“อื้อ” ยังตั้งตัวไม่ได้ตอนที่เขาขึ้นมาบดจูบหนักๆ ยกมือโอบกอดลูบไล้แผ่นหลังเปลือยเปล่าแลกจูบดูดดื่มอย่างเต็มอกเต็มใจ เขาจูบจนเธอแทบจะหายใจหอบอีกครั้ง
พอผละออกถึงเห็นว่าเขาถอดเสื้อผ้าตั้งแต่ตอนไหนไม่รู้
“อ๊ะ” อุทานแล้วก็กัดปากตัวเองไว้เมื่อเขาบดสะโพกเสียดสีความอ่อนนุ่ม รับรู้ถึงตัวตนแข็งแกร่งที่สัมผัสกันอยู่ภายนอก หากก็ลึกซึ้งแนบสนิทในความรู้สึก
“ริชาจำคืนนั้นได้บ้างไหมครับ”
“เอ่อ ม ไม่ค่ะ จำไม่ได้” แม้จะถูกไฟปรารถนาครอบงำแต่ก็ยังไม่หลงลืมคำโกหกของตัวเอง
“แต่ผมจำได้นะครับ” คำที่เอื้อยเอ่ยออกมาทำให้รริชาเบิกตากว้าง เข้าใจมาตลอดว่าเขาจำไม่ได้ เพราะโอบนทีไม่เคยพูดอะไร
“ที่ผมไม่บอกแม่ว่าจำได้ไม่ใช่เพราะผมเฉยชากับสิ่งที่เกิดขึ้น แต่ไม่อยากให้ริชาเสียหายไปมากกว่านั้น” ในสถานการณ์ที่กำลังเข้าได้เข้าเข็มแบบนี้โอบนทียังมาพูดอะไรแบบนี้ และเหมือนยิ่งทำให้เธอประทับใจในสิ่งที่เขาทำได้ง่ายกว่าเดิม.
