โรงพยาบาล
“พี่!”
“กว่าจะมาได้นะ!” ผู้จัดการตวาดเสียงดัง จนเจย์ถึงกับหน้าเสีย ความรู้สึกผิดเข้ามาถาโถมอยู่ในใจที่ทิ้งยัยเด็กเอิงเอยนั่นไว้ที่ร้านจนลืม
“แล้วพี่รู้ได้ยังไงว่าน้องเอิงโดยรถชน” เจย์เอ่ยถามในขณะที่ผู้จัดการลากแขนของเจย์ไปหยุดอยู่ที่หน้าห้องฉุกเฉิน
“ก็มีเด็กที่ร้านส่งรูปมาให้น่ะสิ นางไปเห็นเหตุการณ์พอดีละคุ้นหน้าว่าเป็นน้องที่เคยประมูลนายไปห้าล้านวันนั้น เลยถ่ายส่งมาให้พี่ยืนยัน ตอนเห็นรูปพี่แทบจะเป็นลมคนตัวเล็กแค่นี้ โดนรถใหญ่ชนซะเลือดอาบเต็มตัว แต่ก็ยังไม่วาย..”
ผู้จัดการหยุดพูดก่อนจะถอนหายใจออกมา
“เด็กคนนั้นกอดช่อดอกไม้แน่น เหมือนไม่อยากให้ดอกไม้ช้ำ แต่ดูซิตัวเองบาดเจ็บขนาดนั้น”
คำพูดของผู้จัดการ ทำเอาเจย์รู้สึกผิดหนักขึ้นมาทันที เขามัวแต่ห่วงพี่เมย่ามากเกินไปจมลืมเรื่องของเด็กสาวไปชั่วขณะ
เจย์ถอนหายใจออกมาก่อนจะนั่งลงที่เก้าอี้รอผู้ป่วยหน้าห้องฉุกเฉินด้าน สองมือประสาน
