Sabaha kadar tek bir dakika bile gözlerine uyku girmemişti. Mert ile Serhat, yoğun bakım kapısının önünden ayrılmamış, yalnızca sigara için dışarı çıkıp ateş almış gibi hemen geri dönmüşlerdi. Kapıdan uzak kaldıkları her saniye, içerde yatanın babaları değil de kendileri olmasını dilemişlerdi. “Keşke onun yerine biz olsaydık…” ikisinin de içinden geçen aynı cümleydi.
Yanlarına gelen dostları da onları yalnız bırakmamıştı. Kimisi su getirmiş, kimisi sessizce yanlarında oturmuş, ama hiçbiri kapının önünden ayrılmamıştı. Ağanın evlatları, ocağın başında tek başına beklemesin diye nöbet tutar gibiydiler.
Müge ise ne yapacağını bilemez haldeydi. Kalbi Mert’in yanına koşmak istiyordu ama “Ya istemezse? Ya yüzüme bakıp ‘Senin yüzünden’ derse?” diye korkuyordu. Bu yüzden adım atamıyor, ama hasta
