3000 yılında yapılan bir hatanın bedeli bütün çocuklara kesildi, çocuk devri kaldırıldı, tamamen yetişkinlerin var olduğu bir Dünya yaşam merkezi haline geldi. Anne bedeninden ayrılan bebekler devlet idaresinde olan kapsüllere kapatılıyor, on sekiz yaşlarına kadar devletin gözetiminde onların istediği gibi hayatlar çiziliyor, çipler sayesinde çocuklara naklediliyordu. Aileleri, okulları ve yaşadıkları hayat en başından itibaren yazılan çocuklardan biri olan Akkız, hayatın darbesini anne karnına düştüğünde almıştı. Babasının bir hatası, onun hayatına maal olmuştu. Hiçbir zaman hayatları kesişmeyecek iki kişiden biri olan Yağız Soydaş ile yaşadığını sandığı anılarla yüzleşecek ve onu en başından tanıma fırsatı bulacaktır. Yağız Soydaş bir ceza mı, yoksa en başından beri onun için yazılmış bir kahraman mı?

Geçmişten geleceğe kendini bulma hikayesi. Adam gitti, kadın bitti. Adam geldi.. kadın.. Elfida. Feda etmektir. Kendini bulma yolunda kendini feda eden bir genç kızın hikayesi. Aşk bulmak, kaybolmak bazende mahfolmaktır.

Mardin gibi hissettirmeli insan. "Özür dilerim." Yaratıcı olmanın vakti değildi. Olanlar için üzgündüm. "Ben böyle olabileceğini tahmin edemedim." Gözlerim dolmuştu. "Kurtulurum sandım." "Gerçekti fotoğraf." Başımı salladım. "Evet, o fotoğraf gerçekti." Gözlerimi kaçırdım. "Bu kadar mı?" Ne söyleyebilirdim ki başka? Pişmandım işte. "Pişmanım." "Sana sordum. Sana geldim, dedim Dicle. İstemiyorsan yardım ederim dedim. Ve sen bunu mu yaptın? Benden yardımı reddetip bunu mu yaptın?" Haklıydı. Annem kaç git dedi. Gitmedim. Mirza ben hallederim dedi. Olmaz dedim. Eyüp ben karşı çıkarım babana, evlenmene müsade etmem dedi. Kabul etmedim. "Bunu yaptım." Gözümden akan yaşı sildim. "İşe yaradı. Berdan ile evlenmiyorum." Gözlerini devirmişti Eyüp. Sakin kalmaya çalışıyordu, başarılı sayılırdı bence. Bakılınca zarar vermeyeceğine emindim. "Bu akşam sözleniyoruz." Eyüp Şadoğlu ile bu akşam sözlenecektim. Kulağa manyakça geliyordu. "Biliyorum ama yapabileceğim bir şey yok." Kaşları çatıldı, kahverengi gözleri koyulaşmıştı. Renkten renge girerken dudaklarından tiz hoş bir kahkaha döküldü. "Sen benimle aynı yatağa girmişsin." Gözlerimi devirdim. Yapmak zorunda hissetmiştim. Tam olarak bu yüzden olur demiştim. Sadece kendimi değil, Bukre'yi düşünmek zorundaydım. "Berdan ile evlenemezdim Eyüp! Beni biraz anlamaya çalış!" "Ama benimle evlenebilirsin, öyle mi? Beni Berdan'dan ayıran şey ne acaba, doğrusu merak ettim." Neden arıyordu. Geçerli neden istiyordu haklı olarak. Ne yazık ki neden bu diyebileceğim, savunabileceğim elimde hiçbir şey yoktu. Berfin sokmuştu aklıma. Efe demişti bir de başında. Efe.. ne yapardık bilmiyordum. "Ortaya çıkacağını tahmin edemezdim," dedim papağan gibi aynı şeyi tekrarlarken. "Bilemezdim. Böyle olacağını tahmin edemedim." Artık dayanamadı. Sesi yükselirken, "Sen ne dediğinin farkında mısın Dicle! Sana dedim diyorum. Berdan'la iş yapıyoruz dedim. Sen gitmişsin adama benim koynumdan fotoğraf atmışsın. Şaka mı yapıyorsun, beni çıldırtmak mı istiyorsun," diye bağırdığında başımı kaldırıp ona baktım. Ne halde olduğumu görsün istedim. "Tahmin edemedim." "Siktirgit Dicle." Gözlerimi devirdim. Gitmek için yeltendiğimde kolumdan tuttu beni. Acıyla ağzımdan bir nida yükseldiğinde elini çekmişti. "Nereye?" "Git dedin ya," dedim sinirle. Ağlamamak için kendimi zor tutuyordum. "Gidiyordum bende." "Konuşacaklarımız bitmedi daha." Olumsuz anlamda salladım başımı. Benim için bitmişti. "Bitti, benim için bitti." Derin bir nefes aldım. "Merak etme, bu gece herşeyi anlatacağım onlara. Suçunun olmadığını söyleyeceğim. Hatalıydım. Sonucuna katlanacağım." Gözlerimi sildim. "Sonu ölüm bile olsa.. senden tek istediğim bir şey var. Bukre'ye sahip çıkmanı istiyorum. Vera ve Efe bizi bilmezler. Ona sahip çık, koru. Zarar görmesin.." Eyüp gözlerimin içine baktı. Ardından göz yaşlarımı sildi parmaklarıyla. Elini yüzümde hissettiğimde göz yaşlarım sicim gibi akmıştı. Ufacık sevgi kırıntısı ne hale getirmişti beni.