YOUNIVERSE SERIES 5: Altheo's Haven (R-18)

WARNING mature content. This story is specifically for adults and therefore may be unsuitable for children under 17. This is a work of fiction. Names, characters, business, events and incidents are the products of the author's imagination. Any resemblance to actual persons, living or dead, or actual events is purely coincidental. YOUNIVERSE SERIES 5: Altheo's Haven by: Pennieee Warning lang rin po bago basahin mahaba po itong kwento ni Altheo at Celestina. Thank you so much! Celestina Nathalia De Costales 8:00 AM Berlin, Germany I woke up to the endless ringing of my cellphone. Alam ko na kung sino ang tumatawag kaya nang kapain ko at makuha sa ilalim ng aking unan ay hindi ko na tiningnan pa kung sino iyon. "Hmm... Hello, Kuya San--" "You are not answering our calls, Celestina Nathalia. What are you doing with your life?" I scratched the back of my head when I heard my brother's voice. "Uhmm..." Celestina Nathalia De Costales, I am 26 years old. I've been living here in Germany for 4 years. Dito na ako nagtapos ng pag-aaral. I found comfort here also because of the beautiful places, the people and because of my work as a model. "Answer me, Celestina." As what I expected kuya will get mad. Hindi ako tumawag kagabi, pero ano ba ang bago? This is not the first time that we had have this kind of conversation. Kuya Sancho and I always argue lalo nang malaman niya na inaabot ako ng madaling araw sa labas, sa kung saan at nagpa-party. And now for sure. Like usual, he will tell me to go home. "I am fine, kuya." "Oh, thank you! thank you that you are fine, Celestina!" And his voice was full of sarcasm. Sht. Kuya Sancho is really mad but I am not ready for a morning scolding. Kagigising ko lang at hindi ko pa maibukas ng maayos ang aking mga mata. Hindi na naman kasi ako nagsabi ng naging lakad ko sa kanila. This is also the reason why he's mad right now. Like, it was so obvious from the tone of his voice. Iniwasan ko rin naman kasi sila. Hindi ko sinasagot ang mga tawag kahapon pa ng alas singko and I know that's mean but I can't help it. Itatanong na naman nila sa akin kung kailan ako uuwi. "Nasa trabaho ako kagabi, Kuya Sancho,” I lied. "You were fckng not. I saw Arazella Montes' inztaa post. You were in a bar AGAIN." Napapikit ako ng mariin. Damn, Ara. Sinabi ko nang huwag mag-upload ng pictures sa kahit anong social media na kasama ako dahil alam nila kuya na siya ang maaaring kontakin at tingnan kung ano ang ginagawa ko! I've been hiding my night outs since I met Arazella, my co-model friend. Hindi ko nais na malaman nila kuya dahil tiyak na pababantayan ako dito. Hindi na ako bata para magkaroon ng bantay for pete’s sake. "Okay. We went out because we celebrated. Iyon lang. Uminom kami at wala naman masamang nangyari sa akin like now, you are talking to me. I am fine. Nothing bad happened--" "Alam mong hindi iyan ang ikinagagalit ko, Celestina. You, lying to us and ignoring our phone calls was the issue here. Alam mo bang salitan kami sa pagtawag nila Terron at Trice and we even lied to Mom because you are not answering her calls, too?" "Seriously, Celestina? what's wrong with you? naimpluwensyahan ka ba ng mga naging kaibigan mo riyan sa Germany kaya nagbago ka? you are not like this. Hindi mo kami pinag-aalala. Hindi ka basta-basta umaalis sa bahay mo nang hindi nagpapaalam sa amin." I was just listening to Kuya Sancho. Galit na galit siya dahil sunod-sunod na ang kaniyang mga sinasabi sa akin. Habang nakikinig ako ay naglakad ako at naupo sa tapat ng aking vanity mirror. Napatingin ako sa aking sarili. I am still wearing my silver spaghetti top last night and my red skirt. Nakataas na nakikita na ang aking itim na underwear. Ang lipstick ko ay kumalat at lagpas na sa aking mga labi and my mascara... Napailing ako. I looked like sht. "I'm sorry, kuya," that's all I can say. "You should be. Hindi na rin namin alam kung ano ang nangyayari sa iyo diyan. After your graduation we allowed you to stay because you said that you wanted to continue your work as a model but after what I found out? I am really sorry, Celestina. Uuwi ka sa ayaw at sa gusto mo. Wala rin magagawa si Dad. Masyado ka niyang na-spoil sa mga gusto mong gawin." Napahigpit ako ng hawak sa cellphone. No... ayoko. Ayokong umuwi. "Kuya, I am doing good here–” “Doing good? You mean, partying every night? Drinking until you passed out? Really, Celestina?” At hindi na niya ako pinapatapos sa pagsasalita! Ang sakit-sakit ng ulo ko pero ito at ang aga pa ng sermon niya sa akin. “It’s part of it! Syempre, nakikisama ako kuya! My friends are good, they’re not bad influence, mababait at nakaharap ninyo naman sila when you went here, right? Saka, kung uuwi ako, how about my work? paano iyong trabaho ko dito? I love my job here!" "I already talked to your manager. Si Henrietta, hindi ba? I said that you will work here in the Philippines. Marami akong kilala na pwede kitang i-refer. Wala kang magiging excuse ngayon. Hindi na rin ako maniniwala sa mga susunod na araw kung sasabihin mo sa akin na nasa trabaho ka. Ngayon kung mauuwi ka dito ay mababantayan ka namin sa mga gagawin mo--" "No! bakit? bakit babantayan? wala akong ginagawang mali! Wala akong ginagawang masama! I am okay here, I am doing great! my career is good and I have a lot of offers! sa susunod na buwan ay sa London ang photoshoot namin and that's a big project! I can't go home!" Napataas na ang aking boses at napatayo na rin ako sa aking kinauupuan. I frustratingly brush my fingers through my hair. Natahimik rin sa kabilang linya si Kuya Sancho. I was panting. Hinihingal sa dire-diretsong pagsasalita ko. I don't want to go home. 4 years and I am still not ready... "Kuya... a-ayoko umuwi." "Celestina, Mommy has been waiting for you to come home. Hindi pa ba sapat ang apat na taon? hindi mo rin ba gustong makasama si Mommy? she's always asking me when are you going to stay here for good because you already graduated. Ang usapan ninyo lang ni Dad ay diyan ka magtatapos at uuwi ka na, hindi ba? Pero pinagbigyan ka kasi iyon ang gusto mo." That's true. Dad also allowed me to enter modeling here because I agreed that after I graduated I will go home. Ilang beses ko na rin nakausap sa call ang mama at alam ko naman na nami-miss na ako nito. I miss them also, miss na miss ko na rin sila pero hindi pa, ayoko pa umuwi sa ngayon. “Since when have you become this selfish, Celestina Nathalia?” Hindi ako nakakilos sa sumunod na mga sinabi ni Kuya Sancho. Nasaktan ako sa aking narinig. Ganoon na ba talaga ako ngayon? “Uuwi ka na.” Naikuyom ko ang aking mga kamay. I felt scared. Bigla akong nakaramdam ng takot nang maalala ang lalakeng ayokong makita kung sakaling umuwi ako ng Pilipinas. "M-may kontrata ako, kuya. Alam mo naman iyon--" "Is it really because of your contract or because of Theo, Cena?” At sa narinig ko ay para akong sinaksak ng isang manipis na punyal sa dibdib. Pangalan pa lang ay may dulot nang sakit sa akin. “Si Theo pa rin ba ang iniisip mo? dahil alam mong sa oras na umuwi ka ng Pilipinas ay magkikita kayong dalawa?" Theo. Altheo Mikhail Cervantes III, my ex-boyfriend and one of his friends. Nang maging kami ni Altheo ay patapos pa lang ako noon ng senior high school at hindi ko pa nalalaman na magkapatid kami ni Sancho. "It's too early here to ruin my mood, kuya. But to answer your question, No. 4 years na of course hindi dahil sa kaniya. Hindi lahat ay dahil kay Altheo." Kalmado pa ako nang sabihin ang mga salitang iyon. "Oh, really Cena? Then, go home. If it’s not because of him then go home pero hindi mo magawa, ‘di ba? Hindi because, until now you can’t just admit to yourself that you can’t go back because of Altheo at hanggang ngayon ay may epekto pa rin siya sa iyo. But, until when are you going to hide yourself? Until when–" But, with what I heard, I snapped. "I am not hiding, kuya! And my decision to stay here is not because of him!" hindi ko na napigilan ang sarili ko at nasigawan ko nang talaga siya. I tried not to stutter and I did. Taas baba ang dibdib ko sa galit. Hindi ko na mabilang kung ilang beses na namin itong pagtatalo ng kuya. Pero ito ang unang beses na tinanong niya ako tungkol kay Altheo kaya ganito na lang naputol ang pasensiya ko. “You are lying.” Napahinga ako ng malalim, bumagsak rin ang aking isang kamay sa ibabaw ng table sa inis ko. Now, my brother is calm and testing me while I am here, so mad at him. It was like Altheo was the button of my anger. “Altheo is just watching you, he's waiting and wanted to settle everything, Cena–” “Shut up, kuya!” I shouted. Watching, waiting to settle everything? Para ano? Para paasahin na naman? Para lokohin na naman ako kung sakaling makuha niya? No. I will never ever believe his lies again. Hindi na ako ang dating Cena na mapapaniwala na lang niya. Hindi na ako iyong dating Cena na nakukuha lang sa isang hingi ng tawad tapos okay na. "I will stay here, hindi ako uuwi, hindi dahil kay Theo, hindi dahil sa kaniya kaya ako nananatili dito," I said but I know to myself that yes… It was a lie. I am lying. I lowered my head, nag-init ang sulok ng aking mga mata. The pain of the past doesn’t go away… "If not because of him, then why? Why are you still there, Cena?” “We want you here. We missed you so much.Sana isipin mo rin kaming pamilya mo. May pamilya ka Cena. Mom always think about you, even when we went on a vacation, she always remembers you." I-Iniisip ko rin naman sila. God knows I am thinking about them every single day. Naiinggit ako sa tuwing magpapadala si Lola Sancha ng larawan na masaya sila, na sama-sama. “K-Kuya…” “I don’t believe you that Theo has nothing to do with your decision to stay there longer, Cena. I don’t believe you. Kahit ilang beses mo na ikaila sa akin, even if you deny it a million times.” I closed my eyes firmly when I saw that memory, the old Cena. Si Cena na mahal na mahal si Altheo. I am not that 20 year old girl anymore who was so in love that willing to do everything. I am not that 22 year old girl who will forgive Altheo over and over again until there's nothing left in me. He fooled me, lied so many times and because of my love, I accepted him. Not just once, not just twice. I... I-I accepted him many times but in the end he still chose to fool me. The 4 years of staying here in Germany made me realise a lot in my past relationship. "Cena, hindi ko ipinipilit na makipag-usap ka kay Altheo para maayos ang relasyon ninyo. Hindi rin dahilan na gusto kong umuwi ka para makapag-usap kayo. I want to clear things with you, Celestina. Gusto kong umuwi ka dahil miss na miss ka na namin. Gusto kong umuwi ka dahil sa pamilya natin." "And you are lying to me. Until now, the reason why you don't want to go back here is because of Altheo again. If you still love him then why don’t you go back? If you can still fix it then--" "No," matigas kong sagot kay kuya. “Hindi ko na siya mahal. Kinalimutan ko na siya, kuya.” All I can feel is pain. Pain from the past. Kung paano ako pinagmukhang kawawa at tanga ni Altheo. I was young, so young na napaniwala niya ako sa mga kasinungalingan niya. "Kung ganoon ay umuwi ka na. Sa susunod na buwan ay sa ayaw at sa gusto mo uuwi ka." Pagkasabi niya non ay binabaan na niya ako ng tawag. Napaupo akong muli. Mukhang wala na akong magagawa kung hindi ang umuwi. "But fix? ang relasyon namin ni Altheo?" natatawa kong tanong. I've long abandoned any hope for us to be together again.