รัก(เพื่อน)ตัองยอม Just mine’s friend

บทนำ ณ มหาวิทยาลัยชื่อดังของอีสานใต้  Rrrrrrr~ Rrrrrrrrrrrr~ “ฮัลโหล”หญิงสาวแก้มกลมตัวสูงราวหกสิบเซนติเมตรกรอกเสียงลงในโทรศัพท์เมื่อหยิบมันขึ้นมากดรับสาย “(อยู่ไหน)”เสียงทุ้มปลายสายเอ่ยถามสั้นๆ “โรงอาหารหนึ่ง โต๊ะเดิม”เธอตอบแล้วใช้หูหนีบโทรศัพท์กับไหล่เพื่อใช้มือควานหากระเป๋าเงินในถุงผ้าสีขาวให้ถนัด “(เห็นล่ะ)”ว่าจบก็วางสายไป ไม่นานเกินอึดใจเจ้าของปลายสายเมื่อกี้ก็เดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าเธอ ไม่ต้องแหงนหน้าขึ้นมองก็รู้แล้วว่าเป็นเหนือเพื่อนผู้ชายที่เธอสนิทด้วย ก็เพราะว่าเธอน่ะจำกลิ่นน้ำหอมที่เขาชอบใช้ได้ไงล่ะ จะจำไม่ได้ได้ยังไงกันเล่า ในเมื่อหมอนี่ใช้กลิ่นเดิมมาตลอดสามปีตั้งแต่รู้จักกันมา และเป็นสามปีที่เธอพยายามใช้ความอ้อร้อที่มีทำให้เขาตกหลุมรัก แต่! ก็ไม่เป็นผล… ”ไปซื้อข้าวกัน หิว”ร่างสูงเอ่ยในขณะที่ยืนล้วงกระเป๋ากางเกงยีนส์สีซีดรอเธอที่กำลังก้มหน้าก้มตาคุ้ยหาของในถุงผ้าตั้งแต่เมื่อครู่ “แกไปซื้อก่อนเลย”มิรา’บอกทั้งที่ไม่ได้ละหน้าขึ้นมามองสักนิด หาอะไรของมัน? เหนือคิดในใจ “หาอะไร?”เพราะทนเห็นใบหน้ายุ่งๆของเพื่อนไม่ไหวจึงถาม “ของ”เธอตอบเท่านั้นก็ตั้งใจหาต่อ หาอะไรขนาดนั้นวะถุงผ้าก็ใบแค่นี้มันหาเจอยากเจอเย็นขนาดนั้นเลยหรือไง? “…” “โอ๊ะๆๆๆ หาเจอแล้ว!”ร่างเล็กแสดงท่าทางดีใจออกมาด้วยความโอเวอร์แอคติ้งอย่างที่ชอบทำ เขาจึงเปลี่ยนท่าจากล้วงกระเป๋ายกแขนขึ้นมากอดอกแทน “…อะไรของแก” “นี่ไง”เธอชูนิ้วที่กำลังไขว้กันเป็นรูปหัวใจเล็กๆหรือที่คนทั่วไปขนานนามมันว่ามินิฮาร์ทส่งให้คนตรงหน้า ก่อนจะอ้าปากยิ้มร่าจนแก้มดันขึ้นตาเป็นสระอิเผยให้เห็นรอยบุ๋มลางๆปรากฏบนแก้มขาว “เพ้อเจ้อ”คนตัวสูงว่าจบก็ส่ายหน้าพรืดแล้วเดินนำไปร้านอาหารตามสั่งในโรงอาหาร ”เพ้อเจ้อตรงไหน คนอุตส่าห์ส่งหัวใจให้”เธอบ่นอุบแล้วเดินตามหลังเหนือไปติดๆ ด้วยความที่ตึกคณะวิศวะกรรมศาสตร์และตึกเรียนคณะนิติศาสตร์อยู่ตรงข้ามกัน จึงถือว่าเป็นเรื่องปกติมากๆที่จะเห็นเหนือและมิรามาทานข้าวด้วยกันที่โรงอาหารกลางของมหาวิทยาลัยแห่งนี้ “นัดตี้อ่ะ”เหนือถามเมื่อเดินถือขวดน้ำเปล่าสองขวดในมือเดินตามหลังมิรามานั่งลงเก้าอี้ยาวตัวตรงข้ามเธอ “มันบอกว่าอยากให้เราสองคนเดทกัน เลยแกล้งนอนตื่นสาย”ร่างเล็กยังคงเพ้อฝันไม่หยุด เหนือจึงแกล้งตักข้าวเข้าปากเคี้ยวหลังจากที่เปิดฝาขวดน้ำวางไว้ให้มิราแล้ว “รีบกิน”มิราเบ้ปากในทันทีที่คนตรงหน้าไม่แสดงอารมณ์อะไรออกมา แต่เธอก็ชินกับมันซะแล้วล่ะเพราะตลอดสามปีที่ผ่านมาเหนือก็เป็นแบบนี้มาตลอด บุญแค่ไหนที่เขาไม่เตะเธอคอหักแล้วออกปากไล่ตั้งแต่สองปีก่อนนับแต่วันที่มิราตั้งท่าจะจีบ “เย็นนี้ฉันมีประชุม ถ้าแกเลิกก่อนก็กลับกับนัตตี้ละกัน”เหนือบอกมิราหลังจากที่เดินเอาจานมาเก็บเมื่อทานข้าวกันอิ่มเรียบร้อยแล้ว “มีเหมือนกัน” “ประชุมอะไร”พอเดินมาถึงทางแยกระหว่างตึกวิศวะกับตึกนิติ เหนือจึงหันมาถามเพื่อนที่ยังกินไอติมแท่งอยู่ แต่ภาพตรงหน้าก็ทำเอาหงุดหงิดขึ้นมา แค่กินไอติมยังเลอะไปถึงจมูก “กับพวกสโมกลางไง ฉันเป็นเฮดสตาร์ฟสวัสดิการ แกลืมเหรอ”เธอตอบแแล้วเบ้ปาก ทำงานด้วยกันมาตั้งสามปียังถามอยู่อีกเหรอว่าฉันมีประชุมอะไร?! มิราโวยในใจ “อ่อ เฮดสวัสดิการ ลืม”เหนือว่าพลางพยักหน้าก่อนจะยกนิ้วเช็ดไอติมที่ติดอยู่ปลายจมูกออกให้มิรา “…” “ไปล่ะ ไว้โทรหา”พูดหน้าตาเฉยก็เดินจากไป ปล่อยให้ร่างเล็กแดดิ้นในใจเมื่อหันมองรอบๆบริเวณแล้วพบว่ามีใครหลายคนกำลังจับจ้องมาที่เธออยู่เพราะการกระทำอย่างกับระเบิดที่เหนือปล่อยทิ้งไว้เมื่อครู่! ใครต่างก็รู้ดีว่าสองคนนี้เป็นเพื่อนสนิทกันและยังรู้ด้วยว่ามิราชอบเหนือมาแต่ไหนแต่ไร ภาพเหล่านี้จึงถือว่าเป็นภาพที่เคยเห็นจนชินตาที่จะมีหญิงสาวแก้มกลมเดินพันแข้งพันขาผู้ชายหน้าตาดีที่ขึ้นชื่อว่าเป็นเดือนมหาวิทยาลัยอยู่เป็นประจำ แต่ที่เหมือนจะไม่ชินคงเป็นมิราเอง เธอรู้ดีว่าการชอบเพื่อนตัวเองแถมเขายังเป็นผู้ชายที่ใครต่างก็หมายปองนับว่าเป็นเรื่องเพ้อฝัน แล้วจะให้ทำยังไงได้เล่าในเมื่อเธอเองก็ไม่ได้อยากจะเป็นเพื่อนเหนือตั้งแต่แรกเสียหน่อย ซื้อขนมไปจีบอยู่ดีๆได้เป็นเพื่อนเฉยเลย