Alfa Kral’dan… artık ümidimi kaybetmek üzereydim. İçimdeki boşluk, ruhumun en derinlerine kadar sızan bir karanlığa dönüşüyordu. Gücüm, iradem, tüm varlığım yavaş yavaş eriyor gibiydi. Zihnimde yankılanan düşünceler, bir fırtına gibi birbirine çarpıyordu. Ya onu bir daha asla bulamazsam? Ya kaderim onu sadece bir kez hissetmek ama asla ulaşamamaksa?
Ama tam o anda…
Eylül.
Zihnime dolan o sesle, tüm dünyam bir anlığına durdu. Sanki boğuluyordum da biri göğsüme sert bir yumruk atıp beni yeniden nefes almaya zorlamıştı. İçimde bir şeyler değişmeye başladı. Sıcak, canlı, gerçek bir his.
O buradaydı.
Beni çağırıyordu.
Titreyerek derin bir nefes aldım. İçimde uyuyan Lycan artık uyanmalıydı. Gözlerimi kapatıp kendimi tamamen ona bıraktım. Ve o an bedenim alev aldı.
İçimde dolaşan güç, dama
