Meryem
Tam Azat’a “biraz daha yaklaş” diyecektim, göz göze öyle bir kilitlenmişiz ki... Kalbim kulaklarımda atıyor. Azat’ın eli belimde, benim elim göğsünde. Yani bir milim daha ilerlesek… vallahi sonra hatırlamak istemeyeceğimiz bir anıya dönüşecekti her şey.
Ama kader, bizim tutkumuzdan daha hızlı koşuyormuş meğer.
Kapı birden BAAAAMM diye açıldı!
Ve o an…
“MERYEM!!!”
Bir çığlık. Ama öyle böyle değil, filmlerdeki "faciadan önceki sessizlik" gibi bir sessizlik çöktü odaya. Ardından Azat, refleksle geri çekilirken ben de arkamı döndüm… ve Zelal Yengemi gördüm.
Kadıncağız kapıda duruyor… ağzı açık, gözleri pörtlek. Üstüne bir de arkasından Güneş çıkmasın mı?
Zelal yengem elini göğsüne koydu, gözleri Azat’ın benim kolumdan tuttuğu yere kilitlenmişti. Ardından yavaşça:
“Yazıklar olsu
