Meryem
Hâlâ şaşkındım. Azat sessizce koynumda yatıyordu. Küçücük bir çocuk gibi susmuştu. Eve vardığımızda derin bir sessizlik çöktü üzerimize. Kimse tek kelime etmedi. Yengem, başını eğip sessizce odasına çıktı. Ne Azat’a ne de bana bakabildi. Oysa utanması gereken son kişiydi belki de… Ama yine de çekinmişti. Çünkü bazen gerçekler, insanın omzuna taş gibi çöker.
Salih... Büyük amcam. Yıllardır neden yurt dışına taşındığını hep merak etmiştim. Neden hiçbir cenazeye, düğüne gelmemişti? Vahap amcamın ölümüne bile katılmadı. Sanki hayatta değilmiş gibiydi. Sadece babamla konuşurdu. Bana bir hesap açmış ve sürekli oraya para atardı. Beni arar sorardı. Babamlar öldükten sonra ama Vahap amcam çok sıcak bakmadığı için onun yanında konuşamazdım. Neden hazetmediğini şimdi anlıyorum. Ben de babam
