“หรือเกรงใจแม่ทัพม่อจิ้นจื่อ”
ในหัวนึกถึงหน้าแม่ทัพใหญ่ “ก็ยังไม่ใช่”
“เช่นนั้นก็ทรงถามพระทัยของฝ่าบาทอีกครั้งเถิดพะยะค่ะ” ขันทีชราทิ้งท้ายเอาไว้ แล้วเดินออกไปจากห้องทรงงาน ‘แน่แล้วว่าฝ่าบาททรงรู้สึก’ ใบหน้าขันทีปรากฏรอยยิ้ม ‘คิดไม่ผิดจริงๆ ที่ตัดสินใจช่วยเหลือคุณหนูสกุลหวัง’ ฝ่าบาทยังไม่ยอมรับแต่ก็ไม่ผลักไส นั่นคือสัญญาณที่ดี
ผู้ปกครองแคว้นมู่ลืมตาขึ้นมองประตูห้องปิดสนิทนั้นก่อนจะดึงลิ้นชักที่มีแต่ถุงผ้าหอมกรุ่นมากมาย มือหนาหยิบถุงสีฟ้าทึบ มาเปิดออกแล้วอ่านข้อความที่เคยอ่านไปแล้วอีกครั้ง ‘วันนี้ทานรังนกรึยังเจ้าคะ ปิงปิงห่วง’ หรืออีกถุงสีเหลืองอ่อนมีข้อความว่า ‘คิด...แต่ไม่ถึง’ ถ้อยคำนี้ชี้ชวนให้เขาเข้าข้างตัวเอง หรือถุงสีส้มที่ด้านในเขียนว่า ‘เมื่อคืนนี้ปิงปิงฝันถึงฮ่องเต้แคว้นมู่ มีความผิดหรือไม่เจ้าคะ?’ เขาตอบนางไม่ได้ว่าผิดหรือไม่ในเมื่อเขาแค่เพียงใจเต้นแต่มิได้มีเหตุร้ายอะไร ยัง
