เรื่องมันมีอยู่ว่าตอนที่เดินไปซื้อมาม่า มีไอ้เจ้าเด็กคนหนึ่งเดินมาจับมือผม แล้วเรียกว่า 'คุณพ่อ' แต่เดี๋ยวก่อน... คนอย่างนายแพงพวย ผู้มีอันจะกินบ้างไม่มีบ้าง ชีวิตอันแสนโสภาหากินไปวันๆ จะเอาเวลาที่ไหนไปมีลูก!!!

ปีนั้นดอกไห่ถังร่วงโรยท่านมาลา ยามนี้ดอกไม้บาน เหตุใดท่านไม่มา แม้ล่วงเข้าสามปี เหตุใดข้ายังคอย... เถียนหลิงเฝ้ารอคนรักมากว่า 3 ปี คำมั่นสัญญาที่ท่านเคยให้ไว้ว่าจะกลับมา มาบัดนี้กลับมีเพียงจดหมายที่เขียนตัดสัมพันธ์ด้วยกระดาษกลางเก่ากลางใหม่ฉบับหนึ่งเท่านั้น สุดท้ายแล้วไร้ซึ่งสิ่งอาวรณ์ห่วงหา พระปิตุลาที่หนีออกจากวังผู้นี้ จึงจำต้องกลับคืนสู่ฐานะเดิม