Gözlerimi tekrar açtığımda, Bora’nın yanımda olmadığını fark ettim. Onun sıcaklığı yanımda yoktu. Bir an içimde tarifsiz bir boşluk hissettim. Yavaşça gözlerimi kırpıştırarak etrafıma baktım, odamız loş ışıkla aydınlanıyordu. Kalın perdelerin arasından sızan hafif ışık, sabahın erken saatlerinden haber veriyordu. İçimde garip bir huzursuzluk vardı.
İpek örtünün yumuşak dokusu tenime değerken, onu üzerimden kaldırmak için elimi uzattım. Tam ayağa kalkacakken odanın kapısı sessizce açıldı. Başımı hızla o yöne çevirdiğimde, Bora’nın kapı eşiğinde durduğunu gördüm. Ancak bu sefer yüzündeki ifade her zamankinden farklıydı. Daha önce hiç tanık olmadığım bir suçluluk duygusu, endişeyle karışık bir karmaşa içinde yüzüne yansıyordu. Gözleri bir an bile üzerimden ayrılmıyordu. Odaya ağır adımlarla
