DİLA
Benim kırgınlığım bambaşkaydı. O, sadece bir arkadaş değil, yıllardır adeta kardeşim gibiydi. Ailemin vefatından sonra bana en çok destek olan, beni en çok anlayan o olmuştu.
Her zor anımda, her yalnız kaldığımda, ilk koşan kişi hep o olmuştu.
Ona her ihtiyacım olduğunda, yanımda dururdu. Hangi durumda olursam olayım, gözünü kırpmadan benim için her şeyi yapardı. Ben de aynı şekilde.
Birbirimize olan bağımız çok güçlüydü. Ne zaman zor durumda olsak, adeta can kurtarıcı gibi birbirimize koşardık.
Ama ne olduysa, birden değişti. Para, nasıl olur da insanı böyle değiştirirdi?
Son günlerde, kaybolmuş, neyin içinde olduğumu, nereye sürüklendiğimi bilemez haldeydim.
Gözlerim, her geçen gün biraz daha kararıyor, içimde bir boşluk büyüyordu. Ama o, hiç aramadı. Hiç "nasılsın?" demed
