รริชาไม่คิดเลยว่าในชีวิตนี้ตัวเองจะได้เข้าพิธีแต่งงาน ทั้งยังเป็นงานที่ใหญ่โตโอ่อ่าแบบที่เธอไม่เคยจินตนาการถึง เธอค่อนข้างเกร็งกับการยิ้มแย้มทักทายแขกเหรื่อที่เธอไม่รู้จัก ฟังคำถามที่เข้าไม่ถึง หรือฝืนยิ้มให้สายตาตั้งคำถามของแขกบางคน
แต่ความรู้สึกเหนื่อยล้าทั้งกายและใจก็ผ่านมาได้เพราะเจ้าบ่าวของเธอ โอบนทีอยู่ข้างๆ เธอตลอด คอยถามว่าเหนื่อยไหม แตะแขนแตะหลังเหมือนกับรับรู้ในช่วงเวลาที่เธอประหม่า
“เหนื่อยไหมครับ” ไม่รู้ว่าครั้งที่เท่าไหร่แล้วที่เขาถามเธอเวลาที่มีโอกาส รริชายิ้มให้เขา แม้จะเหนื่อยแต่พอเขาถามทีก็เหมือนจะหายเหนื่อย
“อีกนิดก็เสร็จแล้วละครับ”
กำลังเข้าสู่พิธีการบนเวที มันยิ่งทำให้เธอเกิดอาการประหม่า โอบนทียิ้มอบอุ่น ดึงมือเธอมากุมไว้อย่างให้กำลังใจแล้วก็จับมือเธอเกือบตลอดเวลาตอนอยู่บนเวที
มันผ่านพ้นไปได้เพราะพิธีกรก็ไม่ได้เน้นถามเธอกับเขามากมาย เน้นแนะนำญาติผู้ใหญ่ ค่อนข้างเ
