บุรุษสูงศักดิ์มองรังนกสลับกับผ้าเช็ดหน้ายับย่น “ผู้ใดอยู่เฝ้าประตูด้านหลัง” กล่าวขึ้นมาลอยๆ
องครักษ์นามซุยเซ่อเดินออกมาจากหลังต้นไม้ เอ่ยตอบ “ท้วนหูและลู่กังพะยะค่ะ”
“ตามไปดู”
“พะยะค่ะ” ‘แค่ดูเฉยๆ ใช่รึไม่’ เงาคนสนิทคิดในใจแต่มิได้สอบถามเพื่อให้ฝ่าบาททรงกริ้ว ใดๆ ก็แล้วแต่หากนางเกิดอันตราย บุรุษเช่นเขาต้องเข้าช่วยเหลืออย่างไม่ต้องสงสัย
ขันทีชราสี่สุ่ยผู้เพิ่งเห็นองครักษ์ซุยเซ่อพริ้วกายจากไปเมื่อครู่ ได้สั่งให้จัดตั้งสำรับหลังจากใช้เข็มตรวจสอบพิษเรียบร้อยทันที ในสายตาคนชราเช่นเขาหากมองไม่ผิด ฝ่าบาทกำลังเกิดความรู้สึกบางอย่าง ไม่ต่างจากครั้งนั้น “เซิน มาอุ้มเตารังนกนี่ออกไป”
ขันทีรุ่นเยาว์เดินเข้าหาแต่ก่อนที่จะอุ้มเตาออกไปจากโต๊ะ เสียงฮ่องเต้มู่เจี้ยนเทียนกลับดังขัดขึ้น
“ไม่ต้อง เราจะทานรังนกด้วย” ใช้ช้อนตักรังนกละมุนลิ้นนั้นเข้าปาก ความหอมกรุ่นของน้ำซุปอบอวลในลำคอ ‘นุ่มและหอมเหมือ
