Elif sabah erkenden uyanmıştı.
Güneş perdenin arasından sızıyor, masanın üzerinde yarım kalmış bir kahve kupası duruyordu.
Son günlerde garip bir halsizlik hissediyordu.
Baş dönmesi, mide bulantısı, uykusuz geceler…
Başta önemsememişti ama bu sabah dayanamadı — eczaneye gidip bir test aldı.
Banyoda beklerken saniyeler yavaşladı.
Elindeki test çubuğu titriyordu.
Sonra… iki pembe çizgi belirdi.
Elif’in kalbi sanki yerinden fırlayacaktı.
Gözleri doldu, ellerini karnına koydu.
“Sen… sen buradasın,” diye fısıldadı.
Küçücük bir can, fırtınanın ortasında doğmaya karar vermişti.
O anda kapı çaldı.
Aslan içeri girdi, elinde market poşetleriyle.
Elif hızlıca testi sakladı, ama yüzündeki gülümsemeyi gizleyemedi.
“Aslan,” dedi, sesi titreyerek.
“Bir şey söylemem gerekiyor…”
Ama Aslan
