คำโปรย...หวังซูเหยารู้ตัวเองดีอยู่แล้วว่าความรักที่นางมีให้กับเขานั้นมันไม่เคยมีค่าอะไรเลยเขาไม่เคยมองมาที่นางเลยด้วยซ้ำและนางก็รู้ตัวเองดีกว่าเป็นเพียงตัวแทนของพี่สาวที่ตายจากไปแล้วอย่างหวังเสี่ยวหรานสตรีที่เป็นรักแรกของเขาท่านแม่ทัพหานสือเสวี่ยนและยังคงจะเป็นตลอดไป แต่แล้ววันหนึ่งเขาได้พาพี่สาวที่คิดว่าตายไปแล้วกลับเข้ามา เป็นเช่นนั้นคงถึงเวลาที่นางควรจากไปได้แล้วเนื้อหาบางตอนในนิยายหวังซูเหยาที่ถูกจับก็ตกใจแม้ว่าจะดิ้นอย่างไรก็ไม่หลุด ก่อนที่โจรชุดดำจะนึกสนุกจึงเอ่ยสตรีทั้งสองออกไป“เมื่อครู่ข้าฟังเรื่องของพวกเจ้าทั้งสองก็นึกเรื่องสนุกๆ พวกเจ้าอยากรู้หรือไม่เล่าว่าไอ้แม่ทัพหานผู้นั้นมันจะเลือกใครระหว่างเจ้าทั้งสองคน!”“…?!”“…?!”“เจ้าปล่อยพวกนางซะ!” หานสือเสวี่ยนที่รีบวิ่งตามรอยเท้าของสตรีทั้งสองคนมาก่อนจะพบว่าพวกนางทั้งสองกำลังถูกโจรอีกคนหนึ่งคนจับตัวเอาไว้แถมยังอยู่ใกล้ขอบหน้าผาอีก“หึ ท่านแม่ทัพข้าจะมั่นใจได้อย่างไรหากข้าปล่อยพวกนางแล้วเจ้าจะไม่ฆ่าข้าน่ะ”“….” ชายหนุ่มยืนนิ่งมิได้ตอบอันใดเพียงแต่มองไปที่หวังซูเหยาที่นางไม่มีท่าทีใดๆ เลยสักนิด“เอาเช่นนี้ดีหรือไม่เล่าข้าจะให้เจ้าได้เลือกสตรีเพียงคนเดียว เจ้าจะเลือกใคร?” แววตาเจ้าเล่ห์แฝงรอยยิ้ม“อย่ามาเอ่ยเช่นนี้ รีบปล่อยตัวพวกนางซะ!”“เฮอะ! ฮ่าๆๆๆ” กระทั่งชายหนุ่มชุดดำหัวเราออกมาอย่างชอบใจ“หากเจ้าไม่เลือกข้าก็จะฆ่าพวกนางทั้งสองคนทิ้งซะ!” หวังเสี่ยวหรานที่กลัวตายอย่างสุดขีดได้บีบน้ำตาร้องไห้ออกมาและคิดว่าคนอย่างแม่ทัพหานไม่มีทางทิ้งให้นางตายแน่นอนอย่างไรเสียเขาก็ต้องเลือกนางมิใช่หวังซูเหยา!“ท่านแม่ทัพ…อึ้ก” เสี่ยวหรานร้องไห้ออกมาด้วยความน่าสงสาร แม่ทัพหานที่เห็นเช่นนี้ก็ชะงักเขาจะทำเช่นไรดีทางด้านของหวังซูเหยา นางยืนนิ่งมิได้เอ่ยอันใดออกไปเพียงแค่มองไปที่ชายหนุ่มตรงหน้า เขามีท่าทีลังเลเช่นนี้ก็สามารถรู้ได้แล้วว่าเขาจะเลือกใคร“อย่าลีลา! ข้ามิได้ใจดีอย่างที่เจ้าเห็นหรอกนะตกลงจะเลือกใคร!”“ขะ..ข้าเลือกหวังเสี่ยวหราน!”ตึง! ข่มอารมณ์ผิดหวังเสียใจไว้ ฝืนยิ้มออกมาจนสุดกำลัง นางรู้อยู่แล้วว่าเขาต้องเลือกพี่สาวมิใช่นางแต่ก็อดที่จะเสียใจมิได้เมื่อได้ยินเช่นนี้เลย“เอ้าใครคือหวังเสี่ยวหราน”“ข้า ข้าเอง” หวังเสี่ยวหรานรีบวิ่งมาหาชายหนุ่มทันทีเมื่อได้รับอิสระนัยน์ตาคู่คมจ้องมองไปที่สตรีตรงหน้าในยามนี้นางยังคงมีท่าทีเช่นเดิมไม่แสดงอารมณ์ใดๆ ออกมา ที่เขาเลือกเสี่ยวหรานเป็นเพราะว่านางอ่อนแออย่างน้อยหวังซูเหยานางยังคงต่อสู้ได้บ้าง ประเดี๋ยวรอจังหวะเขาจะรีบเข้าไปจัดการไอ้โจรนี้เสียแล้วรีบเข้าไปช่วยนางออกมา แต่เมื่อเขาจะวิ่งเข้าไปก็ต้องหยุดลงเพราะว่าในยามนี้หวังซูเหยานางได้สกัดจุดที่คอของโจรชุดดำเอาไว้ ทำให้มันแน่นิ่งขยับตัวมิได้แถมยังแย่งมีดจากมือมาอีก“ซูเหยาเจ้ากำลังจะทำสิ่งใด” เขาเริ่มรู้สึกใจคอไม่ดีแปลกๆนางเพียงยิ้มแต่มิได้เอ่ยอันใดออกไป“ซูเหยา…”“ข้าแค่รู้สึกเสียใจที่ท่านมิได้เลือกข้า แต่ข้าเองก็เข้าใจดีเจ้าค่ะว่าในใจของท่านมันมิเคยมีข้าอยู่ข้างในนั้นเลย แต่ข้าเพียงแค่หวังว่าสักครั้ง…สักครั้งที่ในใจของท่านจะมีข้าอยู่ข้างในนั้นบ้างแต่ทว่าข้าคงจะหวังมากเกินไปหน่อย”“พอได้แล้ว ซูเหยา!ไม่ว่าเจ้าต้องการอันใดข้าจะให้เจ้าได้ทุกอย่างได้โปรดทิ้งมีดนั้นลงซะข้าจะจัดการเจ้านั้นให้เองฉะนั้นได้โปรดเถิดเดินมาหาข้าได้หรือไม่? …”แม้ว่าเขาจะพูดออกไปเขานั้น สตรีบอบบางตรงหน้าก็ไม่มีท่าทีที่จะทิ้งมีดแถมยังลากโจรชุดดำไปยังขอบหน้าผาพร้อมกันอีก“ท่านไม่มีทางให้ข้าได้ทุกอย่างหรอกเจ้าค่ะ! ห้าปีที่ผ่านมาข้าเป็นเพียงตัวแทนของพี่สาวเท่านั้น อึ้ก….ข้ารู้มาตลอดข้าเป็นเพียงตัวแทนคนที่ตายไปแล้ว!”“แต่ทว่าวันนี้นางกลับยังมีชีวิตอยู่ท่านรู้หรือไม่ว่าตอนแรกข้าดีใจแค่ไหนที่นางตาย ท่านกำลังคิดว่าข้านั้นแย่ใช่หรือไม่เจ้าคะที่อยากให้พี่สาวของตัวเองตาย แต่แล้วข้ากลับมาคิดได้อีกว่าแม้ว่านางจะตายไปหรือไม่ตายท่านก็ไม่มีวันหันมามองที่ข้าเลยสักนิด” น้ำตาแห่งความปวดใจไหลทะลักออกมาอย่างอดกลั้นไม่ไหวบัดนี้ยิ่งนางขยับตัวเดินถอยหลังไปจนแทบจะสุดขอบหน้าผา เขาแทบจะเป็นบ้าเสียให้ได้ตอนนี้เขาต้องหาทางทำอะไรสักอย่าง เพราะถ้าหากเขาชักช้ากว่านี้เพียงนิดเดียว ซูเหยาก็คง…“ซูเหยาได้โปรดเถิดเจ้าวางมีดลงแล้วเดินมาหาข้าได้หรือไม่ ได้โปรด…”ท่านแม่ทัพแห่งภูมิภาคใต้ชายผู้สมบูรณ์แบบในทุกสิ่งซึ่งผ่านศึกสงครามมานับไม่ถ้วนกำลังจ้องมองสตรีตรงหน้าผู้เป็นฮูหยินของตนด้วยสายตาสั่นไหวสุดขีด ขาแกร่งทั้งสองข้าที่ยืนหยัดต่อสู้กับศัตรูมานับไม่ถ้วน บัดนี้กลับอ่อนแรงขึ้นมาเสียดื้อๆจนเขาแทบจะทรุดตัวลงอยู่รอมร่อ เรียกได้ว่าหากผู้ใดมาเห็นเขาในท่าทีเช่นนี้คงยากที่จะเชื่อว่าเป็นแม่ทัพหานผู้ไม่เคยอ่อนแอให้ผู้ใดเห็นแม้กระทั่งน้ำตาเพียงหยดเดียวหวังซูเหยาที่ยืนอยู่บนขอบหน้าผาพร้อมโจรชุดดำจ้องมองบุรุษผู้ซึ่งครั้งหนึ่งเคยเป็นทุกสิ่งทุกอย่างของนางอย่างว่างเปล่า พร้อมความรู้สึกต่ำต้อยที่ฝังใจมานานเป็นสิ่งที่ไม่อาจขจัดออกไปได้ง่ายๆ รอยยิ้มเย้ยหยันถูกยกขึ้นประดับบนหน้า ราวกำว่ากำลังดูถูกโชคชะตาในความรักความโง่เขลาของตนเองก่อนจะเอ่ยขึ้นมาว่า“ต้องขออภัยที่ทำให้ท่านแม่ทัพต้องลำบากตลอดห้าปีที่ผ่านมาข้าเองก็รับรู้ว่าท่านรู้สึกรังเกียจและอยากให้ข้าหายไปจากท่านสักแค่ไหน”กวาดสายตามองรอบข้างอย่างสั่นสะท้าน พร้อมกับสะดุดสายตาที่มองมาอย่างสั่นไหวของผู้เป็นพี่สาว หวังซูเหยาเพียงยิ้มให้เบาๆนางจะคืนทุกอย่างของผู้เป็นพี่สาวรวมถึงเขาหานสือเสวี่ยนบุรุษที่นางยังคงรักและจะรักตลอดไปก่อนจะตัดสินใจเดินถอยหลังกระโดดลงหน้าผาพร้อมโจรชุดดำทันทีตึง...!!“หวังซูเหยา!”“ไม่นะ…ไม่!!!” เขาทำได้แค่มองรอยยิ้มที่นางส่งมาให้ครั้งสุดท้าย********- แนวดราม่า โรแมนติก จีนโบราณย้อนยุค- มีฉาก (Nc20+)- มีเนื้อหาที่รุนแรงบางตอนโปรดใช้วิจารณญาณในการอ่านสงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ. 2537

ชาติที่แล้วถูกเขาฆ่าตายโดยที่นางและคนในสำนักได้กลั่นแกล้งเขาเอาไว้สารพัดหลักจากที่ตายและลืมตาขึ้นมาอีกครั้งก็ได้ย้อนเวลากลับมา นางจะไม่ให้อดีตซ้ำรอยเดิม แต่ใครจะคิดล่ะว่าเขาจะเป็นท่านจอมมารคนใหม่!จินเยว่นางชอบรังแกศิษย์น้องที่มีชื่อว่าหลิวหยางจนทำเขาหมดความอดทนและได้ฆ่านางพอหลังจากฆ่านางเสร็จก็ได้ทำลายสำนักแห่งนี้จนไม่เหลือซาก!ก่อนที่จะลืมตาขึ้นมาอีกครั้งก็ได้ย้อนเวลากลับมาเมื่อห้าปีก่อนครั้งนี้นางจะไม่รังแกเขาอีกแล้วและจะไม่ให้ผู้ใดมากลั่นแกล้งเขาได้เลย!................................เนื้อหาฉากบางตอนในนิยาย ''หลิวหยางระวัง !'' จินเยว่นางรีบวิ่งเข้าไปช่วยชายหนุ่มเอาไว้ก่อนที่นางจะโดนข่วนเข้าที่หลัง''ซี๊ด!!เจ็บชะมัด...''เคร้ง !! ฉึก ผัวะ ผัวะ !!!พี่หญิงเป็นแผลที่หลังเพราะว่าช่วยข้าไว้ ?''อึ้ก… ข้ามิเป็นไร จัดการพวกมันต่อ!'' จินเยว่นางพยุงร่างกายตัวเองให้ลุกขึ้นมาอีกครั้งก่อนที่จะหันไปที่ศพที่กำลังพุ่งตรงเข้ามานางอย่างมิทันตั้งตัวแต่โชคดีที่นางได้ไหวตัวทันก่อนที่จะฟันเข้าที่หัวของพวกซากศพจนขาดหลุดลุ่ยออกไป''หึ ยังมีพวกที่เก่งกาจเหลืออยู่อีกงั้นรึ งั้นเจ้าก็ตายไปก่อนซะเถิด'' ซากศพตนหนึ่งได้เอ่ยขึ้นมาก่อนที่จะพุ่งไปที่หญิงสาวอย่างรวดเร็วด้วยบาดแผลที่หลังทำให้ขาของนางเริ่มที่จะสั่นไหวก่อนที่จะล้มลงไปที่พื้นทันที''ตุ๊บ ตึง…โอ๊ย!''จินเยว่นางมองไปที่หลิวหยางที่เขากำลังวิ่งตรงมาทางนางด้วยสายตาที่มืดมัว… เขาจะมาช่วยข้าใช่หรือไม่? ...ทางด้านของซูมี่นางที่เผลอสะดุดเท้าตนเองจนล้มลงไปที่พื้นอย่างแรง และแน่นอนว่าพวกซากศพที่เห็นนางเช่นนี้ก็ได้โอกาสพุ่งตัวมาที่นางด้วยความเร็ว''กรี๊ด!''แต่ทว่าหลิวหยางเขาวิ่งตรงมาช่วยนางเอาไว้ได้ทัน จนทำให้นางไม่ได้โดนพวกมันจัดการไปเสียก่อนแต่ทันใดนั้นเขาหันหลังกลับไปก็ได้ยินเสียงของพี่หญิงร้องออกมา''อ๊ะ!!...ฉึก…เฮือก อึก!!! '' ปีศาจซากศพตนหนึ่งใช้เล็บที่แหลมคมแทงเข้าไปที่ตัวของหญิงสาวจนทะลุออกมาจินเยว่นางตกใจอย่างกะทันหัน ดวงตาของนางเบิกกว้างด้วยความตกใจ ตามด้วยความรู้สึกเจ็บปวดที่หน้าอก ก่อนที่เลือดจะพุ่งกระเด็นออกมาความเจ็บปวดที่แทบจะฉีดขาด…มือของนางยังคงแข็งอยู่กลางอากาศ แต่ทว่าหน้าอกของนางถูกมือของปีศาจซากศพแทงเข้าไปเสียแล้ว''พี่หญิง!''''ศิษย์พี่หญิงท่านเป็นอย่างไรบ้าง?!เหตุใดท่านจึงเจ็บหนักเช่นนี้ขอรับ!'' ตงตงและศิษย์น้องรีบวิ่งเข้ามาหาหญิงสาวด้วยความตกใจจินเยว่นางปรับสายตาที่พล่ามัวก่อนที่จะค่อยๆ พยุงร่างกายของนางที่เต็มไปด้วยเลือดให้ลุกขึ้นมาอย่างช้าๆ ก่อนที่นางจะเดินตรงเข้าไปหาหลิวหยางด้วยสายตาที่แดงก่ำเต็มไปด้วยความผิดหวัง''เหตุใดเจ้าถึงช่วยนางมิได้ช่วยข้า อึ้ก...!''''ข้า...''''ข้าคิดว่าศิษย์น้องเล็กนางค่อนข้างอ่อนแอ…''''ข้ากลัวว่าถ้าหากศิษย์น้องเล็กตายไป พี่หญิงจะต้องเป็นผู้รับผิดชอบความผิดอีกข้าคิดว่าท่านสามารถปกป้องตนเองได้....''''.....''สายตาของนางจ้องมองมาที่เขาด้วยแววตาที่ผิดหวังและเจ็บปวด จนหัวใจของเขาเต็มไปด้วยความรู้สึกผิดอย่างบอกไม่ถูกเมื่อจินเยว่นางที่ได้ยินเช่นนั้นก็หัวเราะออกมา ก่อนที่จะกดข่มอารมณ์ผิดหวังเสียใจไว้ ฝืนยิ้มออกมาจนสุดกำลัง นางหลั่งน้ำตาและกัดฟันก่อนที่จะเอ่ยออกมาด้วยความรู้สึกเจ็บปวด''ดังนั้นในใจของเจ้าคิดว่านางก็คือหญิงสาวผู้อ่อนแอ ส่วนข้าชีวิตก็เหมือนเศษหญ้าที่ไร้ข้าใช่หรือไม่?!''-พระเอกคลั่งรัก -มีฉากNc+ เลือด,ตายและฉากต่อสู้ (โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่านด้วยนะคะ) ? สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์พ.ศ. 2537

ซิงเยียนรู้แล้วว่าความรักที่นางมีให้เขานั้นมันไม่มีค่าอะไรเลย กับคนที่มีใจแม้ว่านางจะพยายามอย่างไร เขาไม่เคยมองนางเลย จนวันหนึ่งนางได้เห็นเขาและผู้หญิงอีกคนที่มีเสียงหัวเราะและรอยยิ้มด้วยกัน ทั้งที่นางไม่เคยได้รับมันเลยไม่เลยสักครั้ง ไม่เคยเลย... มันคงถึงเวลาแล้ว...ที่นางควรปล่อยเขาไป -Nc+ บ้างบางตอน

เรื่องไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น ดาวยั่วเช่นข้ายุค2022ที่ จู่ๆ ก็เข้ามาอยู่ในยุคจีนโบราณแถมยังหน้าตาเหมือนกับสตรีที่ไม่มีใครสนใจ 'หลี่ซู' พระชายาของท่านชินอ๋องเสี่ยวเฟิงที่นางนั้นได้เข้าไปช่วยเขาเอาไว้ในป่า ก่อนที่จะได้แต่งงานกับเขา งานแต่งในครั้งนี้จัดแบบเงียบมากไม่ใครรู้เลยก็ว่าได้ เวลาเจอหน้าของนางทีไรเขาจะเอ่ยกับนางแค่คำเดียวว่า "เมื่อไหร่เจ้าจะเขียนใบหย่าให้กับเสียที" ได้ เช่นนั้นดาวยั่วข้าคนนี้แหละจะทำให้อีตาชินอ๋องขี้เก็กปากร้ายสายซึนผู้นี้จะได้หอนเป็นเหมือนคนอื่นเขาเสียที คำว่าไอ้โบ้ไม่ไกลเกินจริง! ตัวอย่างบางตอน ''บ้าเอ้ย! นอนไม่หลับเลยสักนิด'' ภาพสตรีที่ถือชุดชั้นในสีแดงในมือนั้นยังคงติดตาเขาอยู่ลบยังไงก็ลบไม่ออกเสียที! มันเป็นเรื่องปกติใจเย็นๆ ชินอ๋องเสี่ยวเฟิงเอ่ยบอกตัวเองภายในใจ แต่ไม่ทันไรไอ้ตรงนั้นของเขาก็ตื่นขึ้นมา ''บ้าจริง!'' ชายหนุ่มรีบถอดกางเกงออกแล้วทำการช่วยเหลือตัวเองพลางคิดภาพนางที่สวมชุดชั้นในสีแดง ''อ๊าาห์!!'' ''ซี๊ด อ่าาห์'' ..... ''อ๊าาาห์ จะเสร็จแล้ว!!'' ไม่คิดเลยว่าข้าจะต้องมาทำเช่นนี้เมื่อเห็นนางถือชุดชั้นใน! ข้าคงจะเป็นบ้าไปแล้วแน่ๆ - หอนางโลมหากว่าผู้ใดแต่งงานแล้ว มีกฎว่าไม่ให้เข้า แล้วมีอีกกฎก็คือต้องมีภรรยาและสามีแค่คนเดียวเท่านั้น แต่ถ้าหากว่าหย่าขาดกันแล้วก็ไม่ได้เป็นตราบาปอะไรสำหรับสตรี พอตกกลางคืนชินอ๋องเสี่ยวเฟิงเลือกที่จะออกมารับลมเย็นๆ เพื่อไม่ให้จิตใจของเขานั้นฟุ้งซ่านอีกแล้วยามเมื่อนึกถึงสตรีไร้ยางอายเช่นนั้น ระหว่างนั้นสายตาของเขาก็พบเข้ากับหลี่ซูที่กำลังยืนรับลมอยู่ริมระเบียง แต่ก็ไม่คิดว่าเขาออกมาจะเจอเข้ากับสตรีที่เขานั้นไม่อยากจะนึกถึงในยามนี้ แต่เมื่อลองสังเกตดีๆ เขาก็พบว่า วันนี้นางสวมชุดนอนบางเบาที่แปลกประหลาดยิ่งนัก เสื้อสายเดี่ยวบางที่รัดรูปเผยให้เห็นเนินอกที่ใหญ่ล้นทะลักออกมา กับกระโปรงบางๆ เช่นนั้นอีก ''นะ...นี่นางกำลังจะทำอะไร!'' ถึงแม้ว่าชายหนุ่มจะเอ่ยออกมาเช่นนี้แต่ก็ไม่มีท่าทีว่าจะหยุดมองเลยสักนิด หลี่ซูรับรู้ได้ว่าถูกชินอ๋องเสี่ยวเฟิงจับจ้อง นางค่อยๆ ยกชายกระโปรงของตนเองให้สูงขึ้น เผยให้เห็นเรียวขาขาวนวลเนียนของนาง ชินอ๋องเสี่ยวเฟิงราวกับถูกดึงดูดสายตาโดยไม่รู้ตัว เขาจ้องมองนางอย่างไม่อาจละสายตาได้เลยแม้แต่น้อย "อื้อออ วันนี้ยังไม่ได้บริหารนมเลย ไม่ได้การเสียแล้ว เดี๋ยวหย่อนยานไปจะเสียของเปล่าๆ!!" หลี่ซูค่อยๆ ใช้มือเรียวงามบีบเคล้นคลึงยอดอกงามของตนเอง จนเนินอกของนางแทบจะล้นทะลักออกมานอกชุดที่บางเบาตัวนั้น ก่อนเรียวขางามค่อยๆ ยกขึ้นเหยียบระเบียงแล้วก่อนจะเด้งเอวขึ้นลงเป็นจังหวะ ชินอ๋องเสี่ยวเฟิงขมวดคิ้วมุ่น นี่นางกำลังทำสิ่งใดกัน!? ..... ''อุ๊ย!! ท่านชินอ๋อง!!'' หญิงสาวแกล้งทำเป็นตกใจเมื่อได้พบเข้ากับชินอ๋องเสี่ยวเฟิงก่อนที่เขาจะค่อยๆ เดินมาหานางแล้วจ้องมองมาที่นางด้วยสายตาใคร่รู้ "เจ้าทําสิ่งใดอยู่ เหตุใดจึงต้องแอ่นเอวขึ้นลง แล้วจับ เอ่อ...จับ" ''อ่อ หม่อมฉันก็แค่บริหารหน้าอกเพคะ กลัวมันหย่อนยานน่ะเพคะจึงต้องดูแลเสียหน่อย อื้อออ อ่าาา!!" ''นะ...นี่! เจ้าเหตุใดต้องทำเสียงเช่นนี้ออกมาด้วย!'' ชินอ๋องเสี่ยวเฟิงเอ่ยออกมาด้วยใบหน้าที่แดงก่ำจนนางนั้นสังเกตเห็น จึงได้เอ่ยล้อเขาต่อไป ''ก็มันเสี่ยวนิเพคะจึงเกิดเสียงเช่นนี้ออกมา'' หลี่ซูได้เอ่ยตอบคนตรงหน้าออกไปอย่างหน้าตาเฉยจนทำให้เขานั้นตกตะลึงกับคำพูดของนางที่ได้เอ่ยมันออกมา ''เจ้า! กล้าเอ่ยออกมาเช่นนี้ได้อย่างไรเป็นสตรีแท้ๆ'' ''ก็มันจะห้ามได้ที่เล่าเพคะ'' หญิงสาวเอ่ยออกมาพร้อมกับขยับเด้งเอวงามให้ขึ้นลงอย่างถี่เร้าพร้อมกับส่งเสียงหวานครางกระเซ่า ชินอ๋องเสี่ยวเฟิงมองตามเอวงอนงามของนางที่เด้งขึ้นเด้งลงอย่างไม่ละสายตา นางจึงได้เอ่ยแกล้งเขาต่อไป ''ท่านชินอ๋องมองมาที่หม่อมฉันเช่นนี้ หรือว่าอยากจะมาทำกับหม่อมฉันด้วยหรือไม่เพคะ'' ดวงตาคู่คมจ้องมองไปที่นางด้วยสายตาดุๆ ก่อนที่จะเดินออกไปทันที หลังจากเขาออกไปแล้วหญิงสาวจึงได้หยุดออกกำลังกาย วันนี้นางออกแบบชุดสำหรับออกกำลังกายเลยว่าจะลองมาใส่ดูไม่คิดว่าจะออกกำลังกายอะไรเสียหน่อย แต่นางดันเหลือบไปเห็นเขาเข้าเลยตั้งใจว่าจะแกล้ง ไม่คิดว่าเขานั้นจะเป็นคนแกล้งง่ายกับเรื่องเช่นนี้ก็อย่างว่าแหละนะยุคนี้สตรีไม่ค่อยใจกล้าเช่นนาง แต่ถ้าหากว่านางไม่กล้าเช่นนี้แล้วเมื่อไหร่นางจะได้กินเขากันล่ะสาว! ทางด้านชินอ๋อง หลังจากที่เขาเดินเข้ามาภายในห้องนอน เหตุใดใจของเขาช่วงนี้ถึงกับเต้นแรงเช่นนี้ ยามเห็นใบหน้าสตรีที่เขานั้นแสนจะรำคาญตา ''หรือว่าข้าเป็นโรคหัวใจกัน!'' ไม่ได้การเสียแล้วพรุ่งนี้ข้าจะต้องเรียกหมอหลวงมาตรวจอาการเสียหน่อย! ''ให้ตายสิ!''

''ทำไมฉันต้องเข้ามาอยู่ในนิยายแบบนี้ด้วยเนี่ย!'' นอกจากจะเป็นเด็กกำพร้าที่ไม่มีพ่อมีแม่แล้วยังมารู้ตัวทีหลังว่าร่างนี้มีเวลาอยู่ได้เพียง2ปี แถมเจ้าของร่างนี้ยังก่อเรื่องสารพัดทิ้งเอาไว้ แล้วทำไมฉันจะต้องมารับกรรมแทนกันด้วย !!!!  เคร้ง! เคร้ง! เคร้ง!!!! เสียงดาบที่ฟันลงบนคอของหมาป่าก่อนที่จะเริ่มอีกครั้ง ฉึก เคร้งง เคร้ง!!! ''ตัดหัวของพวกมันถึงจะฆ่ามันได้'' เสียงทุ่มเอ่ยตะโกนดังขึ้นมาก่อนที่จะต่อสู้อีกครั้งแต่เขาก็พลางมองไปที่หญิงสาวด้วยความเป็นห่วง ''บ้าเอ้ย! มันไปตามพวกมาด้วยพวกเจ้าระวังตัวไว้ให้ดี!'' อ้ายเสินตะโกนเอ่ยเสียงดังให้ลูกศิษย์นั้นได้ยิน สำนักบุปผาแห่งนี้ไม่ได้สอนแค่ในตำราเท่านั้นพลางยังสอนการรบการใช้ดาบอีกด้วยทำให้เขาไม่ต้องไปกังวลกับลูกศิษย์ในยามนี้เลย เว้นแต่ว่าสตรีสามคนที่ยืนอยู่ด้วยกัน ''พวกเจ้ารีบวิ่งไปข้างหน้าก็จะเจอทางเข้าหมู่บ้านแล้วประเดี๋ยวพวกข้าจะตามไป'' ไป๋อิงตะโกนออกมาก่อนที่ทั้งสามคนจะรีบวิ่งไปข้างหน้าอย่างหวาดกลัว ''โอ๊ย!!'' เสียงของแม่นางเจียวจูที่ตอนนี้ได้สะดุดล้มลงไปกับพื้นด้วยความเจ็บปวด ''เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง'' เนี่ยเฟยเอ่ยถามหญิงสาวด้วยความเป็นห่วง ''ถามได้ก็เจ็บน่ะสิ'' เจียวจูเอ่ยออกมาด้วยความเจ็บปวด นี่ข้าอุตส่าห์ถามนางดีๆ เนี่ยเฟยพลางคิดในใจ ก่อนที่จะช่วยพยุงร่างกายของหญิงสาวขึ้นมา ''พวกเราต้องรีบไปแล้วนะถ้าวิ่งช้าเช่นนี้พวกหมาป่าก็ได้ตามมาทันหรอก!'' อันจือฮวาเอ่ยออกมาด้วยใบหน้าหงุดหงิด เหตุใดในยามนี้นางต้องมาล้มกันด้วยเนี่ย!! ทั้งสามคนได้เดินออกมาเกือบที่จะถึงทางเข้าหมู่บ้านแล้ว ก็พบเข้ากับสะพานข้ามหมู่บ้านที่มองลงไปเป็นสายน้ำลึกก่อนจะรีบพากันเดินข้ามไปแต่ไม่ทันไรก็ได้ยินเสียงของสัตว์ร้ายที่ไล่ตามพวกนางมา บรู้วววว!!! ''มะ..มันมาทางนี้แล้ว!!'' อันจือฮวาตะโกนออกมาด้วยความหวาดกลัว ''เพราะเจ้า! จะมาล้มอะไรตอนนี้กัน!'' อันจือฮวาเอ่ยออกมาอย่างโมโห เจียวจูที่มีสีหน้าตกใจไม่น้อยที่ได้ยินสหายรักของนางเอ่ยออกมาเช่นนี้ ''ข้าไปก่อนแล้วกัน!'' อันจือฮวาสะบัดแขนที่พยุงเจียวจูออกก่อนจะรีบวิ่งข้ามสะพานไปอย่างกลัวตาย ก่อนจะทิ้งหญิงสาวทั้งสองคนไว้ที่กลางสะพาน ''เจ้าอย่าพึ่งคิดอะไรให้มากนัก ยามนี้ข้ามสะพานให้ได้เสียก่อน'' เนี่ยเฟยรู้ว่าหญิงสาวผู้นี้กำลังคิดอะไรอยู่ ''ข้าไม่ได้คิดอะไรเสียหน่อย...'' ก่อนที่เนี่ยเฟยจะช่วยพยุงนางให้เดินไปข้างหน้า ''เจ้ารีบเดินข้ามไปประเดี๋ยวข้าจะล่อพวกมันเอาไว้เอง'' ร่างบางได้หยิบไม้ขนาดใหญ่พกติดมาด้วย ''ไม่นะเจ้าก็ต้องมาด้วยกัน!!'' เจียวจูฉายแววตากังวลออกมาอย่างเห็นได้ชัดก่อนที่จะถูกเสียวหวานตะโกนใส่หน้า ''ข้าบอกให้เจ้ารีบไปไง! ประเดี๋ยวข้าจะตามไป เช่นนั้นจะไม่มีใครรอด!'' เจียวจูนางเห็นเช่นนี้ก็ได้รีบวิ่งให้เร็วขึ้นแม้ขานางจะเริ่มบวมแล้วก็ตาม ในใจนางตอนนี้คิดซะว่าจะต้องรีบตามคนมาช่วยให้เร็วที่สุด เจียวจูวิ่งข้ามสะพานมาได้สำเร็จก่อนที่จะหันหลังไปบอกสตรีข้างหลังนาง แต่ก็ต้องตกใจเพราะว่าเนี่ยเฟยนางกำลังล่อพวกหมาป่าออกให้ห่างจากสะพานก่อนที่จะเผลอลื่นตกหน้าผาแต่ยังดีที่นางคว้ากิ่งไม้ที่เกิดกลางหน้าผาเอาไว้ได้ทัน เนี่ยเฟยนางได้เอ่ยบอกเจียวจู ''ไม่ต้องมา รีบไปตามคนมาช่วยเร็ว!'' ''กรี๊ดด! เจ้าจับเอาไว้แน่นๆนะ ข้าจะรีบตามคนมาช่วย'' เจียวจูรีบวิ่งไปข้างหน้าพร้อมกับร้องไห้ออกมานางทั้งรีบร้อนและหวาดกลัวว่าจะไม่ทันการ ''โอ๊ยย! ร่างกายของนางเกือบที่จะตกลงไปในแม่น้ำเสียแล้วยังดีที่คว้าเอาไว้ทัน นางจะตายอีกแล้วอย่างนั้นหรือ เหตุใดพระเจ้าจึงได้กลั่นแกล้งนางถึงเพียงนี้กันเนี่ยเฟยหลับตาลงพยามตั้งสติตัวเองเอาไว้ก่อนที่จะนึกถึงบุรุษผู้หนึ่งที่ช่วงนี้เขาแสดงสีหน้าเป็นห่วงออกมาทำให้นางเผลอยิ้มออกมา ''ถ้าหากว่าข้ารอดในครั้งนี้ข้ายินดีที่จะแต่งงานกับท่าน'' ก่อนที่น้ำตาจะไหลลงอาบแก้มหญิงสาว ทางด้านของไป๋อิงที่ได้รีบตามพวกสตรีทั้งสามคนมาก็ได้ยินเสียงกรี๊ดร้องจึงได้รีบวิ่งตามเสียงมาก่อนจะจัดการพวกหมาป่าที่หลงเหลืออยู่ เคร้งง ฉึก!!! !!!! ''เนี่ยเฟยเจ้าอยู่ที่ใด!'' ไป๋อิงเอ่ยตะโกนเรียกหญิงสาวด้วยความเป็นห่วงก่อนจะได้ยินเสียงที่เขานั้นตามหา ''ท่านพี่ อึ้ก!'' เนี่ยเฟยได้ยินเสียงเรียกของชายหนุ่มก่อนที่จะได้เอ่ยตอบรับไปนางเริ่มที่จะไม่ไหวเสียแล้ว ''เจ้า!!เหตุใดจึงเป็นเช่นนี้'' ก่อนที่จะยื่นมือไปคว้าหญิงสาวเอาไว้แต่ทำอย่างไรก็เอื้อมไม่ถึงเสียที นางตกลงไปลึกมากเขาคว้ามือของนางไม่ถึงเลย ก่อนที่ชายหนุ่มจะพยามอีกรอบก็ขว้ามือนางเอาไว้สำเร็จแต่ดันเป็นข้างที่เขาได้รับบาดเจ็บมาที่ตอนนี้แขนนั้นเต็มไปด้วยเลือดที่ไหลลงมาโดนแขนของหญิงสาว ''ข้าเริ่มจะไม่ไหวแล้วเจ้าค่ะท่านพี่...อึ้ก!'' นางเริ่มที่จะหมดแรงเสียแล้ว ''อดทนอีกนิดเถิดข้าจะช่วยเจ้าให้ได้!'' ชายหนุ่มเอ่ยบอกหญิงสาวที่ยามนี้ใบหน้าของนางฉายแววหวาดกลัวและร้องไห้ออกมา ''ข้าไม่เป็นไรจริงๆ เจ้าค่ะท่านปล่อยข้าเถิด...'' ไป๋อิงที่ได้ยินนางเอ่ยเช่นนี้ออกมาก็ได้ตะโกนใส่หน้าของนางด้วยความโกรธ ''เจ้าอย่าได้เอ่ยคำนี้ออกมา ยังไงข้าก็จะช่วยเจ้าเอาไว้ให้ได้!!!'' ไม่ทันที่หญิงสาวจะเอ่ยออกมาก็เหลือไปมองด้านหลังของชายหนุ่มที่ตอนนี้มีหมาป่าตัวหนึ่งกำลังจะวิ่งตรงมาหาพวกเขาด้วยความเร็ว ''ท่านพี่ด้านหลัง!!'' เนี่ยเฟยนางตะโกนออกมาก่อนที่จะแกะมือของเขาออกจากนาง ไป๋อิงได้ยินเช่นนั้นก็ได้หันหน้าไปและได้คว้าดาบจัดการฟันหัวของมันก่อนที่จะหันไปมองมือที่หญิงสาวแกะมือของเขาออกอย่างรวดเร็ว ''ไม่!!! ไม่นะเนี่ยเฟยย!!!'' เขาทำได้แค่มองรอยยิ้มที่นางส่งมาให้เข้าครั้งสุดท้าย ''อึ้ก!!'' ไป๋อิงที่กำลังจะกระโดดตามลงไปก็ถูกอ้ายเสินและลูกศิษย์ที่ตามหลังเขามาได้คว้าร่างเอาไว้ทัน ''ปล่อยข้านะปล่อย!!!'' ''ข้าบอกให้ปล่อยยังไงเล่า!'' ''อึ้ก...เนี่ยเฟยเหตุใดเจ้าถึงทำเช่นนี้กับข้ากัน!'' ''ข้าบอกเจ้าแล้วไม่ใช่หรือว่าจ้าจะช่วยเจ้าให้ได้...อึ้ก!'' น้ำตาลูกผู้ชายได้ไหลอาบแก้มของชายหนุ่มจนคนที่ยืนอยู่แถวนั้นก็ได้มองมาด้วยความสงสาร . . . ถ้าหากข้ารอดไปได้ข้าจะบอกรักท่าน... ก่อนที่ร่างบางจะจมลงสู่สายน้ำแล้วหายไป