“Asude, dur!” dedi Koray, sesi titreyerek. Ama Asude, bir an bile düşünmeden kaçıyordu. Koray, arkasından koşarken tekrar seslendi: “Asude, dur! Yalvarıyorum, bırakma beni. Her şeyi sana anlatacaktım, söyleyecektim…” Tökezledi ve yere düştü Asude. Hıçkıra hıçkıra ağlamaya başladı; gözyaşları, yerleri döverek toza toprağa karışıyordu. Koray usulca yanına geldi, onu sıkıca sarıp sarmaladı. Beraber ağladılar. Sonra, yüzünü avuçlarına alıp, o an, ilk defa onu öptü. “Söyleyecektim… Bahar şenliğim, zamanını bekledim. Ne olur… affet beni…”