คิรากรเหยียดยิ้มมองใบหน้าหวานกลับด้วยสายตาเป็นประกาย เขารู้ว่าที่เธอทำเพราะอยากป่วนประสาท “ถ้าจะกลับมาเปิดศึกแย่งลูกกับพี่ พี่บอกเลยนะว่ามันไม่ง่าย” เขาจับมือที่ป่วนอยู่บนอกเอาไว้ ก่อนจะตวัดมองด้วยสายตาคาดโทษ “เดี๋ยวก็รู้ค่ะว่ามันจะง่าย…หรือไม่ง่าย ในเมื่อลูกแค่คนเดียวพี่ยังไม่มีปัญญาเลี้ยงแกได้ แม่อย่างไอซ์ก็จะกลับมาดูแลแกเอง” “เอาอะไรมาวัดว่าพี่ไม่มีปัญญาเลี้ยง? ฐานะความพร้อมพี่มีเหนือไอซ์ทุกอย่าง และที่สำคัญพี่มีคุณธรรมมากพอที่จะไม่ไปแอบกินกับคนอื่นทั้งที่ตัวเองก็มีครอบครัวอยู่แล้ว” คิรากรโอบเอวดึงร่างเล็กเข้าหาตัว ทำให้ไอริณลงมาทาบร่างแกร่งบนเก้าอี้โดยไม่ทันตั้งตัว

"ยอมเปิดปากแล้วสินะว่ากำลังคบกับไอ้นิธิ เหนื่อยไหมที่ต้องทนอมพะนำไว้" "แล้วมันผิดเหรอที่ฉันจะเปิดโอกาสให้ตัวเอง ได้คบหากับคนดี ๆ" แม้จะไม่ใช่ตอนนี้ แต่ในอนาคตข้างหน้าเธออาจจะเปิดใจให้ใครสักคน อาจจะเป็นนิธิหรือคนอื่น ๆมันก็ไม่แน่ ทุกอย่างเกิดขึ้นได้เสมอ "ไม่ผิด แต่มันเร็วไป" เขาตอบกลับด้วยสีหน้าแบบผู้ไร้ความผิด ต้องยอมรับว่าการที่ขวัญพิชชาบอกว่ากำลังเริ่มต้นใหม่ มันราวกับฟ้าผ่าลงกลางใจอย่างไรอย่างนั้น มันเจ็บแปลบและส่งผลให้สมองตื้อตึงไปหมด "ไม่คิดว่าช้าไปบ้างเหรอคะ ฉันปล่อยให้ตัวเองจมอยู่กับความทุกข์เพราะคุณตั้งนาน พอออกมาได้ฉันก็อยากจะหาความสุขใส่ตัวบ้าง" เธอเป็นมนุษย์คนหนึ่งที่รักได้และเลิกรักได้เช่นกันแม้อย่างหลังจะทำได้ยาก แต่ใช่ว่าจะทำไม่ได้ "อยู่กับผมมันทุกข์ขนาดนั้นเลย?" ความผิดหวังน้อยเนื้อต่ำใจพุ่งเข้ากลางอก เขาคงเป็นเรื่องแย่ ๆในชีวิตเธอมากเลยสินะ "ไม่มีใครสุขกับการอยู่กับสามีเจ้าชู้ ไม่มีใครสุขเวลาที่สามีออกไปเที่ยวสนุกกับผู้หญิงอื่น ไม่มีใครสุขที่ถูกละเลยความสำคัญที่ควรจะได้รับ และไม่มีใครสุขที่ถูกหลอกให้รัก" คำพูดต่าง ๆทะลักพรูขึ้นมาในอกจนเธอหักห้ามอารมณ์ไม่อยู่ "ผมเคยบอกแล้วว่าไม่เคยนอกใจ" เขาเถียงข้าง ๆคู ๆขณะที่สัมผัสถึงรสชาติขมเฝื่อนสะท้อนขึ้นมาในใจ "แต่คุณก็ไม่สามารถทำให้ฉันมั่นใจได้เลย รู้ไหมว่าเมื่อก่อนในแต่ละวันฉันต้องเหนื่อยแค่ไหนที่ต้องมารับรู้ว่าคุณควงใครต่อใคร มันระแวงถึงขั้นนอนไม่หลับ ฉันพยายามจะเชื่อใจ ในขณะเดียวกันคุณกลับทำตัวไม่ชัดเจน"