Unrealistic Touch

MAAGANG gumising si Sevi dahil ngayong araw ang paglipat niya sa rest house nila sa Bataan, isang lugar na malayo sa kapatagan at kinapapalibutan ng mga magagandang isla. Ito ang isa sa dahilan kung bakit nais ni Sevi na mabalik muli roon. Wala rin naman siyang magagawa sa city dahil Pandemic at bawal lumabas, ganern! Kasalukuyang may lumalaganap na nakamamatay na virus sa buong mundo kaya't minabuti ng kan’yang father na roon na muna siya mag-stay at ipagpatuloy ang pag-aaral dahil online class naman. Isa pa, huling taon na niya sa kolehiyo. Ang isa dahilan kung bakit siya nagising ngayong umaga ay ang mga malalakas na halinghing na nagmumula sa kabilang silid. "Ahhhh!!! f**k, Rodel! Sagad mo paaa, hayp ka sa galing bumayo!" "Ugh, hanggang ngayon ay masikip pa rin iyang lagusan mo! Ah… madulas ah! Nakakailang bayo na ako maghapon ay hindi pa rin nawawala ang pagkasikip!" "Tang-ina ka! Gaterized iyang petchay ko kaya hinding-hindi iyan luluwang kahit poste pa ang ipasok mo!" "Ah ganoon ba ah!? Sige, isasagad ko pa ang maladospordos kong armas!" 'Omg, spirit of the glass! Ang aga-aga namang lampungan!'  Tinakpan ni Sevi ang dalawa niyang tainga gamit ang malambot niyang unan dahil hindi niya ma-carry ang mga ungol na ginagawa ng kaniyang ama at tiyahan. Hindi niya alam kung matutuwa ba siya o maiinis. Matutuwa, dahil sa usapan ng dalawa or maiinis, dahil sa lakas ng mga ungol nito. Napagdesisyunan niyang tumayo mula sa higaan dahil walang mangyayari sa kaniya kung hindi siya kikilos. Kinuha ni Sevi ang phone niya, nag-online siya para makita kung ano ang kasalukuyang nangyayari sa mundo. Habang nag-scroll sa social media ay napansin niya ang voice message ng kaniyang kaibigan na si Karen Robulwitz. 'Hey, Sevi! I heard, it is the day of your parting in Bataan! We're here in Cebu now. Just do video call when you get there ha!?—wait… Loushiu, ah! Fuckk... bye, Sevi. Stay wet… ay safe pala. Pisti!' 'Shuta talagang babaeng si Karen! Nag-voice message sa akin samantalang nakikipagkangkangan pala sa jowa niya? Buwisit! Bakit ba universe puro horny-an kineme nalang ang naririnig ko?!' Napasampal nalang siya sa pisngi dahil sa mga bumungad sa araw niya. Tumungo siya sa nakatayong salamin sa gilid ng kuwarto at doon, pinagmasdan niya ang angking kagandahan na walang sinuman ang makakapantay. “Good day, everyone, it's your beautiful Sevi Gray right here! 21 from Manila, Philippines! I believe in the saying, Look! Stop! Listen, and Look! Zhar!' saad ni Sevi habang nakatingin sa salamin at naka-pose na akala mo isang kandidata sa isang prestigious beauty pageant. ‘Look! Starve! Taste!’ Maputi si Sevi, matangkad, at tamang tama lang ang build ng kaniyang katawan. Mayroon siyang buhok na katulad ng sa mga Korean. Kahit na lalaki siya, dahil sa may pera, wala siyang malalaking muscles sa katawan. Matangos ang ilong, at malantik din ang mga pilik-mata.   Matapos nito, sunod na inayos naman niya ang sarili. Tumungo siya sa CR at naligo, matapos ay nagsuot siya ng fashionable clothes, kahit wala namang makakakita no’n. Maya-maya lang ay tatawagin na siya ng kaniyang ama matapos ang ginagawa nito sa kabilang kuwarto kasama ang kaniyang tiyahin. Hindi naman siya nabigo, magkakasunod na katok ang narinig niya sa labas ng silid. Binuksan ni Sevi ang pintuan, at ngumiti sa ama. Rodel Gray ang pangalan ng kan’yang ama, 41 years old, may lahi siyang Australian. Guwapo ito, maputi at malaki rin ang tinatago sa gitna na gustong-gusto ng kinakasama. Nagtatrabaho si Rodel bilang isang manufacturing engineer sa isang sikat na kompanya sa bansa. Ang kan’ya namang tiyahin ay si Camille Ramos, 32 years old, maganda, isa naman itong financial analyst. Si Camille ang bagong kinakasama ng kan’yang ama matapos kuhain ng Maykapal ang kaniyang tunay na mother. Lumipas din ang tatlong taon bago mag-asawa muli si Rodel, at hindi na tumanggi si Sevi bagkus ay buong-buong tinanggap ang taong nagpapasayang muli sa ama niyang lubos na nalungkot nang pumanaw ang kan’yang ina. "Anak, Sevi. Tara na. Nakahanda ka na ba? Magpaalam ka na sa tita Camille mo. Aalis na tayo nang maaga tayong makarating sa Bataan." "Oh, sure tay! Tara na po." Kinuha niya lahat ng mga inempake niyang gamit. Hindi mawawala sa mga ito ang litrato ng mahal na ina. "Dala mo ba ang travel pass? Hindi tayo makakarating sa ating pupuntahan kapag wala tayo niyan?" Inusisa ni Rodel ang mga dalang gamit ni Sevi. Para bang wala nang uwian ang anak sa dami ng bitbit. Sabagay, walang nakaaalam kung kailan matatapos ang pandemic. Mainam na ang parating maging handa. Ngumiti si Sevi sa ama. Dinukot niya sa kaliwang bulsa ng suot niyang fitted black na pantalon ang travel pass na kinuha niya sa baranggay noong nakaraang araw. "Handang-handa talaga ang anak ko ah!" puri ni Rodel sa anak. "Syempre, ako pa ba, tay? Best friend ko kaya ang mga amazons at si wonder woman! Emz!"  Inabot ni Sevi kay Rodel ang travel pass na gagamitin para makaraan sa mga check point patungong Bataan. Napagdesisyunan na nilang bumaba sa kusina. Nadatnan nang mag-ama na nagluluto si Camille. "Hmmm… ang bango naman niyan, tita! Kasing bango mo," sabi ni Sevi nang maamoy ang niluluto na ulam ni Camille. "Oh, Sevi, nakagayak na pala kayo," banggit ni Camille. "Grabe naman sa kasing amoy, pero it's accepted na because want na want akong i-eat ng Papa mo!” 'Hmmm…don’t have to verbalize it na tita. Halata naman kanina e! Ang lalakas niyo ngang jumungol, kineme!' bigkas ni Sevi sa isipan niya. Kinurot ni Rodel si Camille sa tagiliran nito.  “Ikaw talaga darling!” "Hihi! Ano ba!? Kakatapos lang natin parang gusto mo na naman! Kumain muna kayo bago umalis,” si Camille. Lumapit si Sevi sa kalan. Nakita niyang menudo ang niluluto ng kaniyang step mother at napangiti siya dahil ito ang paboritong pagkain nilang mag ama.  "The best ka talaga tita!" Mabilis niyang hinalikan si Camille sa mapula nitong pisngi. “Pakurot nga ng isa! Zhar!” "Ang sweet talaga ng anak ko," nakangiting saad ni Camille. "Baka magkaiyakan pa kayong dalawa. Sige’t, aalat iyang menudo kapag natuluan ng mga luha niyo," pambibiro ni Rodel. "Nag-selos pa si papa oh!" "Naku, Rodel, huwag ka nang mag-selos sa anak mo dahil pag-alis nitong si Sevi ay tiyak akong pagkakabugbugan tayong dalawa. Alam mo namang quarantine, parehas tayong work from home lang.” "Titaaa!!!? Ang kalatttttt!!!" maarteng hiyaw ni Sevi. ‘Jusko. Hindi pa ba bugbugan ang naganap kanina!? Shet kayong both, nabinyagan ang mga beautiful ears ko that have the power to hear even tiny noises. Eme!' "Kung gano’n pala, tara na at ihahatid ko na si Sevi para malumpo na kita.” Lumapit si Rodel sa kinakasama at niyakap ito patalikod. Tila hindi manlang narinig ang inda nga kan’yang anak. "Tayyy! Titaaa!? I am hereee, I am aliveee, bakit kayo gan’yan?" hiyaw ni Sevi. "Hindi ka na nasanay kay Engr, Sevi," kinikilig na wika ni Camille. Guwapo talaga si Rodel, minsan din ay hindi maiwasan ni Sevi na hindi mapahanga at mapatulala sa katawan ng kan’yang ama kapag nakahubad. Ngunit agad niyang iniiwas ang tingin dahil hindi ito magandang tignan at nakadidiring isipin para sa kan’ya. "Anak, pangako namin sa iyo ng tita Camille mo, matapos itong covid-19 ay magkakaroon ka na nang sampung kapatid," hayag ni Rodel. "Gosh ka, Rodel! I am not yet ready no! Lima muna!” "Ano po ba talaga ang magiging ganap ngayon? Papanuorin ko lang kayong magharutan diyan?" pambibiro ni Sevi. “Gagabihin na tayo, tay! Ikaw pa naman ang nagmamadali sa akin kanina!” "Ayan, nagagalit na nga ang panganay natin. Matagal pa ba kasi 'yan darling?” si Rodel. "Ayos na ito. Umupo na kayo at maghahain na ako. Promise na magugustuhan niyo ang niluto ko!" sagot ni naman ni Camille. Pinatay na niya ang gasul, at nagsimula nang ipaghain ang mag-ama. Mabilis nang matapos silang kumain. Mayari, agad na umalis sina Rodel at Sevi dahil baka abutan pa sila ng curfew sa daan. Pinagbabawal pa naman ang pagbyahe ng madaling araw.