คู่หูผู้พิทักษ์แห่งลาโทเม่

ตอนที่ 2 สุนัขพรานฝึกหัด

โมโม่ที่เคยบาดเจ็บแผลทั่วตัวได้หายสนิทหมดแล้ว มันวิ่งเล่นได้ตามปกติ เรียวคอยสอนให้ทำตามคำสั่งพื้นฐานได้ครบหมดแล้วตลอด 4 เดือนที่ผ่านมา โมโมค่อนข้างฉลาดมาก ถ้าเทียบกับพันธุ์และอายุของมัน

"โมโม่ หมอบ แล้วกระโดดหมุนตัว 3 ครั้ง แล้วมาชิดขา" เรียวออกคำสั่งซับซ้อนมากขึ้น

"โฮ่ง" โมโม่รับคำสั่ง ปฏิบัติตามถูกต้องเป๊ะๆ ทุกอย่าง

เรียวลูบหัวมันอย่างอ่อนโยน "เก่งมาก เด็กดี" ไม่น่าเชื่อลูกสุนัขวัย 6 เดือนจะฉลาดได้ขนาดนี้ ตอนนี้แค่พูดออกมา มันก็แทบจะเข้าใจหมดทุกอย่างแล้ว

"เอาไงดีน้า วันนี้เนื้อหาการฝึกที่วางไว้ ก็ให้โมโม่ฝึกหมดแล้ว จะว่าไปเนื้อกับสมุนไพรก็ร่อยหรอแล้วสิ ใกล้ถึงเวลาส่งของแล้วด้วย " เรียวเกาคางคำนวนอยู่ในใจ ว่ามีอะไรใกล้หมดแล้วบ้าง ใกล้เวลาต้องหาของไปส่งให้กับเหล่าร้านคู่ค้าของเค้าแล้วด้วย

"เอาไงดี โมโม่ เนื้อใกล้หมดแล้วนะ" เรียวหันไปถามโมโม่ พร้อมยิ้มเจ้าเล่ห์ที่อยากแกล้งสักหน่อย

"ฮว๊อง!?" โม่โม่ตกใจกับสิ่งที่ได้ยิน "เนื้อใกล้หมดแล้ว" เสียงของเรียวก้องอยู่ในหัวของโมโม่

เรียวเห็นท่าทางของเจ้าโมโม่ที่ช็อคกับคำว่าเนื้อใกล้หมดแล้วก็กลั้นขำแทบไม่อยู่

"อุบ...คิก งั้นวันนี้เราไปล่าแถวนี้สักหน่อยดีไหม หาของมาเติมเสบียงกัน"

"โฮ่ง" โมโม่ตอบรับด้วยท่าทีที่เอาจริงเอาจัง ทำให้เรียวหัวเราะออกมาอย่างเอ็นดู

ทั้งคู่เข้าป่าแถวบ้านไปออกล่าด้วยกับดักง่ายๆ กับหน้าไม้หนึ่งอัน ระหว่างทางก็เก็บสมุนไพรไปด้วย

โมโม่ยังตัวเล็กอยู่จึงยังทำได้แค่ดมบอกทาง กับชี้เป้าสัตว์ตัวเล็กให้ได้แค่นั้น ซึ่งเป็นจุดเริ่มต้นที่ดี เรียวฝึกให้มันคุ้นเคยกับการล่าทีละเล็กทีละน้อย ค่อยๆ เก็บเกี่ยวประสบการณ์ในป่าแถวหมู่บ้านไปก่อน รอให้โตกว่านี้ค่อยพาเข้าป่าใหญ่ไปพร้อมกับเขาทีหลัง

บางทีโมโม่เลยต้องอยู่เฝ้าบ้านตัวเดียว เพราะมันยังเล็กอยู่ มันเลยพยายามฝึกหนักด้วยตัวคนเดียวเวลาเรียวเข้าป่าใหญ่ไปตามลำพัง และเพราะมันอยากเป็นกำลังให้ จึงฝึกลากซุง กระโดดสูงคาบเชือก (เรียวทำอุปกรณ์ฝึกไว้ให้) วิดพื้น ซิทอัพ ลุกนั่ง (เคยเห็นเรียวทำเลยทำตาม) ออกล่าเหยื่อแถวบ้านเป็นต้น

วันนี้ทั้งสองได้เหยื่อค่อนข้างเยอะเลยจะกลับบ้านแล้ว แต่คาดไม่ถึงว่าจะมีหมูป่ามาติดกับดักด้วย เรียวรีบเอาหน้าไม้เล็งไปที่หน้าฝากของหมูป่าแล้วยิงออกไปอย่างชำนาญ ก่อนจะซ้ำเข้าไปอีกสองดอก โมโม่ก็อยากช่วยด้วยจึงจะออกตัว แต่เรียวกางแขนห้ามไว้

"ไม่ได้นะ แกยังเล็กอยู่ ถึงเหยื่อตัวนี้จะไม่ใหญ่มาก แต่แกก็ยังสู้ไม่ไหวหรอกไว้คราวหน้านะ" เรียวลูบหัวปลอบใจโมโม่อย่างอ่อนโยน

แต่โมโม่ก็ยังเศร้าอยู่เพราะมันรู้สึกไม่เป็นประโยชน์เลย เรียวที่เห็นดังนั้นก็เลยยื่นข้อเสนอให้

"เอาอย่างนี้ ฉันมีงานจะให้แกทำ ช่วยลากเหยื่อกลับให้หน่อยได้มั้ย"

"โฮ่ง" โมโม่ดีใจเมื่อได้ยินคำว่างาน เรียวเอาอุปกรณ์ที่เป็นกระดานไม้ติดล้อ ที่ผูกติดกับเสื้อกั๊กสุนัขมาสวมให้กับโมโม่ แล้วแบกหมูป่าที่ขนาดไม่ใหญ่มาก วางลงบนกระดานไม้ แต่ยังไม่ได้วางดีผูกเชือกหรืออะไร โมโม่ที่ใจร้อนอยากทำงานเต็มที่ก็รีบออกตัวจนหมูป่ากลิ้งตกลงมา

ทั้งสองมองหน้ากัน ก่อนที่โมโม่จะหลบตา ส่วนเรียวก็เอามือตีหน้าผากตัวเองไปทีเรียกสติ แล้วเอาหมูป่าวางบนกระดานใหม่ ผูกเชือกให้เรียบร้อย

โมโม่ย่ำเท้ารอออกตัว มองเรียวอย่างใจจดใจจ่อรอคำสั่ง

"อื้อ คราวนี้ไปได้ กลับบ้านกัน"

"โฮ่ง"

"เจ้าโมโม่ออกตัวนำหน้าโดยลืมไปแล้วมั้งว่ามีหมูป่าอยู่ ดูมันลากไปโดยไม่รู้สึกหนัก หรือเหนื่อยเลยด้วยซ้ำ ฝึกมาดีจริงๆ" เรียวยิ้มอย่างภูมิใจ

--------------------------------------

หลังจากได้กินข้าวพักผ่อนกันอย่างเต็มที่ ก็ได้เวลาชำแหละเหล่าเหยื่อที่ล่ามาได้ และคัดแยกผักสมุนไพรให้เรียบร้อย

"อื้อ... เสร็จสักที ทีเหลือก็แค่เอาไปส่ง" เรียวบิดขี้เกียจ คลายความเมื่อยล้า ก่อนจะหันมาเจอเจ้าโมโม่ที่คาบเสื้อกั๊กมารอ

"ฮ่าๆ อยากไปขนาดนั้นเลยเหรอ รอแป๊บนะเดี๋ยวขอห่อให้เสร็จก่อน ไปรอข้างนอกก่อนเลย" เรียวลูบหัวโมโม่ แล้วรีบห่อของให้เสร็จ

โมโม่นั่งรอเข้าประจำที่ข้างๆรถเข็น พลางเหล่มองเสื้อกั๊กที่คาบมา พักนึงก็คิดอะไรออก มันวางเสื้อลงก่อนจะมุดหัวลงไปเพื่อที่จะสวมมัน แต่กลายเป็นว่าจมูกมันไปดันให้เสื้อกั๊กไปข้างหน้าแทน

มันเอียงคอไปมา แล้วเริ่มมุดใหม่ แต่ก็ได้ผลลัพธ์แบบเดิม เหมือนมันจะเริ่มหงุดหงิดเลยเอาเท้าตีเสื้อไปทีหนึ่ง

มันย่ำเท้ามองดูเสื้อว่าจะเอายังไงดี ก่อนจะคาบเสื้อโยนขึ้นเล็กน้อย แล้วเอาหัวมุดเข้าไป รอบนี้ได้ผล เสื้อกั๊กอยู่บนหลังมันแล้วแต่มันคงไม่รู้ว่าต้องเอาแขนขาใส่เข้าไปในเสื้อด้วย เสื้อเลยหล่นลงมากองกับพื้นใหม่ มันมองดูเสื้อกั๊กอย่างสิ้นหวัง

"คิกๆๆ ฮ่าๆๆ อ่ะ...ฮ่าๆๆ"

เรียวระเบิดเสียงหัวเราะออกมา เอามือกุมท้องลงไปนอนดิ้นลงกับพื้น ทั้งที่ก่อนหน้านี้อุตส่าห์กลั้นขำมาได้ตั้งนานหลังจากเฝ้าดูเหตุการณ์ทั้งหมด

"โฮ่งๆ" เจ้าโมโม่รู้ตัวว่าโดนจับตาดูอยู่ก็ เลยเข้ามางับแขนเบาๆ ขึ้นขย่มผลักตัวเขาแก้เขิน

เรียวพยายามเรียกสติตัวเองกลับมารีบ จัดแจงสัมภาระให้เข้าที่ เขาแบกสมุนไพร ส่วนเนื้อก็ใส่กระดานไม้ให้โมโม่ลาก เขารีบทำให้เสร็จอย่างว่องไว ไม่งั้นเขาจะไม่ได้ไปส่งของแน่

ในขณะเดินทาง ไม่วายเรียวก็ยังขำไม่หยุด จนโมโม่ต้องเห่าใส่ตลอดทาง จนกระทั่งถึงหมู่บ้าน

"มาพอดีเลย เรียว มีสมุนไพรมามั้ย" ลุงออแกนเห็นเรียวเลยรีบเรียก

"มีครับ แต่วันนี้ไม่ค่อยเยอะเท่าไหร่ พอดีผมไม่ได้เข้าป่าใหญ่มาสักพักแล้วน่ะครับ มีเท่านี้พอมั้ยครับ" เรียวยื่นตระกร้าสมุนไพรส่งให้

"โอ้... พอๆ พอดีอามองเขามาตามหาอยู่ เห็นว่าวัตถุดิบในการทำยาหมดน่ะ" ลุงออแกนอธิบาย

"งั้นเดี๋ยววันหลังผมจะหามาเพิ่มให้นะครับ" เรียวรับเงินค่าสมุนไพรมาใส่กระเป๋าพลางมองโมโม่ที่ทำท่าพร้อมออกเดินทางตลอดเวลา ทำให้ภาพที่พยายามจะลืมเมื่อเช้ากลับมาอีกครั้ง ทำเอาขำอีกรอบ

ลุงออแกนที่มองดูทั้งคู่ก็พลอยยิ้มไปด้วย "ดีแล้วล่ะนะ ที่กลับมาร่าเริงได้อีกครั้ง" ลุงออแกนย้อนนึกถึงรอยยิ้มของเรียวเมื่อครั้งที่เขามากับปู่ของเขาตอนเด็ก

"งั้นผมไปก่อนนะครับ เพราะดูเหมือนว่าเจ้าโมโม่พร้อมจะไปแล้ว"

"ฮ่าๆ นั่นสิ พร้อมน่าดู รีบไปเถอะ"

เรียวมาถึงหน้าร้านก็แปลกใจ "ร้านขายเนื้อของป้าเมอร์ดี้วันนี้คนมุงเยอะน่าดู มีงานอะไรหรือเปล่านะ" เรียวสังเกตุเห็นความผิดปกติ และกำลังคิดว่าจะเอาไงดี

"อ้าวเรียว มาได้จังหวะพอดี มีเนื้อมามั้ยจ๊ะ" ป้าเมอร์ดี้โบกมือทักทายมาแต่ไกล ดีใจที่เห็นหน้าเรียว

"มีครับ แล้วทำไมคนถึงเยอะขนาดนี้ มีงานอะไรหรือเปล่าครับ" เรียวถามด้วยความสงสัย

"อ๋อพอดีว่ามีคนมาจ้างคนในหมู่บ้าน มาเป็นไกด์เดินสำรวจป่าแถวนี้น่ะจ่ะ ก็เลยคึกคักอย่างที่เห็น" ป้าเมอร์ดี้ยิ้มอย่างอารมณ์ดีที่วันนี้มีลูกค้าเยอะ

เรียวรีบขนเนื้อให้ แต่รอบนี้ค่อนข้างพิเศษเพราะมีเนื้อหมูป่ามาด้วยทำเอาลูกค้าที่อยู่หน้าร้านเมื่อกี้เริ่มปรี่เข้ามาแย่งซื้อกันวุ่นวายเลย

"งั้นเดี๋ยวผมมารับเงินวันหลังแล้วกันนะครับ" เรียวที่เห็นว่าหน้าร้านดูยุ่งๆ ก็รีบปลีกตัวออกมาให้ป้าเมอร์ดี้ได้ขายของ

"งั้นวันนี้เราก็กลับกันเลยแล้วกัน"

"โฮ่ง"

ทั้งสองเดินทางกลับ ในขณะที่สวนทางกับกลุ่มคนแปลกหน้าที่เข้ามาในหมู่บ้าน

"คนพวกนี้เป็นใครกันนะ" เรียวเก็บความสงสัยไว้ในใจ พร้อมจดจำรูปร่างหน้าตาไว้เรียบร้อย