ชีวิตคนเรามันไม่ได้มีทางเลือกมากมายนักหรอกนะ ฉันเองก็เหมือนกันที่ไม่สามารถเลือกได้กับชีวิตของตัวเอง... ฉัน แตงกวา ลูกสาวคนเล็กของครอบครัว ...ครอบครัวที่ฉันแทบจะไม่รู้สึกกับมันเลย... ตอนนี้ฉันเรียนอยู่มหาวิทยาลัยปี 1 คณะบริหารธุรกิจเอกบัญชี.... ตั้งแต่พ่อของฉันเสียไป ฉันต้องอาศัยอยู่กับแม่และพี่สาวต่างพ่อ ตอนพ่อยังอยู่ทุกอย่างดูสมบูรณ์แบบไปซะหมดสำหรับฉัน ทั้งแม่ทั้งพี่สาวทุกคนดูรักฉันมากแต่พอพ่อจากไปทุกอย่างก็ค่อยๆ เปลี่ยนไป... ทุกคนค่อยๆ เปลี่ยนไปเหมือนเป็นคนละคนจนฉันเริ่มไม่แน่ใจว่าที่ผ่านมาพวกเขาเคยรักฉันจริงๆ หรือเปล่า แม้กระทั่งแฟนที่คบกันมาเกือบปีก็ยังเปลี่ยนไป.....

“พี่ธามอย่าเพิ่งนอนลุกขึ้นมาคุยกันก่อนคะ” เสียงหวานของหญิงสาวที่อยู่ในชุดเจ้าสาวสีขาวบริสุทธิ์ยืนเท้าเอวอยู่ข้างเตียงใหญ่ในห้องนอนกว้างที่ถูกตกแต่งสไตล์เรียบหรูร้องเรียกชายหนุ่มที่เพิ่งจะทิ้งตัวลงนอนบนเตียงหลังจากที่เจ้าตัวเปลี่ยนจากชุดเจ้าบ่าวมาเป็นชุดนอนเรียบร้อยแล้ว แต่ทว่าชายหนุ่มก็ยังคงนอนนิ่งไม่สนใจเธอพร้อมกับหลับตาลงราวกับว่าเขาไม่ได้ยินคนตัวเล็กที่ยืนหน้ามุ่ยอยู่ข้างๆ ปฎิริยาของเขามันช่างกวนอารมณ์ของคนตัวเล็กที่ยืนหน้ามุ่ยได้เป็นอย่างดี “พี่ธาม!!!!” น้ำเสียงของเธอเปลี่ยนเป็นตะคอกเสียงดังหลังจากที่เขาไม่สนใจเธอ แต่คนตัวโตที่นอนอยู่บนเตียงก็ไม่ได้รู้สึกรู้สาหรือเดือนร้อนอะไรกับท่าทางหัวเสียของคนตัวเล็ก “พูดจาดีๆ กับผัวไม่เป็นหรือไง” ชายหนุ่มลืมตาขึ้นมองคนที่ยืนอยู่ข้างเตียงก่อนจะตอบเธอออกไปด้วยน้ำเสียงราบเรียบทุ้มต่ำ ใช่คะ!! ผู้ชายที่พูดจายียวนกวนประสาทของฉันอยู่ตอนนี้เขาได้ชื่อว่าเป็น “สามี” ที่ถูกต้องตามกฎหมายของฉันเอง ฉัน “อายตา ” เด็กสาวอายุ 19 ย่าง 20 ปี ที่เพิ่งจะเข้ามหาวิทยาลัยปี 1 หมาดๆ ฉันเรียนคณะบริหารฯ เอกบัญชี อยู่มหาลัยแห่งหนึ่งในกรุงเทพฯ จริงๆ แล้วครอบครัวฉันอยู่เชียงใหม่พ่อกับแม่ท่านไม่ได้อยากให้ฉันที่เป็นลูกสาวคนเล็กต้องมาเรียนไกลถึงกรุงเทพฯ หรอกคะ แต่ฉันเองที่ดื้อดึงอยากจะมา ด้วยเพราะฉันอยากมาหาประสบการณ์ในเมืองใหญ่และจะได้มีอิสระตามใจตัวเองด้วย ฉันเป็นลูกสาวคนเล็กก็เป็นธรรมดาที่พ่อแม่จะเป็นห่วงซึ่งต่างจากพี่ชายของฉัน พี่เอิร์ธ ที่บอกว่าฉันไปอยู่กรุงเทพฯ ก็ดี จะไม่วุ่นวายกับเขา ผลักไสกันสุดๆ ไปเลย แต่ฉันก็รู้ว่าเขาเองก็เป็นห่วงฉันไม่น้อยเพราะตั้งแต่เด็กเราก็อยู่ด้วยกันมาตลอดแต่คงเป็นเพราะฉันกับเขาอายุค่อนข้างห่างกันหลายปีเราจึงไม่ค่อยจะพูดจาดีๆ กันสักเท่าไร แต่เราก็รักกันนะ ครอบครัวของฉันเองมีสวนผลไม้พวกส้ม สตรอเบอรี่ แอปเปิ้ลและผลไม้เมืองหนาวอีกหลายอย่างในเชียงใหม่ ตอนนี้ก็มีพี่เอิร์ธนี่แหละที่เรียนจบแล้วก็มาช่วยพ่อกับแม่ดูแลงานที่บ้าน แต่นั่นไม่ใช่ประเด็นหลักคะเพราะหลังจากที่ฉันมาอยู่กรุงเทพฯ ได้แค่เดือนกว่าๆ พ่อกับแม่ก็โทรมาบอกว่าจะให้ฉันแต่งงานกับลูกชายเพื่อนรักของพ่อนั่นก็คือพี่ธาม เราสองคนถึงจะพอรู้จักกันบ้างเพราะพ่อแม่เราสนิทกันมากและเราเจอกันบ่อยช่วงที่ยังเด็กเพราะเรียนที่เดียวกัน แต่พอขึ้นมัธยมพี่ธามก็ย้ายเข้ามาเรียนในกรุงเทพฯ ตั้งแต่นั้นเราก็ไม่ค่อยได้เจอกันเลยนอกจากจะเจอกันช่วงที่มีงานเทศกาลหรือช่วงที่พี่เขากลับมาเชียงใหม่แล้วพ่อแม่ของเรานัดกินข้าวหรือจัดปาร์ตี้เล็กๆ ซึ่งทำให้ลูกๆ ได้เจอกันด้วย “ธามธาวิน” ชายหนุ่มอายุ 21 ปีเขากำลังเรียนอยู่ปี 3 คณะวิศวะด้านวิศวกรรมซอฟต์แวร์มหาวิทยาลัยเดียวกับฉันซึ่งฉันมองว่าเขาน่าจะเรียนบริหารมากกว่าเพราะที่บ้านมีธุรกิจมากมาย หน้าตาหล่อเหล่าปานลูกรักพระเจ้าที่ตั้งใจปั้นเขาออกมา ด้วยส่วนสูงเกือบ 190ซม. ผิวขาว หน้าคม จมูมโด่ง คิ้วเข้ม ริมฝีปากหยักสวยได้รูป ลูกชายคนเดียวของเจ้าของไร่องุ่นขนาดใหญ่และโรงผลิตไวน์ที่มีพื้นที่นับพันไร่ในจังหวัดเชียงใหม่ที่ตั้งอยู่ท้ามกลางขุนเขาและธรรมชาติที่สวยงาม นอกจากนี้ครอบครัวของเขายังมีธุรกิจอีกหลายอย่าง เช่น อสังหาริมทรัพย์ทั้งในเชียงใหม่และในเมืองใหญ่หลายแห่งในประเทศรวมถึงรีสอร์ทท้ามกลางขุนเขาในเชียงใหม่ และยังมีธุรกิจขนาดเล็กอีกมากมายหลายอย่าง เขาคือชายหนุ่มที่สาวๆ ต่างพากันหลงไหลและอยากจับจองให้ได้เป็นเจ้าของ แต่ดูเหมือนชายหนุ่มที่เพียบพร้อมอย่างเขาจะไม่สนใจใครเลยแถมเจ้าตัวยังทำตัวเย็นชากับผู้หญิงทุกคนที่เข้ามา เรียกได้ว่า “เย็นชากับสิ่งมีชีวิตทุกอย่างบนโลกใบนี้!!” แต่เมื่ออาทิตย์ที่แล้วเขาได้รับรู้ว่าตัวเองจะต้องแต่งงานกับลูกสาวของเพื่อนรักของพ่อแม่ตัวเองซึ่งเขาเองก็รู้จักเจ้าสาวของตัวเองดี ......

พาย หญิงสาวที่ถูกความรักทำร้าย กับ เวย์ ชายหนุ่มที่ใช้ชีวิตสนุกไปวันๆ แต่ทั้งคู่กลับต้องมาเจอกันด้วยเหตุบังเอิญและความเข้าใจผิด “ดูไว้นะคะทุกคน อีผู้หญิงคนนี้แหละที่เป็นผู้หญิงหน้าด้านแย่งผัวชาวบ้าน แล้วยังมีหน้ามาจัดงานแต่งงานกับผัวคนอื่นอีก!!” ............................ “กรูเข้าใจนะเว้ยว่าเมิงยังลืมเขาไม่ได้อ่ะ แต่ว่าเมิงต้องมูฟออนเปล่าวะ ผู้ชายเหี้ยๆ แบบนั้นน่ะ เลิกคิดถึงมันเถอะเชื่อกรู.... กรูอยากเห็นเมิงมีความสุขนะพาย” มือบางของริชาจับลงบนไหล่ของเพื่อนสาวพร้อมกับสายตาที่สื่อในแบบเดียวกับคำพูดของเธอ “ขอโทษนะที่ทำให้เมิงเป็นห่วงน่ะ... กรูสัญญาว่าวันนี้จะเป็นวันสุดท้ายแล้วที่กรูจะคิดถึงเขา” “ดีมากเพื่อนรัก.... งั้นเรามาดื่มทิ้งทวนความเศร้ากันดีกว่า แล้วสัญญากับกรูว่าต่อจากนี้ไปหน้าสวยๆ ของเมิงเนี้ยจะมีแต่รอยยิ้ม... โอเคไหม” ริชายื่นมือไปจับแก้มเพื่อนรักเบาๆ พร้อมกับสายตาเป็นห่วงเป็นใยของเธอ ....................................... “พี่อยากให้น้องมาชงเหล้าให้พวกพี่หน่อยนะจ้ะ... ได้ไหมเอ่ย” "ได้สิครับ" ใบหน้าหวานเหยเกทันทีที่รดฝาดของเหล้าผสมน้ำอัดลมสีดำไหลลงคอ ชายหนุ่มเองก็กระตุกยิ้มมุมปากเมื่อเห็นท่าทางของเธอ ริมฝีปากคลี่ยิ้มบางๆ ก่อนจะโน้มใบหน้าหล่อเหลาของเขาไปใกล้ๆ เธอพลางกระซิบเบาๆ “ผมชงเข้มไปเหรอครับ” พายเองได้แต่นิ่งอึ้งดูการกระทำของเขา เธอนั่งนิ่งก่อนจะค่อยๆ หันไปมองคนที่ยื่นหน้าเข้ามาข้างแก้มของเธอ เป็นจังหวะที่เขาก็หันมามองเธอเหมือนกัน สองสายตาสบเข้าหากันและเป็นพายที่เบือนหน้าหนีสายตานั่น .................................. เรื่องราวความรักชวนให้ยิ้มตามกับความขี้อ้อนและคลั่งรักแถมหื่นของพระเอก ไม่ค่อยมีเรื่องดราม่าให้ปวดหัว ฝากติดตามเรื่องราวของเวย์กับพายด้วยนะคะ

‘ความรัก’ มักเดินทางมาพร้อมกับ ‘ความไม่รู้’ และเพราะความไม่รู้ที่ยากจะเข้าใจได้นั่นแหละที่เป็นสิ่งที่เกิดขึ้นในยามที่เราตกอยู่ในห้วงแห่งความรัก... จุดเริ่มต้นความรักของคนเราในหลายๆ ความสัมพันธ์ผลลัพธ์ในตอนสุดท้ายอาจจะสมหวังหรืออาจจะผิดหวังก็ได้... แต่สำหรับฉันมันยังไม่ทันได้เริ่มต้นด้วยซ้ำไป............