บทที่ 2 อยากให้ปลอดภัย

2335 Words

บทที่ 2 อยากให้ปลอดภัย “แต่ผมว่าก็ไม่น่าแปลกหรอก” เคนกล่าวต่อด้วยน้ำเสียงที่เบาลงกว่าเดิม “ทำไม” ณัฏฐ์กล่าวอย่างสงสัย “ก็ดูหน้านายน้อยสิคล้ายใคร” “อืม” หลังจากที่สองคนนั่งกินเค้กร่วมกัน ทุกอย่างก็คล้ายวันเกิดธรรมดาไม่นานโยคินก็ได้หยิบกล่องบางอย่างขึ้นมาวางบนโต๊ะก่อนจะเลื่อนกล่องนั้นไปตรงหน้าของชานนท์ “ของขวัญวันเกิด สุขสันต์วันเกิดนะชานนท์” โยคินกล่าวด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน “ขอบคุณครับ” ชานนท์กล่าวพลางหยิบกล่องนั้นมาเปิดออกดูอย่างช้าๆ เป็น “ด้ายแดง” ที่เอาไว้สวมใส่ที่ข้อมือ “ฉันไม่รู้จะซื้ออะไรให้นาย มันเป็นเครื่องรางอย่างหนึ่งน่ะ” โยคินกล่าวพลางหยิบบุหรี่ขึ้นมาคาบเอาไว้ พอเห็นสายตาของชานนท์ที่มองมาก็พลันคิดได้ด่อนจะหยิบบุหรี่ที่คาบอยู่คาปากออก “โทษที ไม่ควรสูบบุหรี่ต่อหน้าเด็กอย่างนายสินะ” “จริงๆ แล้วคุณไม่ต้องให้อะไรผมก็ได้ครับ ขอแค่คุณมาหาผมในวันเกิดทุกปีก็พอแล้ว” ชานนท์กล่าวเสียงเรียบ “นายนี่ไม่รู้จักโลภมากซะบ้างเลยนะ” “โลภมากเหรอครับ” “อืม...นายอยากได้อะไรฉันก็ให้ได้ทั้งนั้น” โยคินกล่าวอย่างไม่ใส่ใจ “ถ้าผมขอได้ ผมก็อยากจะขอให้คุณมาหาผมบ่อยกว่านี้” โยคินชะงักไปในทันทีก่อนจะค่อยๆ ลุกขึ้นเดินมาข้างๆ ของชานนท์ก่อนจะกล่าว “ขอโทษที่ต้องพูดตรงๆ เรื่องนั้นฉันทำให้ไม่ได้หรอก นายน่ะอยู่ห่างๆ ฉันไว้เถอะมันเป็นผลดีต่อตัวนาย” โยคินกล่าวเสียงเรียบ ก่อนจะเอามือลูบที่ศีรษะของชานนท์อย่างเบามือ “ฉันน่ะอยากให้นายตั้งใจเรียน ใช้ชีวิตให้มีความสุขแล้วก็ปลอดภัย ยังไงฉันก็ต้องมาหานายทุกปีอยู่แล้ว” โยคินกล่าวอย่างอ่อนโยน หลังจากนั้นสองคนนั้นคุยกันต่อสักพักไม่นาน โยคินก็ไล่ให้ชานนท์นั้นไปนอนถึงจะโตขึ้นแต่ยังไงก็อายุแค่ 16 ปีเท่านั้น หลังจากจัดการตัวเองเรียบร้อยหัวถึงหมอนชานนท์ก็หลับในทันที โยคินเปิดประตูเข้าไปในห้องนอนของชานนท์แต่ไม่ได้เข้าไปเพียงยืนพิงประตูมองชานนท์ที่หลับอยู่บนเตียง “นายเหมือนอาของนายจริงๆ ” โยคินพึมพำกับตัวเองก่อนจะค่อยๆ ปิดประตูและเดินจากไป ลดาได้นั่งรอเขาที่โถ่งกลางบ้านดูเหมือนมีเรื่องจะคุยกับเขาโยคินจึงเดินไปนั่งลงที่โซฟาพลางหยิบบุหรี่ขึ้นมาสูบ “มีเรื่องจะคุยกับฉันเหรอ” โยคินกล่าว “ค่ะคุณโย” “พูดมาสิ เดี๋ยวฉันจะกลับแล้ว” โยคินกล่าวเสียงเรียบ “คุณโยไม่ค้างเหรอคะ” “ฉันมีงาน จะคุยกับฉันก็พูดมาไม่ต้องอ้อมค้อม” น้ำเสียงของโยคินเริ่มทุ้มขึ้น “คือ ฉันป่วยค่ะฉันต้องกลับไปรักษาตัว แต่ที่ฉันห่วงมากกว่าคือนายน้อยจริงๆ แล้วนายน้อยไม่ได้ร่าเริงแบบนี้ตลอดหรอกนะคะ จะเป็นเฉพาะช่วงที่ใกล้ถึงวันเกิดเท่านั้น ช่วงที่จะได้เจอกับคุณโยเขาถึงมีชีวิตชีวาขึ้น เขาน่ะรอคอยการมาหาของคุณมากเลยนะคะ คุณโยน่าจะมาหานายน้อยบ่อยๆ ” โยคินพ่นควันบุหรี่ออกมาอย่างช้าๆ “ค่ารักษาพยาบาลเธอเท่าไหร่ก็แจ้งฉันมาก็แล้วกัน” โยคินกล่าวด้วยน้ำเสียงที่นิ่งจนเดาอารมณ์ไม่ถูกก่อนจะลุกขึ้นเตรียมจะจากไป “ถ้าฉันไม่อยู่คุณโยต้องหาใครมาอยู่เป็นเพื่อนกับนายน้อยนะคะหรือไม่คุณโยก็มารับนายน้อยไปอยู่ด้วยเถอะค่ะ” โยคินเดินจากไปโดยไม่ได้หันกลับมามอง สีหน้าของเขานั้นเรียบเฉยคล้ายกับไม่ได้ยินสิ่งที่ลดาพูด “คุณโยจะไปที่ไหนก่อนครับ” เคนกล่าวถาม โยคินถอนหายใจก่อนจะกล่าว “ฉันต้องไปไหนบ้างล่ะ” “คุณท่านเรียกให้ไปพบที่ไนท์คลับแล้วก็เคลียร์เรื่องเงินกับประธานของบริษัทเจคอนสตรัคชั่นครับ” “อืม….ไปเคลียร์เรื่องเงินก่อนก็แล้วกัน” ณ โกดังร้างตระกูลชิงหลง เมื่อโยนคินมาถึงเคนรีบลงมาเปิดประตูรถให้เขา โยคินเดินเข้าไปในโกดังอย่างใจเย็น ลูกน้องของเขาเกือบสิบคนอยู่ที่นั่นและยังมีผู้ชายคนหนึ่งที่สะบักสะบอมไปทั้งตัวเลือดไหลอาบหน้าถูกมัดนอนอยู่ที่พื้น โยคินที่ตอนนี้อารมณ์ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ทันทีที่ชายคนนั้นเห็นโยคิน “คุณโยคินครับ ผมขอเวลาอีกสองเดือนผมจะหาเงินต้นมาคืนได้แน่ครับ ไว้ชีวิตผมเถอะ” ชายคนนั้นกล่าวอ้อนวอนพยายามขยับตัวเข้ามาหาโยคิน โยคินนั่งที่เก้าอี้และไขว้ห้างก่อนจะกล่าวน้ำเสียงเย็นเยือก “ผลัดมากี่ครั้ง” “5 ครั้งแล้วครับ” เคนตอบ “เงินเท่าไหร่” “5 ล้านครับคุณโย” โยคินหันไปจ้องมองไปที่ชายคนนั้นก่อนจะกล่าวอย่างใจเย็น “ขอเวลาอีกเท่าไหร่นะ” “สองเดือนครับ” ชายคนนั้นกล่าวอย่างลนลาน “ได้ ฉันชอบให้โอกาสคนอยู่แล้ว สองเดือนไปหาเงินต้นมาใช้” โยคินกล่าวพลางยืนขึ้นและค่อยๆ นั่งลงตรงหน้าชายคนนั้นก่อนจะค่อยบีบกรามของชายคนนั้นด้วยสายตาที่ว่างเปล่า “งั้นฉันขอฟันของนายสี่ซี่เป็นข้อแลกเปลี่ยนก็แล้วกัน” ชายคนนั้นตาโตทันทีรีบร้องขอความเมตตาจากโยคินทันที โยคินลุกขึ้นยืนก่อนจะเดินออกโดยไม่ฟังคำพูดของชายคนนั้น “จัดการให้เรียบร้อย” โยคินกล่าวกับลูกน้องคนหนึ่ง “ครับคุณโย” ถึงแม้ว่าโยคินจะเกลียดที่ตัวเองต้องมาอยู่ในวงการนี้ แต่ในเมื่อตัวเขานั้นเลือกไม่ได้เขานั้นก็ทำมันอย่างเต็มที่ เขานั้นไม่เคยกลัวใครไม่ว่าจะเป็นตระกูลไหนเขานั้นก็พร้อมที่จะลุยเสมอ แต่สิ่งที่เขานั้นกลัวที่สุดคือการสูญเสียคนที่รัก หลังจากจัดการเรื่องนี้เสร็จ โยคินก็ได้ไปหาพ่อของเขาที่ไนท์คลับ ณ ไนต์คลับของตระกูลชิงหลง โยคินเดินเข้าไปด้วยท่าทางที่น่าเกรงขาม ผู้คนต่างหลีกทางให้เขาพนักงานยกมือสวัสดีเขาตั้งแต่หน้าร้าน มีผู้คนมากมายที่เข้าหาเขาทั้งผู้หญิงและผู้ชาย โยคินไม่ได้สนใจว่าจะเป็นผู้หญิงหรือชายขอแค่เขานั้นพอใจเท่านั้นก็เพียงพอเขาจึงไม่แบ่งแยก จนกระทั่งเดินมาถึงหน้าห้องทำงานของโตมร โตมรมักจะอยู่ที่ไนท์คลับถึงจะอายุไม่น้อยแต่ก็ยังไม่ละจากตัณหา “พวกนายไปหาอะไรดื่มรอ ฉันคุยกับคุณพ่อคงไม่ต้องเข้าไปคุ้มกันหรอกมั้ง” โยคินกล่าว “ครับคุณโย” โยคินเปิดประตูเข้าไปที่ห้องทำงานของโตมร โตมรที่กำลังนัวเนียกับหญิงสาว หญิงสาวที่เปลือยท่อนบนกำลังถูกซุกไซ้ด้วยผู้ชายที่มีอายุ ถึงจะมีริ้วรอยแต่หน้าตายังคงหล่อเหลาและยังคงมีหุ่นที่เฟริมอย่างกับคนหนุ่ม สำหรับโยคินนั้นเป็นภาพที่เห็นเป็นภาพอุจาดตาและน่ารังเกียจอยู่ไม่น้อย เมื่อเห็นโยคินนั้นเข้ามาหญิงสาวคนนั้นก็รีบดึงผ้าขึ้นมาปิดที่หน้าอกทันที “เข้ามาก็หัดเคาะประตูบ้างสิ” โตมรกล่าวด้วยน้ำเสียงที่ไม่สบอารมณ์ หญิงสาวออกไปด้านนอกอย่างรู้งาน “ก็หัดล็อคประตูหน่อยสิ บอดี้การ์ดหน้าห้องไปไหนหมดล่ะครับ” โยคินกล่าวพลางนั่งลงที่โซฟา “ก็ต้องพักผ่อนกันบ้าง เข้มงวดไปมันก็ไม่ดี” โตมรกล่าวพลางติดกระดุมเสื้อ “เรียกผมมามีเรื่องอะไรเหรอครับ” “ฉันก็เห็นแกไม่เข้าไปที่บ้านใหญ่ก็เลยเป็นห่วง” โตมรกล่าวอย่างใจเย็นก่อนจะกล่าวต่อ “ที่คาสิโนเป็นยังไงบ้างเรียบร้อยดีหรือเปล่า” “ช่วงนี้ผมไม่ค่อยได้เข้าไปน่ะครับ มั่วแต่ยุ่งเรื่องเอกสารเงินกู้แต่ก็เห็นว่าปกติเรียบร้อยดี เพียงแต่มีคนของจูเชว่มาป้วนเปี้ยนอยู่บ้างแต่ก็ไม่ได้มีปัญหาอะไร” โยคินกล่าวพลางเทวิสกี้ที่อยู่บนโต๊ะก่อนจะยกขึ้นดื่มทีเดียวหมด “จูเชว่เหรอ กำลังจะเปลี่ยนผู้นำ แกก็ไปงานเลี้ยงนั่นกับฉันก็แล้วกัน” “ผมต้องไปอยู่แล้วครับ” “ฉันไม่มีปัญหาอะไรหรอกถ้าจะมีความสัมพันธ์อย่างไงกับเจ้านั้น แต่ในวงการนี้มันไว้ใจใครไม่ได้อย่าลืมล่ะ” โตมรกล่าวเตือน “ครับ” “แต่ไม่ว่ายังไงแกก็ต้องมีหลานให้ฉัน เข้าใจหรือเปล่าฉันให้เวลาแกถึงอายุ 40 ปี” โตมรกล่าวด้วยน้ำเสียงที่ทุ่มขึ้น “เข้าใจแล้วครับ” “แล้วเป็นอย่างไงบ้าง เด็กที่แกอุปถัมภ์อยู่น่ะ” โตมรกล่าวเสียงเรียบ “ก็ดีครับ เป็นเด็กดี” โยคินตอบ “โตพอที่จะใช้งานได้หรือยัง” โยคินวางแก้วเหล้าทันทีก่อนจะกล่าวเสียงเยือกเย็น “ผมไม่คิดที่จะให้หมอนั่นเข้าวงการนี้หรอกครับ ห่างจากผมได้เท่าไหร่ยิ่งดี” “แกดูใส่ใจเด็กคนนี้มากเลยนะ แต่ฉันว่าที่แกดูแลเด็กคนนั้นเป็นอย่างดีเป็นเพราะ….” โตมรหยุดพูกก่อนจะกล่าวตัดบท “ช่างเถอะพูดไปก็ไม่ได้อะไรขึ้นมา ฉันจะไม่ยุ่งก็แล้วกัน ถ้าแกไม่รับเด็กนั้นเป็นลูกบุญธรรมตามกฏหมายเพราะตระกูลของเราจะตกเป็นของคนนอกไม่ได้” “ครับ” “ว่างๆ แกก็กลับไปนอนบ้านใหญ่บ้าง จะทำตัวห่างเหินกับแม่และน้องแกไปถึงไหน” “แม่ที่อายุมากว่าผมแค่ 5 ปีน่ะเหรอครับ ผมไม่เคยนับเป็นแม่อยู่แล้ว” “ยังไงพ่อของเธอก็มีบุญคุณกับฉัน” “แต่ไม่ใช่กับผม ถ้าไม่มีอะไรแล้วผมของตัวนะครับคุณพ่อ” โยคินกล่าวจบก็ลุกเดินจากไปทันที หลังจากที่ “รสา” แม่ของโยคินนั้นได้จากไปได้เพียงหนึ่งปี โตมรก็ได้แต่งงานใหม่กับ “อันยา” ที่อายุมากกว่าโยคินเพียง 5 ปีเท่านั้นทำให้โยคินนั้นแค้นเคืองโตมรอยู่ไม่น้อยแต่สุดท้ายก็ทำอะไรไม่ได้ อันยาได้มีลูกสาวกับโตมรด้วยกันหนึ่งคนคือ “อลิน” ที่ตอนนี้อายุเพียง 14 ปี โยคินเดินออกด้วยความรู้สึกที่เบื่อหน่ายก่อนจะคิดถึงเรื่องราวในอดีต โยคินอยากลืมเรื่องราวในอดีตก่อนจะไปนั่งที่โซน VIP โซนหนึ่งของไนท์คลับ เป็นที่นั่งในมุมมืดณัฏฐ์และเคนที่เห็นเจ้านายตัวเองเดินออกมาก็เดินเข้ามาหาทันที “คุณโยคินเป็นอะไรหรือเปล่าครับสีหน้าดูเครียดนะครับ” เคนกล่าวถามด้วยความเป็นห่วง “เปล่า..พวกนายไปผ่อนคลายเถอะฉันอยากนั่งเงียบๆ” “ครับ” สองคนกล่าวพร้อมกันแต่ทั้งคู่ก็ไม่ได้ไปไหนไกลเพียงยืนอยู่ใกล้ๆ กับที่นั่งของโยคินไม่นานก็มีผู้ชายหน้าหวานเอวบางตรงเข้ามาหาเขา แต่ถูกลูกน้องเขาสองคนสกัดเอาไว้ก่อน โยคินชำเลืองมองก่อนจะโบกมือเป็นสัญญาณให้เข้ามาได้ ชายคนนั้นจึงเดินเข้ามาหาโยคิน “ผมขอชนแก้วด้วยได้หรือเปล่า ผมเห็นคุณตั้งแต่เดินเข้ามาดูสีหน้าเครียดนะครับ” ชายคนนั้นกล่าว “นั่งลงสิ” โยคินกล่าวเสียงเรียบ ชายคนนั้นนั่งลงอย่างช้าๆ “คุณชื่ออะไรเหรอครับ” ชายคนนั้นกล่าวถามเสียงหวาน “ถ้าไม่รู้ฉันก็ไม่ควรเข้าหาฉันสิ” โยคินกล่าวเสียงเรียบ ชายคนนั้นกล่าวเสียงเรียบก่อนจะใช้มือลูบที่ต้นขาของโยคินเบาๆ “คุณดูเครียดๆ ผมช่วยคุณได้นะ” ชายคนนั้นกล่าวอย่างเย้ายวน ก่อนจะขยับตัวเข้ามาใกล้ๆ โยคินและใช้ปลายจมูกถูไถกับลำคอของโยคิน โยคินหลับตาลงเคลิบเคลิ้มไปกับชายคนนั้น “ตรงนี้ไม่เหมาะผมว่าเราไปห้องน้ำกันดีว่าไหมครับ” ชายคนนั้นกล่าวข้างๆ หูของโยคิน ก่อนจะจับมือของโยคินและดึงไปอย่างง่ายได้ โยคินไม่ได้ขัดขืนเดินตามไปอย่างว่าง่ายเพราะเขาก็รู้สึกเบื่ออยู่เหมือนกัน ลูกน้องสองคนก็เดินตามไปเฝ้าหน้าห้องน้ำอย่างรู้งาน โยคินอยู่ในห้องน้ำกับชายคนนั้น ชายคนนั้นพยายามที่จะประทับจูบลงไปที่ริมฝีปากของโยคิน “ผมไม่จูบ” ชายคนนั้นจึงเปลี่ยนมาซุกไซ้ที่ลำคอของโยคิน “คุณใช้ปากให้ผมอย่างเดียวก็พอ” โยคินกล่าว ชายคนนั้นคุกเข่าลงไปอย่างรู้งานใช้ปากปนเปรอเขาอย่างชำนาญ จนเขานั้นเสร็จสมปลดปล่อยน้ำรักสีขาวขุ่นเข้าไปในปากของคนตรงหน้า หลังจากเสร็จกิจโยคินจะลุกเดินจากไปชายคนนั้นดึงแขนของโยคินเอาไว้ “จะไม่ช่วยผมสักนิดเหรอครับ” ชายคนนั้นกล่าวเสียงเย้ายวน โยคินหันกลับมาก่อนจะกล่าวอย่างไร้อารมณ์ “ถอดกางเกงแล้วหันหลังไปสิ” หลังจากเสร็จกิจโยคินเดินออกมาจากห้องเจอ ณัฏฐ์กับเคนที่ยืนเฝ้าอยู่ด้านห้องน้ำ โยคินเดินออกมาด้วยสีหน้าที่ดูปกติก่อนจะกล่าว “จัดการโอนเงินให้ผู้ชายคนนั้นด้วย ฉันจะไปรอที่รถ” โยคินกล่าวเสียงเรียบและเดินไปในทันที ณัฏฐ์เดินตามไปอย่างรู้งานเหลือเพียงเคนที่ยังยืนรออยู่ที่หน้าห้องน้ำ ณัฏฐ์เปิดประตูให้กับโยคิน โยคินขึ้นไปนั่งบนรถปลดสูทและเน็กไทออกก่อนจะหยิบบุหรี่ขึ้นมาสูบ ไม่นานเคนก็กลับมา “คุณโยจะไปไหนอีกหรือเปล่าครับ” ณัฏฐ์กล่าวถาม “กลับบ้านวันนี้ฉันเหนื่อยมากแล้ว”

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more