Jay & Aeng Aei – 9 ลูกค้าคนนั้น

1418 Words

คลับฟินิกซ์ไฟเยอร์ “ไงเจย์ลูกค้าคนนั้นเป็นไงบ้าง?” เสียงผู้จัดการของเจย์เอ่ยถามขึ้น “คนไหนอะพี่” เจย์ถามกลับเพราะเจย์มีลูกค้าแค่คนสองคนซะที่ไหน “ก็น้องคนที่ประมูลนายไปห้าล้านไง” “อ่อคนนั้น ก็ดีครับแค่กินข้าวกันธรรมดา ๆ ไม่มีอะไรเลย” “แค่นั้นเหรอแค่ไปกินข้าวแล้วก็จบอะนะ!” ผู้จัดการเอ่ยถามอย่างไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่เจย์พูด ปกติเท่าที่แกรู้มา ว่าถ้าใครได้กินข้าวกับเจย์ก็ต้องมีดีลลับต่อเสมอ “ครับแค่นั้นเลย แปลก ๆ ดี” เจย์ตอบสั้นๆ ก่อนจะถอดเสื้อเตรียมอาบน้ำ เพราะพึ่งกลับมาจากคอนโดของเมย่า ส่วนผู้จัดการก็จะมาหาพอดี เจย์เลยต้องกลับมาที่คอนโดของตัวเองทั้ง ๆ ที่อยากนอนค้างกับเมย่าใจจะขาด “โห ตายแล้ว เจย์ทำไมมีแต่รอยดูดแบบนี้ล่ะ!” ผู้จัดการรีบเข้ามาดุทันทีเมื่อเห็นว่าร่างกายของเจย์มีแต่รอยดูดเต็มไปหมด แต่เจ้าตัวนั้นไม่ได้เดือดร้อนอะไรนักก็เป็นปกติของคนมีเซ็กส์กันที่จะต้องทิ้งรอยไว้บ้าง “ผมพึ่งกลับมาจากคอนโดพี่เมย่ามาน่ะ” “อีกแล้ว เฮ้อ แล้วคุณเมย่าไม่ได้วุ่นวายอะไรกับลูกค้าของนายใช่ไหม” คำพูดของผู้จัดการทำเอาเจย์ชะงักไปทันที “ทำไมพี่?” “ก็เมย่าโทรมาหาพี่น่ะสิ บอกมีเรื่องด่วนจะคุยกับนาย เพราะนายไม่ยอมรับโทรศัพท์ แล้วถามว่านายดูแลลูกค้าคนไหนอยู่ เหมือนจะไม่ค่อยพอใจนะ ที่พักนี้นายหายไปกับลูกค้าห้าล้านนั่น” “ไม่น่ามีปัญหาอะไรนะพี่ พี่เมย่าก็คุยกับเจย์ปกติ อีกอย่างผมกับพี่เมย่าตกลงกันแล้วว่าเราเป็นแค่คู่นอนกันธรรมดา ไม่ได้ผูกมัดอะไรกัน เพราะงั้น เธอไม่น่าจะหึงหวงอะไร” ใช่ เพราะเมย่ารู้อยู่แล้วว่าเขาไม่ชอบให้ใครมาเป็นเจ้าข้าวเจ้าของ “งั้นก็ระวัง ๆ ไว้หน่อยก็แล้วกัน มารยาของผู้หญิงที่นายเกลียดนักเกลียดหนา บางทีเมย่าของนายก็อาจจะเป็นแบบนั้นแต่นายไม่รู้” ผู้จัดการทิ้งคำพูดไว้ให้เจย์คิด ก่อนจะวางรายละเอียดงานลงที่โต๊ะและขอตัวกลับออกไป ... วันรุ่งขึ้นในขณะที่เจย์เพิ่งเสร็จงานแล้วเดินเข้ามาในห้องพัก ผู้จัดการก็นำช่อดอกไม้ช่อโตมายื่นให้ “ของใครอะพี่?” เจย์เอ่ยถามก่อนจะรับช่อดอกไม้จากมือของผู้จัดการอย่างงง ๆ แต่ผู้จัดการกลับมีสายเข้ามาก่อนแล้วหันไปคุยโทรศัพท์ เจย์เลยไม่ได้ถามต่อ และคิดเอาว่าคงเป็นช่อดอกไม้ขอบคุณจากการมาถ่ายแบบในวันนี้ เลยตัดสินใจเดินไปรอที่รถแทน นอกจากเจย์จะมีอาชีพเป็นโฮสต์แล้ว ช่วงนี้เขายังรับงานถ่ายแบบอีกพอสมควร แม้จะไม่ได้ดังจนพลุแตกแต่ก็อยู่ในระดับกลาง ๆ และอีกไม่นานก็คงดังขึ้นเรื่อย ๆ ละมั้งนะ เพราะตั้งแต่ไปถ่ายแบบการ์ตูนวายให้เว็บนึงมา เขาก็มีงานถ่ายแบบมากขึ้นเรื่อย ๆ เจย์เดินออกมารอผู้จัดการที่รถ ด้วยการนั่งเล่นมือถือพร้อมกับแชทคุยกับเมย่า เพราะรู้ว่าผู้จัดการยังคงคุยโทรศัพท์อยู่ไม่น่าเสร็จ MEYA : คืนนี้เจย์มาหาพี่ได้ไหม JAY : น่าจะไม่ได้นะพี่ ผมมีนัดทานข้าวกับลูกค้าคนเดิมครับ MEYA : แต่เหมือนพี่จะไม่สบายเลยอะ จะไม่มาดูแลจริงๆ เหรอ เจย์ถอนหายใจออกมาเบา ๆ อย่างคิดไม่ตกอีกใจนึงก็เป็นห่วงพี่เมย่าในฐานะคนสนิท แต่จะให้เทงานไปหาก็ไม่ใช่เรื่องอีกอยู่ดี ก๊อก ๆ เสียงเคาะนิ้วของผู้จัดการเดินเข้ามาเคาะกระจกรถ ทำให้เจย์ต้องกดกระจกเปิดแล้วเลิกคิ้วมองหน้าผู้จัดการ ในขณะที่เขายังคงถือโทรศัพท์คาเอาไว้แนบหู “เจย์..ลูกค้าที่ชื่อเอิงเอยถามว่าถ้านัดกินข้าวช่วงสามทุ่มจะโอเคไหม แล้วถ้ากินเสร็จก็จะให้นายไปส่งที่บ้านได้รึเปล่า ถ้าไม่ได้ก็อยากจะขอเลื่อนวันไปก่อน” “จริงดิ” เจย์ยิ้มออกมาทันทีที่ผู้จัดการพูดจบ ดีเลยถ้าได้เลื่อนวันนัดกินข้าวออกไป เจย์จะได้ไปหาเมย่าได้อย่างสบายใจ แต่มานึก ๆ ดูอีกใจก็อยากจะทำงานที่รับปากไว้ให้เสร็จ ๆ จะได้ครบสามวันงานที่น่าอึดอัดจะได้จบ ๆ ไปเสีย เอาวะ แค่ทำให้จบ ๆ “งั้นบอกนอกโอเคไปเลยพี่ กินเสร็จเดี๋ยวผมไปส่งที่บ้านน้องได้ครับ” เจย์เอ่ยตอบก่อนจะเก็บมือถือเข้ากระเป๋ากางเกง เมื่อผู้จัดการเดินอ้อมมาเปิดประตูประจำที่คนขับ แต่ก็ยังคงวุ่นอยู่กับการคุยโทรศัพท์ไม่เลิก เจย์เลยชี้ไม้ชี้มือขอสลับกันขับแทน ไม่นานผู้จัดการก็วางสายลงพร้อมกับถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก โดยที่เจย์เพียงยิ้มเล็กน้อยเท่านั้นขนาดเขาแค่นั่งฟังก็ยังเหนื่อยแทนเลย “นายเคยไปส่งคุณเอิงเอยนั่นมาแล้วใช่ไหม” ผู้จัดการเอ่ยถามพร้อมกับหรี่ตาอย่างจับผิด “ก็มีเรื่องนิดหน่อยให้ต้องไปส่งนั่นแหละครับ ไม่มีอะไรเลย ส่งเสร็จแล้วก็กลับ” เจย์ตอบแบบขอไปที ก่อนจะรีบเปลี่ยนเรื่อง “เออ แล้วสรุปเด็กนั่นให้นัดเจอกันที่ไหนอะ” “เธอบอกร้านที่ไปกับนายเมื่อวานอะ...เออใช่ วันนี้วันสุดท้ายแล้วนี่ นายก็เอาดอกไม้ที่ไปให้เธอหน่อยสิ จะได้จบงานแบบสวยๆ จะได้มาเปย์นายอีกไง” เจย์พยักหน้ารับเบา ๆ ก่อนจะมองช่อดอกเดซี่ที่เพิ่งได้รับมาอยู่หลังเบาะ นี่ไง...ช่อดอกไม้ เอาการ์ดออกแล้วเอาให้ยัยเด็กนั่นไปแทนก็แล้วกัน เก็บเอาไว้ก็ต้องทิ้งอยู่ดี “งั้นพี่ลงตรงนี้แหละ เสร็จแล้วทักพี่มานะเดี๋ยวพี่มาบรีฟงานให้ต่อ” ผู้จัดการบอกเมื่อรถขับมาถึงร้านอาหารที่ผู้จัดการมีนัดต่อ ส่วนเจย์ก็แบะปากเล็กน้อย นี่ผู้จัดการกะจะไม่ให้เขาได้พักผ่อนกันเลยรึไงกัน “เอาน่า ช่วงกอบโกยอย่าบ่น!” ผู้จัดการรีบเอ่ยขัดขึ้นมาอย่างรู้ทันทีที่เห็นสีหน้าเจย์ ก่อนที่เราทั้งคู่จะหัวเราะให้กันกับความรู้ใจของกัน แล้วแยกย้ายกันออกไป เจย์เลยขับรถต่อไปยังที่ร้านอาหารที่นัดไว้ กะว่าช่วงนี้รถติด ดังนั้นกว่าจะไปถึงก็คงจะได้เวลานัดพอดี สามทุ่มที่ร้านอาหาร “สวัสดีค่ะ” เจย์มองเอิงเอยในชุดเอี๊ยมสีขาวด้านในใส่เสื้อสีเหลืองพร้อมกับสะพายกระเป๋าสีเหลือง วันนี้เธอใส่รองเท้าผ้าใบสีขาวมาดูเรียบร้อย ที่ศีรษะใส่หมวกสีเหลืองอ่อนพร้อมกับถักเปียยาวสองข้าง และแน่นอนว่าบนหัวจะต้องมีกิ๊บซึ่งวันนี้เป็นกิ๊บเป็ดสีเหลืองที่ติดอยู่อีกนิดหน่อยถึงจะเข้าชุด “สวัสดีครับ” เจย์เอ่ยทักด้วยรอยยิ้มก่อนจะมอบช่อดอกเดซีช่อใหญ่ให้กับเอิงเอย พอเห็นแบบนั้นก็ฉีกยิ้มกว้างด้วยความเขินอายทันทีเอิงเอยรับมันมาก่อนจะยิ้มไม่หุบ “น่ารักมากเลยค่ะขอบคุณนะคะ เอิงชอบมาก^^” “ครับ ดีใจที่ชอบ” เจย์ตอบยิ้ม ๆ ก่อนเรียกบริกรมารับออเดอร์อาหารเพื่อรับประทานมื้อค่ำที่แสนหวานด้วยกัน (แสนหวานของเอิงเอยคนเดียวนะ เจย์อาจไม่ได้รู้สึกอะไร) Rrrrr โทรศัพท์ของเจย์ที่อยู่บนโต๊ะดังขึ้น ส่วนเอิงเอยที่ไม่ได้อยากเสียมารยาทอะไร แต่พอมองไปก็ดันเห็นชื่อและรูปที่ปรากฏบนหน้าจอพอดี เมย่า... เฮ้อ...ชื่อนี้อีกแล้วสินะ

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more