Kapının dışında Mert onu bekliyordu. İkisi de konuşmadı, sadece birbirlerinin gözlerine baktılar. O bakışta sözlerden ağır, suskun bir anlaşma vardı.
— Haydi, Serhat, konağa, dedi Mert.
Önce Kıymet Ana’nın odasına uğradılar. Sessizce yanına girip babalarını gördüklerini, durumunun iyi olduğunu, merak etmemesini söylediler. Kıymet Ana’nın gözleri doldu, derin bir nefes aldı. Müge ve kızlar da yanındaydı; duydukları haberle derin bir oh çektiler.
Müge, küçük kızlara moral olmuş, bir anne edasıyla ilgilenmişti. Kızlar, gözlerinde minnetle Müge’ye bakıyordu.
Mert bir süre onları izledi. Sonra Müge’nin yanına gidip hızlıca sarıldı, ellerini tuttu. Gözlerinin içine bakarak, sesi kararlı ve güven dolu çıktı:
— Bura sana emanet. Başka kimseye güvenmem.
Müge’nin kalbi sıkıştı, gözleri nemlend
