HARESSA’S POV
Hanggang sa makauwi na kami sa kanya-kanya naming tahanan.
"Kamusta ang misyon?" tanong ng aking ama, na kasalukuyang nagluluto para sa hapunan namin.
"Nasawi ang ilan sa ating kasamahan," malungkot na sagot ko, at dahan-dahang umupo sa upuang kawayan.
Malungkot ang mukha ng aking ama, nang mabalitaan niyang marami sa aming mga kasama ang namatay. Ganoon talaga, kahit masakit, pero kailangan na tanggapin ang katotohanan. Matanda na ang tatay ko at may sakit pa, kaya kahit may gusto siyang gawin ay hindi na niya magawa.
"Hanggang kailan tayo makipaglaban sa mga sundalo?" malungkot na tanong ng nanay ko.
"Hanggang hindi mananahimik ang ating tiwaling gobyerno, hindi rin humuhupa ang ng pagdanak ng dugo sa ating lugar," seryoso kong sagot.
Kinagabihan, dumating ang am
