นกน้อยทำรังแต่พอตัว ยามเหมันตฤดูมาเยือน ความหนาวเย็นน่าสะพรึงโหมกระหน่ำโรมรันไปทั่วบริเวณป่าชั้นในของเกาะอันดาที่ยามนี้แห้งแล้งไร้ซึ่งใบไม้เขียวขจีอย่างที่เคย ดินแดนที่ไร้ซึ่งผู้คน ปรากฏนกติ๊ดสีขาวตัวน้อย ที่มีลวดลายบริเวณดวงตากลมโตเป็นสีดำแปลกตา เดินเตาะแตะ ไม่ยอมใช้ปีกบินเช่นนกตัวอื่น ๆ สร้างความประหลาดใจให้ผู้คนที่พบเห็นไม่น้อย ติดตรงที่ ณ ป่าแห่งนี้ กลับไร้แววของสิ่งมีชีวิต มีเพียงเจ้านกตัวจิ๊วเป็นร่างสัตว์อสูรวิญญาณของเด็กหนุ่มนามว่า ‘จางเฉี่ยน’ ผู้ซึ่งเผชิญกับเรื่องราวชีวิตน้อย ๆ แสนรันทดของตนเองคราแล้วคราเล่า หนึ่ง สูญเสียพ่อแม่ผู้เป็นที่รัก สอง การหายตัวไปของพี่ชายผู้เป็นญาติเพียงหนึ่งเดียว (ที่นับว่าเป็นครอบครัว) สาม ถูกขับไล่ออกจากตระกูล เพราะไม่มีร่างอสูรวิญญาณ สี่ เรื่องนี้ดูเหมือนจะดีอยู่บ้าง ได้ฝึกงานกับดอกเตอร์มากความสามารถ แต่ในวันที่เดินทางกลับถูกส่งมาทิ้งยังดาวรกร้าง ไร้ผู้คน แถมอยู่ ๆ หลังจากรอมากว่า 18 ปีพลังสัตว์อสูรวิญญาณก็ดันตื่นขึ้น หากมีพลังเป็นสัตว์ใหญ่น่าเกรงขาม ก็คงดีไม่น้อย แต่ไหงพลังที่รอมากว่า 18 ปี กลับเป็นเพียงนกติ๊ดตัวจิ๊วแบบนี้กัน เรื่องราวชีวิตแสนเศร้าของตนนี่มันอะไรกันเนี่ย จะมีเรื่องอะไรดี ๆ เกิดขึ้นในชีวิตน้อย ๆ นี่บ้างไหมนี่ ‘เจ้าเด็กขี้เหงา เลิกมาลูบพุงข้า แล้วไปเอาของกินมาเดี๋ยวนี้’ “ท่านจอมพลแกเห็นฉันเศร้าเลยมาปรอบสินะ แกนี่มันน่ารักจริง ๆ ” นิยายเรื่องนี้เป็นเพียงเรื่องที่แต่งขึ้นมาทั้งฉาก ตัวละคร ผู้คน และสถานที่ ล้วนเป็นเพียงจินตนาการอันเพ้อเจ้อ ไร้ที่มาที่ไป และต้นสายปลายเหตุของผู้แต่งล้วน ๆ จ้า