Meryem
Azat bana doğru yürürken, karakoldaki saat bile sessizleşti sanki. Ayakkabılarının zemine her vuruşu, kalbime tokat gibi iniyordu. Ne bağırdı, ne yüzüme baktı. Ama bakmasa da yetiyordu. Azat öyle bir adamdı. Sessizliğinde bir ömür ceza yatabilirdin.
Önümde durdu.
Başını hafif eğdi. Ceketinin cebinden bir sigara çıkardı, ama yakmadı. Sigara içmezdi. Sadece cebinde vardı. Emindim kendisinin değildi. Sadece parmaklarının arasında çevirdi zaten. O hareket var ya… işte o Azat’ın öfkesiydi. Patlamazdı. Dolaşırdı.
“İyi misin?” dedi sonunda. Sesi, bir mahkeme salonundaki yargıç gibiydi.
Gülümsedim. Bu saatte gülmekle cezaya teşvik sayılabilirdim ama yine de yaptım. “Harikayım,” dedim. “Bir gecede sabıka kazandım."
Kaşının ucunda bir seğirme oldu. Bu, ‘az sonra patlayacağım ama önce sa
