Zaman akmıyor gibi hissediyorum şuan. Ne kadar zamandır içim böyle bomboş bilmiyorum ama yüreğimdeki acı da olmasa yaşamadığıma yemin edebilirim. Çaresizliğin amansız girdabındayım, elim kolum bağlı elimden hiçbir şey gelmiyor. Kendime yetemiyorum ama yetmek zorunda olduğum bir karım var. Peram. Kendimle alakalı bütün heves ve isteklerimi rafa kaldırdığımda karşıma çıkan mucizem. Hayata yeniden başlama sebebim. Bebeğimizi kaybettiğimizden bu yana geçen şu bir haftada karıma ulaşmaya çalışıyorum. Çalışıyorum diyorum çünkü aşmamın her geçen gün biraz daha zorlaştığı bir duvar örüyor aramıza. Ödüm kopuyor onu kaybedeceğim diye. Kendini dış dünyaya dahası bana tamamen kapattı diyebilirim. Böyle bir durumun altından nasıl kalkılır açıkçası bir fikrim yok çırpınıyorum sadece, bazen boşa kürek çe
