Maple Rhapsody เพลงรักใบเมเปิ้ล

Prologue เมืองอาร์เธอร์ แคนาดา “สวัสดีค่ะ ฉันชื่อวิคกี้ วัตสัน มาจากโทรอนโต้ ยินดีที่ได้รู้จักทุกคนค่ะ” ฉันกำลังเดินซ้อมคำพูดแนะนำตัวเองอยู่ขณะที่สะพายเป้เดินอย่างกระฉันกระเฉง มุ่งหน้าไปที่วิทยาลัยอาร์เธอร์ซึ่งได้ยินมาว่าสวยเหมือนวิหารโนตร์ดามในปารีส วันนี้เป็นวันเปิดเทอมวันแรกในวิทยาลัยใหม่ของฉัน หลังจากที่ฉันเพิ่งจะย้ายเข้ามาอยู่ในเมืองเล็กๆ ที่น่ารักแห่งนี้ได้ตั้งแต่ปิดเทอมฤดูร้อนนี้เอง แค่คิดเรื่องวิทยาลัยใหม่ฉันก็ตื่นเต้นจนแทบทนไม่ไหว สายลมเย็นที่พัดผ่านไปทำให้ฉันมั่นใจว่าวันนี้ฉันจะเจอแต่เรื่องดีๆ แน่นอน ฉันหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดดูนาฬิกา ตัวเลขบนหน้าจอบอกว่าเพิ่งจะเจ็ดโมงครึ่งเท่านั้น เวลาที่ยังเหลืออยู่เหลือเฟือก่อนเริ่มชั้นเรียนทำให้ฉันอมยิ้ม นึกภูมิใจที่มาเรียนเช้าเป็นประจำและชอบทำทุกสิ่งทุกอย่างให้สมบูรณ์แบบเสมอ ฉันเป็นคนแบบนั้น พูดนึกถึงนิสัยของตัวเองที่หลงใหลความไร้ที่ติ สายตาของฉันที่ลากจากโทรศัพท์มือถือขึ้นมามองตรงก็สะดุดกับสิ่งที่สมบูรณ์แบบที่สุดสิ่งหนึ่งเข้าให้ ไกลออกไปที่ข้างหน้าและกำลังตรงเข้ามาคือชายร่างสูงที่กำลังวิ่งจูงหมา และเชื่อเลยว่าผู้หญิงทุกคนที่เห็นยกเว้นฉันจะต้องอยากแปลงร่างเป็นหมาไซบีเรียนฮัสกี้ที่วิ่งลิ้นห้อยอยู่ข้างเขาแน่ๆ เขาอยู่ในชุดวิ่งสีดำเท่ และเมื่อวิ่งเข้ามาใกล้ขึ้นฉันก็ยิ่งแปลกใจว่าทำไมเขาถึงหน้าตาดีและโดดเด่นได้ขนาดนั้น เพราะถึงแจ็คเก็ตของเขาจะมีหมวกฮู้ดคลุมหัวแต่ก็ไม่สามารถบดบังเส้นผมยาวเกือบปรกตาที่มีสีน้ำตาลเหมือนช็อคโกแล็ตเบลเยียมของเขาได้ นัยน์ตาสีฟ้าอมเทาบนใบหน้าคมคายนั้นก็ดูมีเสน่ห์โดดเด่นกว่าที่ฉันเคยเห็นที่ไหน ที่สำคัญเขาเพอร์เฟ็คท์ได้ขนาดนั้นทั้งๆ ที่วิ่งเหงื่อโชกจูงหมา แน่นอนว่าไม่ธรรมดาเลย ตึกๆๆ เขาวิ่งผ่านฉันไป เสียงหอบแฮกของหมาลิ้นห้อยแว่วห่างไปข้างหลังแล้ว ฉันเลิกคิ้ว อดคิดไม่ได้ว่าออกจะน่าแปลกอยู่ที่มีผู้ชายหน้าตาดีในเมืองเล็กๆ ที่ไม่ได้มีเอเยนซี่นายแบบหรือสตูดิโอถ่ายหนังแบบนี้ ฉันเดินต่อไปไม่นานก็มาถึงวิทยาลัยอาร์เธอร์ตามที่ตั้งใจ “ว้าว” เมื่อเดินมาหยุดต่อหน้าตัวตึกตระหง่านของวิทยาลัยฉันก็ต้องร้องออกมาด้วยความทึ่ง วิทยาลัยใหม่ของฉันสวยกว่าที่เห็นในเว็บไซท์เสียอีก ถึงจะเล็กแต่ก็ดูงามสง่าและคมขลังราวกับโบสถ์คาธอลิกที่ภูมิฐานและอลังการ อาคารหลักถูกตกแต่งด้วยกระจกสเตนกลาสหลากสีที่กรองแสงแดดเจิดจ้าเอาไว้ และเมื่อเดินเข้าไปภายในฉันก็ต้องตกตะลึงเมื่อเห็นว่าแสงแดดที่ถูกกระจกสีกรองไว้ได้เนรมิตพื้นมืดให้สว่างไสวไปด้วยแสงสีรุ้งพร่าพราย สอดผสานอย่างลงตัวกับพื้นทางเดินภายในอาคารที่ทำจากกระเบื้องโมเสคโบราณอันละเอียดประณีต ดูแล้วให้ความรู้สึกเหมือนหลุดไปอยู่ในยุคกลางที่งดงามและเปี่ยมไปด้วยมนตร์ขลัง จะว่าไปวิทยาลัยนี้ก็ไร้ที่ติไปเสียทุกอย่าง ติดอยู่ก็แต่นักศึกษาของที่นี่ เพราะจนป่านนี้ที่ฉันเดินสำรวจสถานที่จนเกือบทั่วแล้วก็ยังไม่เห็นนักศึกษาหญิงเลยสักคน บางทีวิทยาลัยนี้อาจจะมีนักศึกษาหญิงน้อยเกินไป หรือไม่อีกทีพวกเธออาจจะแค่ตื่นสาย ถึงจะแปลกใจแต่การเห็นนักศึกษาชายเต็มไปหมดก็ไม่ใช่สิ่งที่เกิดคาดหมายสำหรับฉัน ฉันทำใจมาก่อนหน้าที่จะสมัครเรียนแล้ว จากเว็บไซต์ทำให้ฉันรู้ว่าอาร์เธอร์คอลเลจเคยเป็นอารามเก่าอายุเกินร้อยปี ก่อนที่จะกลายเป็นวิทยาลัยนักบวชอีกครึ่งศตวรรษ จากนั้นค่อยเปลี่ยนมาเป็นวิทยาลัยชายล้วนอยู่เกือบสิบปี แล้วปีนี้ก็เป็นปีแรกๆ ที่ทางวิทยาลัยเริ่มเปิดรับนักศึกษาหญิง แต่ฉันมีนิสัยที่น่าตำหนิอยู่อย่างหนึ่ง ฉันมักจะให้คะแนนเมืองและอาคารเรียนที่สวยงามมาเป็นอันดับหนึ่งเวลาเลือกที่เรียน และแค่เห็นอาคารเรียนนี้ในเว็บไซต์ฉันก็ตกหลุมรักหมดหัวใจ รักมากจนไม่ได้เอะใจก่อนสมัครเลยว่าค่าเทอมจะแพงขนาดไหน พ่อแม่ที่โทรอนโตจะมาเยี่ยมหาได้บ่อยหรือเปล่า แล้วไหนจะปัญหาอีกมากมาย ในที่สุดฉันก็เดินเข้ามาถึงกลางโถงทางเดินปีกใต้ของวิทยาลัย และเพราะยังไม่ถึงเวลาปฐมนิเทศทำให้มีพวกนักศึกษาชายนั่งๆ ยืนๆ คุยกันอยู่ประปราย พวกเขาทุกคนดูสนิทสนมกันดีทีเดียว นั่นก็เพราะพวกเขาเป็นนักศึกษาเก่า ต่างฉันที่ย้ายเข้ามาตอนปีสามแบบนี้ซึ่งไม่ค่อยปกติสักเท่าไหร่ การเดินผ่านกลุ่มคนที่สนิทกันอยู่แล้วทำให้ฉันไม่ค่อยสบายเนื้อสบายตัว ฉันอยากเจอเพื่อนผู้หญิงแล้ว ไม่ใช่เจอแต่ผู้ชายที่เอาแต่จ้องฉันเหมือนเห็นตัวประหลาดแบบนี้ บางทีฉันน่าจะลองหาเดินหาเพื่อนเพศเดียวกันต่อไป ฉันเดินทะลุไปทะลุมาระหว่างอาคาร แล้วในที่สุดฉันก็เจอนักศึกษาหญิงจนได้ พวกเธออยู่นั่นไงล่ะ! สวบ...สวบ แต่ฉันไม่เข้าใจเลยว่าทำไมผู้หญิงสองสามคนนั่นถึงต้องปีนลับๆ ล่อๆอยู่บนต้นไม้ ดูจากความคล่องแคล่วทำให้ฉันเชื่อว่าพวกเธอน่าจะอยู่ชมรมดูนก และนกตัวนั้นคงจะหายากมากพวกเธอถึงได้กรีดร้องอย่างตื่นเต้น “ได้รูปแล้ว! วะ...วะ...ว้าย!! ” พอถ่ายรูปนกหายากตัวนั้นได้พวกเธอก็พากันหล่นตุ้บลงไปกองระเนรนาดบนพื้นหญ้าเขียวหนานุ่ม มือถือที่ใช้ถ่ายภาพกระเด็นมาตกเด่นอยู่ที่ปลายเท้าของฉัน และเมื่อฉันก้มมองภาพบนจอก็ต้องตกตะลึง ภาพที่ฉันเห็นไม่ใช่ภาพนกที่ไหนเลย แต่เป็นภาพของนักศึกษาชายที่หล่อมากแบบไม่น่าเชื่อคนหนึ่งต่างหาก ผู้ชายในภาพมีเส้นผมสีบลอนด์สว่างเป็นเงางามโดดเด่น นัยน์ตาสีเทาราวกับทะเลสาปน้ำแข็งดูงดงามน่าอัศจรรย์ โครงหน้าของเขาหล่อเหลาและคมคายราวกับรูปสลักที่สมบูรณ์แบบ สัดส่วนทั้งหมดดูลงตัวอย่างไร้ที่ติและน่าหลงใหล ทำให้ยากที่จะเชื่อว่ามีผู้ชายคนหนึ่งที่ดูน่ามองขนาดนี้ในวิทยาลัยที่มีนักศึกษาอยู่แค่หยิบมือ และบางทีเขาอาจจะเป็นนายแบบหรือไม่ก็เจ้าชาย