz. Uyku değildi. Uykudan çok uzaktı.

Kabus'du....

-----------------------------------

Hikaye yeni değil. Öncesi yazıp bitirdiğim bir hikaye. Bugün yeniden istifadenize sundum ki umarın herkes tarafından sevilir.

Düzenlendi.