“ยามแสงเหนือส่องแสงแดงเขียวม่วง ข้าเหม่อมองไกลห่างอย่างเปลี่ยวเหงา และเนิ่นนานห่างหาย จากใจเจ้า ยังรบเร้าคอยเฝ้าอยู่ทุกเมื่อ ยามแต่ก่อนหนีจากเจ้า…” เสียงนุ่มนวลของชายหนุ่มดังขึ้นในยามวิกาลบนปราการแห่งอาณาจักรอัสทราเซีย “เจ้าบทเจ้ากลอนจริงๆนะ เดนิส” เสียงทุ้มของชายหนุ่มอีกคนกล่าวแทรกขึ้นมาจากด้านหลัง “เจ้าตามข้ามาทำไม วินเซนโซ่” เดนิสยันกายลุกขึ้นจากพื้นอันเย็นเฉียบเพื่อหันมาประจันหน้ากับเขา “ข้ามาเพื่อเตือนให้เจ้าเลิกไปพบลิเดียเสีย คนเช่นเจ้าไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะคิดถึงนาง” วินเซนโซ่จับดาบข้างกายแน่น เขาไม่ได้เห็นเดนิสเป็นเพื่อนชายคนสนิทอีกต่อไป เพล้ง! ไม่ทันที่เขาจะได้ชักดาบออกมา ก็ถูกเดนิสปัดฝักดาบข้างกายตกลงไปทันใด ออร่าสีดำแผ่ประสานไปทั่วร่างกายของเขา ความเจ็บปวดแทรกซึมผ่านผิวหนังราวกับต้องมนต์ดำ “ถือว่าข้าปราณีก็แล้วกัน เพราะมนุษย์ที่ไร้ซึ่งพลังเช่นเจ้า ไม่มีทางเอาชนะข้าได้… และจะไม่มีทางเอาชนะใจลิเดียได้เช่นกัน” นัยน์ตาสีไพลินของเดนิสที่จ้องไปยังวินเซนโซ่เปล่งประกายไปกับแสงออโรร่าบนท้องฟ้า “ถึงข้าจะไร้ซึ่งพลัง แต่ข้าก็ไม่ใช่เจ้าชายกำพร้าที่ไร้หัวนอนปลายเท้าอย่างเจ้า ไม่ว่าอย่างไร คนที่จะได้แต่งงานกับนาง ก็คือข้าเท่านั้น แม้แต่ตำแหน่งเจ้าชายจอมปลอมของเจ้า ข้าก็จะริบมันขึ้นมา” วินเซนโซ่กล่าวทิ้งท้าย ก่อนจะหยิบดาบบนพื้นเดินจากไปด้วยอารมณ์ฉุนเฉียว “ลิเดีย ข้ารักเจ้าเหนือสิ่งอื่นใด เจ้าคือครอบครัวสุดท้ายที่ข้ามี ข้าขอโทษที่ทำให้เจ้าต้องเสียใจ ข้าขอโทษที่ทำให้เกียรติของเจ้าต้องเสื่อมเสีย ได้โปรดอย่าทิ้งข้าไป…” เดนิสกล่าวพึมพำกับตัวเองบนปราการสูงใหญ่ แม้ร่างกายจะแข็งแกร่งสักเพียงใด แต่หัวใจของเขากลับเปลี่ยวเหงา เมื่อรู้ว่าเจ้าหญิงแห่งอัสทราเซียอย่างลิเดีย จะถูกวางตัวให้หมั้นหมายกับวินเซนโซ่ อดีตเพื่อนที่เขาเคยรักและไว้ใจที่สุด

"เธออยากลองไปออดิชั่นเป็นนางแบบโปรโมทคอนโดตัวใหม่ของบริษัทฉันไหม?" แมทธิวถามจีจี้ "นายอยากให้ฉันโดนพาดหัวข่าวว่าเป็นเด็กเส้นหรือไง?" แมทธิวถอนหายใจกับคำตอบของเธอ เธอมักจะกังวลกับข่าวลือมาตั้งแต่ไหนแต่ไร แต่ก่อนเธอไม่เคยแคร์มันด้วยซ้ำ พอมาถึงตอนนี้เธอกลับระมัดระวังตัวขึ้นมากกว่าเดิม "บริษัทฉันไม่รับเด็กเส้น ถ้าสนใจก็ลองมาออดิชั่นละกัน" แมทธิวตอบก่อนจะหยิบน้ำขึ้นมาดื่ม บทสนทนาของฉันกับเขาในรอบหลายปีที่ไม่เจอกัน เขาในตอนนั้นกับฉันนั้นตอนนี้โตขึ้นมามากแล้วสินะ แมทธิวผู้ชายที่ฉันไม่ชอบหน้ามากที่สุด เพราะเขาก็เป็นแค่เพียงผู้ชายเสเพลคนหนึ่ง แต่ดูเหมือนฉันจะคิดผิดซะแล้วล่ะ ในตอนนี้เค้ากลับกลายเป็นผู้ชายทีมีเสน่ห์ที่สุดในสายตาของฉัน... มันอาจจะถึงเวลาแล้วรึเปล่า ที่เราจะได้เริ่มต้นความสัมพันธ์... และในตอนนี้ความใฝ่ฝันของฉันก็คือการได้เป็นนางแบบมือหนึ่งของประเทศ อาชีพการเป็นนางแบบของฉันไม่เคยโรยด้วยกลีบกุหลาบ... แมทธิว ขอบคุณนายที่คอยอยู่เคียงข้างฉันเสมอมา

“อึก...อุ๊บ แหวะ” ฉันเบิกตาโพลงด้วยความตกใจ เพราะสิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น ข้าวไข่เจียวที่เพิ่งกินไปเมื่อครึ่งชั่วโมงก่อนถูกอาเจียนออกมากองอยู่บนเสื้อยืดสีดำของเคนเนธ โดยที่แขนของเขายังคงโอบเอาฉันไว้ ฉันยกมือกุมขมับ ร่างกายไม่อาจทนต่อสภาพแวดล้อมในตอนนี้ได้อีกต่อไป เคนเนธกอดฉันไว้แน่นขึ้นกว่าเดิมเพื่อไม่ให้ฉันล้มลงไปกองกับพื้น “ขอโทษนะครับมีคนเป็นลม ช่วยออกห่างหน่อยครับ!” เสียงดังระงมอยยู่ในโซนประสาทของฉัน วันแห่งความโกลาหล แต่ใครจะรู้ว่าวันนั้นมันกลับเป็นวันที่ฉันได้รู้จักกับเขา...