อสงไขยกาล

'..โอ้จอมขวัญฮึก..แม้นตัวพี่นั้นต้องตาย ..อึก ขอให้สายเจ้าพระยาดูแลเธอ ฮึก..' ​เสียงกลอนและคำกระซิบแผ่วเบาของหญิงสาวสองคน ลอยมาตามสายลมเหนือลำน้ำเจ้าพระยา ในยามที่ทั้งคู่กำลังใช้ผ้าแพรผืนสุดท้ายมัดแขนและขาของกันและกันให้ติดแน่น ดวงตาของทั้งสองสบกันอย่างลึกซึ้ง ก่อนจะจุมพิตลึกล้ำ ลงบนริมฝีปากบางของกันและกัน เป็นการ สั่งลาชั่วนิรันดร์ ก่อนทิ้งร่างดิ่งลงสู่สายน้ำ "เฮือก!! " ​ร่างของ พริ้ม สะดุ้งพรวดขึ้นจากเตียง เหงื่อชุ่มไปทั้งตัว มือเล็กกุมอยู่บนอกข้างซ้ายราวกับหัวใจกำลังจะแตกสลาย "ฝันแบบนี้อีกแล้วหรอเนี้ย.." มือเล็กเสยผมขึ้น เป็นการตั้งสติ ก่อนจะลุกขึ้นไปดื่มน้ำที่ห้องครัว พริ้ม-อายุ22ปี นักศึกษาสังคมศาสตร์สาขาวิชาประวัติศาสตร์ ที่ชอบเรื่องเกี่ยวกับประวัติศาสตร์เป็นชีวิตจิตใจ "ฝันแบบนี้มากี่วันแล้วเนี่ย.." เธอว่าพร้อมล้มตัวลงนอนอย่างเนือยๆ เช้าอันแสนสดใส แสงแดดอ่อนๆยามเช้า เสียงรถราขับเคลื่อนอย่างไม่ขาดสาย สาวนักศึกษาเดินเข้ามหาลัยพร้อมหนังสือเต็มอ้อมแขน มืออีกข้างถือโทรศัพท์เลื่อนอ่านข่าวน่าสนใจตั้งแต่เข้า Breaking News! 'ขุดพบร่างสองสาวตระกูลดัง ปลายสมัยยุครัตนโกสินทร์ กุมมือกันแน่น แหวนคู่ที่ใส่ยังบอกถึงสถานะของทั้งคู่!!' หัวข้อข่าวดึงดูดให้พริ้มต้องกดเข้าไปอ่านอย่างเสียไม่ได้ พริ้มจ้องมองภาพที่เบลออยู่ เป็นโครงกระดูกสองร่างที่นอนคู่และกุมมือกันไว้แน่น พริ้มขมวดคิ้วอย่างสงสัย ก่อนจะเลือนลงอ่านต่ออย่างค้างคาใจ "แหวนคู่.. รัตนโกสินทร์ตอนกลางถึงปลาย..?" พริ้มพึมพำเบาๆกับตัวเอง ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความไม่อย่างเชื่อและความตกใจ หัวใจพริ้มเป็นไม่เป็นจังหวะ ก่อนจะรู้สึกเย็นปลายเท้าจนถึงหัว เธอเลือนลงอ่านลายล่ะเอียดอย่างตั้งใจ ร่างทั้งสองถูกพบจากการขุดลอกคลองเล็กๆ ที่ไม่ไกลจากแม่น้ำเจ้าพระยานัก และจากการตรวจสอบเบื้องต้น สันนิษฐานว่าเป็นเสียชีวิตจากการจมน้ำทั้งคู่ คาดว่าจะโดดเพื่อจบชีวิตร่วมกัน พลันเสียงนั้นก็ลอยเข้าหูพริ้มอีกครั้ง 'โอ้จอมขวัญ หากว่าพี่นั้นต้องตาย ขอให้สายเจ้าพระยาดูแลเธอ' "อะ..อะไรกัน ความฝันนั้น.. จ..จริงหรอเนี้ย?!" หนังสือในอ้อมแขนพริ้มร่วงกราวลงพื้น ความสดใสในยามเช้า กลับแทนที่ความตกใจจากข่าวที่พึ่งอ่าน พริ้มตั้งสติ ก้มลงเก็บหนังสือที่เกลื่อนพื้นอยู่ด้วยใจที่สั่นไม่เป็นจังหวะ "เดี๋ยวเราช่วยนะ" เสียงใสๆของใครบางคนพูดขึ้น ดึงสายตาของพริ้มให้มอง ณิชา- รุ่นพี่ที่จบไปในคณะเดียวกับพริ้ม แถมยังได้ตำแหน่งดาวคณะไปอย่างไม่ต้องสงสัย "เอ่อ.. ขอบคุณนะคะ คุณ..?" "ณิชาค่ะ พี่จบจากที่นี้ พอดีกลับมาให้ความรู้รุ่นน้องน่ะ" พริ้มยังคงจ้องหน้าณิชาไม่วางตา สายตาของณิชาที่มองกลับยิ่งทำให้พริ้มรู้สึกอบอุ่นในใจ อย่างบอกไม่ถูก พริ้มเหลือบมองที่ข้อมือเล็กของอีกฝ่าย เมื่อได้เห็นปานแดงรอบข้อมือของณิชาก็ทำให้หัวใจพริ้มเต้นแรงอีกครั้ง "พี่ก็มี..ปานแดงที่ข้อมือเหมือนกันหรอคะ?" พริ้มเอียงคอถาม "ใช่ ติดตัวตั้งแต่เกิดเลย" ณิชาบิดข้อมือตัวเองไปมาราวกับสำรวจ ก่อนที่จะถามกลับ "เราก็มีหนิ เหมือนพี่เลย สงสัยจะเป็นเนื้อคู่กันล่ะมั้ง" "เอ๋..-//-" ณิชาไม่รอพริ้มตอบกลับ รีบเดินหนีไปทิ้งให้พริ้มเขินหร้าแดงอยู่ตรงนั้น ในคราส ณิชาเข้ามาเป็นคนไกด์ให้นักศึกษาในคราสอย่างตั้งใจ พริ้มนั่งฟังด้วยแววตาพริ้มดังชื่อ เพราะคำหยอดของรุ่นพี่สาวที่ทำให้ใจเต้น บวกกับเรื่องราวหลายๆเรื่องที่ทำให้คิดอีกเยอะ "เอาล่ะนิสิต ก่อนที่จะจบ อาจารย์อยากให้นิสิตไปค้นคว้าหาข้อมูลเกี่ยวกับเรื่องราว ประวัติศาสตร์ที่ชอบมา และรายงานหน้าชั้นเรียน วันจบการศึกษานะครับ เลิกคราส" พริ้มก้มเก็บของใส่กระเป๋าพร้อมใจที่ตื่นเต้น เพราะอยากจะค้นคว้า และอยากจะรู้เรื่องของโครงกระดุด