"ไอ้บ้าเอ้ย! ชุดฉัน!" น้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความไม่สบอารมณ์ สายตาที่เกรี้ยวกราดมองตรงไปยังรถมอเตอร์ไซค์ที่กำลังชะลอตัว แต่กลับต้องหยุดเมื่อเขารีบเอ่ยคำขอโทษอย่างคนสำนึกผิดโดยที่ไม่ได้ถอดหมวกกันน็อค "ผมขอโทษ ผมรีบจนไม่ได้สังเกตว่ามีน้ำขังอยู่ตรงนี้" "...แต่ฉันต้องไปงานต่อแล้วชุดฉัน" "ถ้าคุณไม่ว่าอะไร ผมขออนุญาตนะครับ" เขาจนใจต้องยื่นแบงก์เทาหนึ่งใบที่มีติดกระเป๋าอยู่ ยื่นให้กับเธอ "เดี๋ยว!!" ไม่ทันได้เรียก รถมอเตอร์ไซค์คันเก่าก็เคลื่อนตัวออกไปอย่างรวดเร็ว แล้วใครจะเชื่อว่า เขาและเธอต้องมาเจอกันด้วยความบังเอิญอีกหนึ่ง สองและสามจนเป็นเขาที่เริ่มสนใจในตัวเธอ และตั้งใจเดินหน้าจีบเธอที่มีอายุมากกว่าเขาสามปี

ความฝันอันสูงสุดของ น่านฟ้า สาวลูกครึ่งก็คือ การสร้างแบรนด์เสื้อผ้าเป็นของตัวเอง แต่ทุกอย่างต้องพังทลาย เมื่อพ่อของเธอเอาเงินก้อนที่เธอเก็บหอมรอมริบลงไปกับการพนันไม่เว้นแต่บ้านหลังเล็กๆ "ผมช่วยคุณได้นะ" น้ำป่าพูดขึ้นในขณะที่หยิบบุหรี่ออกมาสูบ "คุณรู้เหรอ ว่าฉันอยากให้ช่วยอะไร" น่านฟ้าเงยหน้าขึ้นมามองคนที่ยืนค้ำศีรษะ 'ไม่มีมารยาท' เธอนึกบ่นชายแปลกหน้าในใจ "แน่นอน ว่าฉันรู้" ใบหน้าคมก้มมองสบตากับคนที่มีน้ำตาไหลอาบสองข้างแก้ม ราวกับว่าสวรรค์ประทานพรเธอจะมีโอกาสอีกครั้ง แต่สิ่งที่เธอต้องแลกก็คือ อิสระ "ถอยออกไปเลยนะคุณ!" "ไม่อยากทำหน้าที่ปลอมๆเหรอไง" "ไม่! คุณควรทำตามข้อตกลงนะคุณน้ำป่า" น้ำป่าปิดการโต้เถียง ด้วยการจู่โจมบดเบียดร่างบางด้วยการรุกเร้า ที่แทบกระชากวิญญาณและตัวตนของเธอให้ล่องลอยไปกับความหวามไหว -------------------------- สิบปีต่อมา "แม่ครับ ลุงคนนั้นมาจีบแม่เหรอครับ"

เดอะบอสและเหล่าบอดี้การ์ดหลายสิบนายเดินกึ่งวิ่งมายังที่จุดพบร่างหญิงสาว แสงสว่างจากกระบอกไฟฉายนับสิบส่องมาทางบอดี้การ์ดสองคนที่ยืนรออยู่ รวมถึงร่างบางที่นอนหายใจรวยรินอยู่ที่พื้นดินทรายข้างแม่น้ำ "เธอยังไม่ตายครับนายใหญ่" "ช่วยเธอ" มาเฟียหนุ่มหยุดคิดอยู่หลายวินาทีก่อนจะตัดสินใจสั่งคนของตนเองออกไป เธอและเขาต่างติดหนี้ชีวิตของกันและกันโดยบังเอิญ หรือไม่ เธอเป็นคนที่รู้ดีที่สุด "ฆ่ามันซะถ้าอยากกลับเข้าองค์กร"

จุดเริ่มต้นของเรา เกิดจากความไม่บังเอิญ แต่กลับกลายเป็นความยุ่งเหยิงที่ตามมา ทันทีที่เขาเจอกับหญิงสาวรุ่นลูก "ฉันบอกบอกไง" "ก็หนูชอบลุง" "กลับไปตั้งใจเรียนซะ" เธอไม่ได้หันไปตอบอะไร เธอแค่คิดว่า น้ำหยดลงหินทุกวัน หินบอกโอเค"